Του Νίκου Κατσουρίδη
Η προεκλογική εκστρατεία του 2023 σημαδεύεται από ορισμένα παράδοξα ή «παράδοξα», ανάλογα με το πώς τα προσλαμβάνει ο καθένας. Το πρώτο «παράδοξο» ο υποψήφιος Νίκος Χριστοδουλίδης. Η εμφάνιση του οποίου προκάλεσε καταρχάς αμηχανία, προβληματισμό και έγνοια και στη συνέχεια αντίδραση. Κυρίως στο κόμμα του οποίου είναι μέλος ή μέλος εκτός…. γηπέδου όπως λένε στον ΔΗ.ΣΥ. Γιατί; Πιθανότατα διότι για πρώτη φορά μετά από πολλές δεκαετίες, εμφανίζεται κάποιος χωρίς σημαντική παρουσία στη κομματική ιεραρχία, χωρίς αρκετά χρόνια σταδιοδρομίας στο πολιτικό σύστημα να διεκδικεί το Προεδρικό αξίωμα επι ίσοις όροις ή και καλύτερους, παρά οι υποψήφιοι των ισχυρότερων πολιτικών δυνάμεων. Το γεγονός πως παρά τις προβλέψεις κομμάτων η δημοτικότητα και το προβάδισμα του δεν υποχωρούν προκαλεί παρενέργειες στον πολιτικό λόγο και πολιτική συμπεριφορά. Φανερώνει ταυτόχρονα την αδυναμία πολιτικών δυνάμεων να εξηγήσουν τους λόγους της διαρκούς αυξανόμενης αποχής αλλά και της αποστροφής του μέσου ψηφοφόρου προς το πολιτικό σύστημα, να τους ιεραρχήσουν και κυρίως να τους αντιμετωπίσουν. Ενας από τους λόγους κατά τη γνώμη μου, είναι η αδυναμία τους να προτείνουν πρακτικές και λειτουργικές λύσεις στα διάφορα προβλήματα, οπόταν στρέφονται μοιραία στο παρελθόν ο ένας του άλλου και πνίγονται όλοι μαζί στα πεπραγμένα προηγούμενων χρόνων. Αδυνατούν να κατανοήσουν ότι συζήτα, συζήτα το παρελθόν, φόρτωσε και να φορτώσεις το ένα Κόμμα στο άλλο και ο ένας πολιτικός στον άλλον αμαρτίες ή «αμαρτίες», στη συνείδηση του κόσμου συγκαταλέγονται όλοι στην κατηγορία «ένοχοι». Ιδιαίτερη ζημιά στην αξιοπιστία τόσον πολιτικών και όσων και κομμάτων προκαλεί η διοχέτευση δημόσια θέσεων, απόψεων και πληροφοριών που δεν υπάρχει τρίτος ανεξάρτητος μάρτυρας να επιβεβαιώσει και μάλιστα όταν αυτό επισυμβαίνει ετεροχρονισμένα. Το φυσικό αποτέλεσμα τέτοιων χειρισμών οδηγεί στα εξής: Πρώτον ο κάθε πολίτης που τα ακούει επιλέγει να πιστέψει αυτόν που ήδη εμπιστεύεται και δεύτερον ο τρίτος, ο παρατηρητής καταλήγει να διερωτάται για την αξιοπιστία τους και κυρίως για το πώς θα χειρίζονται παρόμοια ζητήματα εφόσον εκλεγούν.
Το δεύτερο παράδοξο της προεκλογικής είναι ότι άρχισε με πρωτοβουλία του ΔΗ.ΣΥ την επομένη των βουλευτικών εκλογών του 2021, των οποίων προφανώς το αποτέλεσμα δεν έχει αποκωδικοποιηθεί επαρκώς από τα πολιτικά κόμματα. Αυτή η κίνηση του ΔΗ.ΣΥ, μπορεί μεν να οφειλόταν κυρίως σε εσωτερικά ζητήματα, αλλά συμπαράσειρε όλους, σε μια παρατεταμένη προεκλογική. Αρνητικό φαινόμενο για την επίλυση των καθημερινών προβλημάτων του τόπου αλλά και την προώθηση του κυπριακού. Και επίσης ειδικά για ότι αφορά την ίδια την προεκλογική, ήδη άρχισε να δημιουργεί κόπωση στον κόσμο ο οποίος σύντομα θα αρχίσει να ακούει χωρίς να ακούει, αν δεν έχει ήδη αρχίσει.
Παρήλθε ένας ολόκληρος χρόνος ιδιότυπης προεκλογικής, πριν μπούμε στην πραγματική προεκλογική, με την ανακοίνωση στήριξης του Ν. Χριστοδουλίδη από το ΔΗ.ΚΟ. Το οποίο ΔΗ.ΚΟ ήταν επι ένα χρόνο υπο πολιορκία διαφόρων υποψηφίων και κομμάτων, αλλά τώρα που διάλεξε άλλον να στηρίξει έχει καταστεί σημείο μαύρης αναφοράς! Στην ίδια περίοδο στον ΔΗ.ΣΥ διεξαγόταν μια πρωτόγνωρη εσωτερική προεκλογική εκστρατεία. Μάταια δαπανημένος χρόνος αφού ήταν ολοκάθαρο εξαρχής ότι δεν υπήρχε έδαφος συναινετικής λύσης, αφού οι διαφορές είναι επι της ουσίας. Επι της πολιτικής. Το ίδιο συνέβηκε και με τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης. Έχασαν πολύ χρόνο σε διαβουλεύσεις που ήταν εξαιρετικά δύσκολο να έχουν ευτυχή κατάληξη λόγω και πάλιν ανυπέρβλητων ουσιαστικών διαφορών επι της πολιτικής.
Θα σταθώ σε ένα και μόνο παράδειγμα το οποίο ήδη αναδείχθηκε στην μέχρι τώρα προεκλογική και το οποίο θα διαρκέσει επι σκηνής ως το Φεβράρη του 2023. Ποιος έφταιξε για το ναυάγιο του Κράν Μοντανά και της Γενεύης. Η ε/κ πλευρά ή η Τουρκία; Η διαφορά δεν είναι τυπική. Και ποτέ δεν ήταν ως προς αυτό το ερώτημα. Γιατί για οποιαδήποτε φάση του κυπριακού που υπήρξε ναυάγιο (αποκορύφωμα το 2004), αν η απάντηση είναι π.χ. ότι φταίει η ε/κ πλευρά, τότε το επόμενο βήμα είναι το εξής: η ε/κ πλευρά η οποία έχει το φταίξιμο, οφείλει να αναλάβει και πρωτοβουλίες για να διορθώσει τα λάθη της. Αρα και ο διεθνής παράγοντας (ο τόσο αντικειμενικός) θα πρέπει να στραφεί προς τον φταίχτη και να τον πιέσει. Και δεν αντιλαμβάνονται ορισμένοι, ότι αν θεωρηθεί από τον ψηφοφόρο, η ε/κ πλευρά τότε και οι τρείς βασικοί, όπως αποκλήθηκαν, υποψήφιοι, μπαίνουν κάτω από το μικροσκόπιο του ψηφοφόρου για τον ρόλο τους, μιας που υπήρξαν και οι τρείς στενοί συνεργάτες του ηγέτη της ε/κ πλευράς στο κυπριακό. Και θα το επαναλάβω. Ο κάθε πολίτης στην όποια περίπτωση θα πιστέψει αυτόν που ήδη εμπιστεύεται. Αυτόν που ήδη, για χίλιους δύο λόγους έχει επιλέξει ότι τον εκφράζει.
Υπάρχουν και άλλα παράδοξα, ή «παράδοξα» στα οποία θα επανέλθω.
