Του Νίκου Κατσουρίδη
Στις 4 Ιουλίου του 1776 οι εξεγερμένοι ενάντια στην Αγγλία Αμερικανοί, ανακήρυσσαν την ανεξαρτησία τους. Μεγάλη και αξεπέραστη στιγμή για κάθε Λαό, η ώρα της Ανεξαρτησίας και της Λευτεριάς του. Το ίδιο και για τον Αμερικανικό Λαό τον οποίο όλοι συγχαίρουμε κάθε χρονιά εξαιτίας του γεγονότος. Την ίδια μέρα προχώρησαν και στη διατύπωση της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας. Τόσον η Διακήρυξη αυτή όσον και μετέπειτα το Σύνταγμα της νέο-ανεξάρτητης χώρας είναι διαποτισμένα από το πνεύμα του διαφωτισμού. Ο σεβασμός στην ελευθερία και τη δημοκρατία, ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα και ευρύτερα τις πανανθρώπινες αξίες, διαχέουν και τα δύο κείμενα. Έκτοτε πέρασαν χρόνια πολλά. Πολλές δεκαετίες. Μέσα σ΄ αυτά τα χρόνια – σύνολο 242 – οι ΗΠΑ κατέστησαν η στρατιωτική, οικονομική και πολιτική υπερδύναμη του πλανήτη. Θαυμαστή πορεία μέσα σε σύντομο χρονικά διάστημα, κρινόμενο με όρους πανανθρώπινης ιστορίας. Οι αγωνιστές της αμερικανικής ανεξαρτησίας και ελευθερίας, οι αυτοαποκαλούμενοι πατριώτες, με άλλα λόγια οι υπερασπιστές της Πατρίδας, απόκτησαν ηγεσίες που θεωρούν Πατρίδα τους όλον τον πλανήτη. Όχι δυστυχώς υπο την έννοια της ουσιαστικής υπεράσπισης των αξιών για τις οποίες οι πρόγονοι τους εξεγέρθηκαν ΤΟΤΕ, αλλά στο όνομα αυτών των αξιών θέλουν να διαφεντεύουν ολόκληρο τον πλανήτη ΤΩΡΑ για τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης των ΗΠΑ. Θεωρώντας λοιπόν ότι ολόκληρος ο πλανήτης αποτελεί σύνορο των δικών τους εθνικών συμφερόντων, εμπλέκονται παντού και με όλους τους τρόπους. Δυστυχώς για τους λαούς και τα έθνη του κόσμου εμπλέκονται με την λογική « ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Γι΄ αυτό πάρα πολλές φορές η πολιτική τους είναι ακατανόητη και άλλες ακόμα περισσότερες φαίνεται ακατανόητη. Με την λογική κατ΄ επέκταση που θέλει τον κόσμο όλο, ζωτικό χώρο για τις ΗΠΑ, δεκαετίες τώρα εμπλέκονται και στο κυπριακό. Από το 1957 μετά την αποτυχία των αγγλογάλλων στο Σουέζ, εμπλέκονται κατά τρόπο ολοένα και πιο αποφασιστικό. Σήμερα είναι ουσιαστικά η δύναμη που κινεί τα νήματα για το πρόβλημα, χωρίς να υποτιμώ τον ρόλο του διαχρονικού σεναριογράφου του προβλήματος μας, του Ηνωμένου Βασιλείου. Αποφασιστική στιγμή στον τρόπο προσέγγισης του κυπριακού από τις ΗΠΑ και στην πορεία από πολλούς άλλους – βλέπε όλο το ΝΑΤΟ – υπήρξε η διατύπωση της θεωρίας του αμερικανού διπλωμάτη Ατσιηνσον περι Διπλής ΄Ενωσης αρχές της δεκαετίας του 1960 (62/63). Δηλαδή της ένωσης του μεγαλύτερου μέρους της Κύπρου με την Ελλάδα και του μικρότερου με την Τουρκία. Αρα με το διπλό αυτό «γάμο» η Κύπρος θα καθίστατο αυτόματα μέρος του ΝΑΤΟ και το ισχυρότερο αεροπλανοφόρο του.
Σήμερα στο έτος 2018 το κυπριακό μετά από μια πολύμηνη απραξία αναμένεται να εισέλθει σε νέα κινητικότητα. Προς αυτό το σκοπό ο Γ.Γ. του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες, διόρισε την αμερικανίδα Τζέιν Χολ Λούτε ως ειδική του απεσταλμένη. Έρχεται λοιπόν στην Κύπρο μια αμερικανίδα διπλωμάτης για να κινήσει τα λιμνάζοντα νερά έτσι ώστε να επαναρχίσουν οι συνομιλίες. Σε μια στιγμή που μετά από πολλές δεκαετίες έχει δημιουργηθεί μια νέα περιρρέουσα περι «διπλής» λύσης, αλλά όχι ένωσης. Λύσης δύο κρατών. Ατμόσφαιρα που όντως έχει μια βάση από τη στιγμή που έχουν τοποθετηθεί υπέρ ενός τέτοιου ενδεχομένου τούρκοι αξιωματούχοι, τόσον της κυβερνώσας κατάστασης όσο και της αντιπολίτευσης στην Τουρκία. Δυστυχώς δεν είναι μόνο στην Τουρκία που εμφανίζονται τέτοιες απόψεις. Αλλά και στην Ελλάδα και στην Κύπρο και στην
ε/κ κοινότητα και στην τ/κ κοινότητα. Μέσα σε ένα βαρύ κλίμα, για διάφορους λόγους, η επανέναρξη των συνομιλιών δεν φαντάζει τόσο απλή αν ο στόχος βέβαια είναι η ουσία. Ενας ουσιαστικός και αποδοτικός διάλογος ο οποίος θα οδηγήσει σε μια τελική λύση. Λύση λειτουργική και βιώσιμη και αμοιβαία αποδεκτή.
Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο το πρώτο – πρώτο βήμα είναι να ξακαθαρίσει πιο είναι το έγγραφο Γκουτέρες για το οποίο ερίζουν οι πλευρές και που ο Γ.Γ. του ΟΗΕ το θεωρεί ξεκάθαρο. Ας το υποβάλει τότε μέσον του εκπροσώπου του στις δύο πλευρές να τελειώνουμε. Το δεύτερο που πρέπει να γίνει είναι μια ουσιαστική προετοιμασία του εδάφους στα θέματα της διεθνούς πτυχής του κυπριακού. Δηλαδή ασφάλεια, στρατεύματα, εγγυήσεις και φυσικά έποικοι. Και όταν λέμε ασφάλεια εννοούμε ασφάλεια ύπαρξης και προστασίας της ομόσπονδου Κυπριακής Δημοκρατίας έναντι τρίτων, η ασφάλεια των δύο κοινοτήτων και η ασφάλεια εφαρμογής της λύσης. Τρίτον να είναι διασφαλισμένο ότι τόσον οι δύο κοινότητες όσον και οι τρείς εγγυήτριες εννοούν λύση πραγματικής ομοσπονδίας, όταν μιλούν για λύση. Ότι δεν μιλούν για Ομοσπονδία και εννοούν στο περιεχόμενο και στην πράξη Συνομοσπονδία ή δύο χωριστά κράτη που καλά θα έχουν κάποια σχέση.
Υπο αυτές τις προϋποθέσεις και με την αποφασιστική στήριξη της προσπάθεια τόσον από τον ίδιο τον ΟΗΕ και την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση αλλά και τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, τα οποία πρέπει να εμπλακούν στην όλη διαδικασία, υπάρχει προοπτική. Όταν λέω αποφασιστική στήριξη εννοώ κινήσεις του διεθνούς παράγοντα έτσι ώστε όλοι να συμμορφωθούν με τις αρχές, τις αξίες και τις αποφάσεις που ο ίδιος ο διεθνής παράγοντας έχει υιοθετήσει περι Κύπρου. Πέραν από αυτό είναι ο Διεθνής παράγοντας εκείνος ο οποίος έχει τη δύναμη να διαμορφώσει εκείνα τα δεδομένα που θα οδηγήσουν την Τουρκία να συμμορφωθεί με την λογική.
Εμείς δεν ζητούμε τίποτα περισσότερο από τον διεθνή παράγοντα από το να εφαρμόσει τις δικές του αποφάσεις από τη μια και να συνδράμει έτσι ώστε αυτά που θέλει να ισχύουν για την κάθε χώρα που συναποτελεί αυτόν το διεθνή παράγοντα να ισχύσουν και για την Κύπρο. Ειδικά οι φίλοι μας οι αμερικανοί να προωθήσουν λύση στο κυπριακό με βάση τις αρχές και διακηρύξεις της αμερικανικής επανάστασης.
