H Eλληνική ηλεκτρονική εφημερίδα Κοσμοδρόμιο με ανάρτηση της αναφέρει:

H 7η Απριλίου θα μείνει στην ιστορία ως μαύρη μέρα για την Ελληνική Δημοκρατία και ως στιγμή ασύλληπτης ντροπής για το ελληνικό κοινοβούλιο. Είναι μάλλον η πρώτη φορά στα χρονικά που ένας ένστολος ναζιστής απευθύνεται, κατόπιν ενεργειών της κυβέρνησης Μητσοτάκη, προς τους αντιπροσώπους του ελληνικού λαού, οι οποίοι τον άκουγαν βουβοί.

Οι πολιτικές δυνάμεις που επέλεξαν να προσέλθουν, πόσο μάλλον να παραμείνουν μέχρι τέλους σε αυτή τη μαύρη φιέστα, οφείλουν να απολογηθούν για την εγκληματική ανοχή τους στο επιχειρούμενο «ξέπλυμα» της φασιστικής ιδεολογίας και πρακτικής, στο όνομα δήθεν της αλληλεγγύης προς τον αμυνόμενο ουκρανικό λαό.

Ενδεχομένως οι πολιτικοί (και φυσικοί) απόγονοι του δωσιλογισμού και του μαυραγοριτισμού να αισθάνονταν ευχάριστα με αυτή την απόδραση από τους μεταπολιτευτικούς περιορισμούς του τι είναι και δεν είναι ανεκτό στον χώρο του κοινοβουλίου. Όμως τουλάχιστον τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν έστω και τώρα τη δυνατότητα να ξεφύγουν από αυτή την ταπείνωση με μία χειρονομία αναγκαίας σαφήνειας, όπως θα ήταν η κατάθεση πρότασης μομφής προς τον πρόεδρο της Βουλής.

Ήταν ήδη μια προσβολή προς το ελληνικό πολίτευμα και τις δημοκρατικές ευαισθησίες του λαού μας το γεγονός ότι εκλήθη να απευθυνθεί στη Βουλή ο επικεφαλής ενός καθεστώτος, το οποίο έχει απαγορεύσει τα περισσότερα κόμματα της αντιπολίτευσης (κάποια ήδη πριν από το ξέσπασμα του πολέμου), καταπατά τα πολιτιστικά δικαιώματα περίπου του μισού πληθυσμού του, ενσωματώνει «σιωπηρά» ακροδεξιές πολιτοφυλακές στον κρατικό μηχανισμό, αρνείται να ερευνήσει και να διώξει εγκλήματα όπως η πυρπόληση του Μεγάρου των Συνδικάτων στην Οδησσό, ξεπουλά τον εθνικό πλούτο σε ολιγάρχες και ξένα συμφέροντα, οδηγεί τον λαό του στη φτώχεια και τη μετανάστευση και δεν προσφέρει άλλη εναλλακτική από την διαιώνιση του πολέμου – τον οποίο ήδη διεξάγει εδώ και οκτώ χρόνια εις βάρος μερίδας πολιτών του.

Το περιφερόμενο θέαμα που έχει στήσει ο πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι στα δυτικά κοινοβούλια δεν αφορά ούτε την επείγουσα ανάγκη τερματισμού του πολέμου, ούτε τον σεβασμό του διεθνούς δικαίου ή την ανακούφιση του ουκρανικού λαού: είναι ένα σάλπισμα παράτασης των συγκρούσεων (με εξωτερική βοήθεια), ένας επικοινωνιακός αντιπερισπασμός απέναντι στην προοπτική μιας συμβιβαστικής επίλυσης του ουκρανικού ζητήματος και μια τονωτική ένεση στην αυτοεικόνα των «ιεράκων» στο διεθνές ακροατήριό του. Όμως, μιλώντας μπροστά στους βουλευτές των ελληνικών κομμάτων (κάποια από τα οποία θα ήταν εκτός νόμου στην Ουκρανία), ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι είπε να το κάνει χειρότερο.

Ο Ουκρανός πρόεδρος (τον οποίο η διάχυτη προπαγάνδα ήθελε οχυρωμένο απέναντι σε κάθε υποψία ανοχής ή και συνεργασίας με την ακροδεξιά μόνο και μόνο λόγω της εβραϊκής καταγωγής του) ξεπέρασε στην περίπτωση της Ελλάδας όλες τις προηγούμενες επιδόσεις του: έδωσε τον λόγο σε δύο «ομογενείς» μαχητές της Ουκρανίας, εκ των οποίων ο ένας δήλωσε υπερηφάνως μέλος του (ναζιστικού) Τάγματος Αζόφ. Είναι βεβαίως ο ίδιος ο πρόεδρος Ζελένσκι, ο οποίος σε πρόσφατη συνέντευξή του δήλωσε για το Τάγμα Αζόφ ότι «μπορεί να είναι ό,τι είναι», αλλά τουλάχιστον συμβάλλει στην άμυνα της χώρας. Όμως μπροστά στην χαμέρπεια της ελληνικής «ελίτ» αισθάνθηκε προφανώς την άνεση να κινηθεί πιο ελεύθερα. Και μάλιστα, από ειρωνεία της ιστορίας, μία ημέρα μετά την 81η επέτειο της γερμανικής ναζιστικής εισβολής που ρήμαξε τη χώρα μας. Το «ό,τι είναι» το Τάγμα Αζόφ με τη γνωστή εγκληματική δράση δεν χρειάζεται περαιτέρω τεκμηρίωση. Αυτό που χρειάζεται είναι ένας δημοκρατικός συναγερμός απέναντι στην υποβάθμιση και σχετικοποίηση της φασιστικής απειλής, η οποία έχει κυριεύσει τον ουκρανικό κρατικό μηχανισμό και πλέον λειτουργεί ως πόλος έλξης και παράδειγμα προς μίμηση για μιαν Ευρώπη που «ουκρανοποιείται» ταχύτατα – παραδομένη στον μακαρθισμό, την λογοκρισία, τα αναπαλαιωμένα ρατσιστικά αντανακλαστικά, την πολεμόχαρη μεγαλαυχία και το τσαλαπάτημα των αναγκών των λαών της.

Αντί να προβάλλει ως επίδοξος σωτήρας της Οδησσού και κατά φαντασίαν κατήγορος του Βλαντίμιρ Πούτιν σε Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, ο επικεφαλής της, ας την αποκαλέσουμε, ελληνικής διπλωματίας, Νίκος Δένδιας θα όφειλε τη στιγμή αυτή να κινείται για την αποκλιμάκωση της κρίσης, την ανάδειξη και καταπολέμηση της φασιστικής απειλής και (γιατί όχι) την διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων προς την πατρίδα μας, που εκκρεμούν σχεδόν οκτώ δεκαετίες. Ενδεχομένως θα μπορούσε να ασχοληθεί και με την περισυλλογή των συντριμμιών της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης Μητσοτάκη, την ώρα που η Βικτόρια Νούλαντ συγκροτεί με την γείτονα Τουρκία “στρατηγικό μηχανισμό” συνεργασίας και το καθεστώς Ερντογάν εργάζεται για την αποκατάσταση των σχέσεών του με το Ισραήλ και την Αίγυπτο.

Ως «Κοσμοδρόμιο» έχουμε λοιδορηθεί αρκετά για το εύρος των τοποθετήσεων που φιλοξενούμε και δεν συμβαδίζουν με την επιβεβλημένη δυτική συναίνεση. Εξελίξεις σαν τη σημερινή μας κάνουν να θεωρούμε τις λοιδορίες τίτλο τιμής. Αν η Δύση σκοπεύει να πολεμήσει τη Ρωσία μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό, ο ελληνικός λαός πρέπει να καταστήσει σαφές ότι δεν προτίθεται να έχει αντίστοιχο ρόλο αναλώσιμου «χρήσιμου ηλίθιου» σε κανέναν πόλεμο, θερμό ή ψυχρό, οικονομικό ή πολιτιστικό. Η αγανάκτηση δεν μπορεί να μένει πια βουβή.