Γράφει η Ανδρούλα Γκιούρωφ
«Ηταν συναισθηματικά φορτισμένος ο Πρόεδρος όταν μιλούσε στη διάρκεια τη αναγόρευσης του σε επίτιμο διδάκτορα της Νομικής Σχολής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών…» υπογράμμιζαν με δακρύβρεκτους τιτλους τα Μ.Μ.Ε έμπλεα κατανόησης για την συγκίνηση του Προέδρου, επειδή βρεθηκε στον χώρο που σπούδασε. Ασφαλέστατα ως υπάκουες κορασίδες αγνόησαν τις μπηκτές του περι συναισθηματικών εξάρσεων του λαού …και τους λαϊκιστές που δεν λένε να συμμορφωθούν με την άλογη λογική του ισχυρού.Με ελαφρά πηδηματάκια προσπέρασαν ασχολίαστα και εκείνες τις φράσεις του Προέδρου πως:
«Ουδεμία ηγεσία επιτρέπεται, να ευελπιστεί ή παραμένουσα αδρανής να τρέφει τον λαό με ψευδαισθήσεις ότι η αναμονή σε βάθος χρόνου θα δημιουργήσει εκείνες τις συνέργειες που θα επιτρέψουν την δυναμικήν επιβολήν των κανόνων δικαίου».Και στηλίτευσε και τη « δημιουργηθείσα εφορία ενισχυμένη και από έναν άκρατον λαϊκισμόν, που οδήγησε κατά εκατοντάδες τους πρόσφυγες να καταφύγουν στο ΕΔΑΔ με προσδοκίαν ανάκτησης των περιουσιών τους και οριστικόν τερματισμό της απαράδεκτου καταστάσεως….»
Και θυμήθηκα τότε το γειτονόπουλο μας τον Αντρίκο και τον Αρη, που δεν χάθηκαν κάτω από τις ορδές του Αττίλα επειδή τους πρόσταξαν κάποιοι λαϊκιστές.Ούτε και στάθηκαν να ακούσουν τους «νούσιμους » να κάτσουν στα βραστά τους επειδή η Τουρκιά ειναι ανίκητη. Που δεν πολέμησαν επειδη τους οδήγησαν στο πεδίο της μάχης οι συναισθηματικές τους εξάρσεις όταν οι «νούσιμοι» έψηναν σούβλες πανω στα βουνά του Τρόοδους επειδή ο Πενταδάκτυλος και η Αιρκώτισσα δεν προσφέρονταν τότε για τέτοιους είδους διασκεδάσεις. Εκεί έπεφτε φωτιά και σίδερο και έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα. Κρύφτηκαν οι «νούσιμοι», μήναν Δευτρογιούνην, όπου ο ήλιος έκαιγε πέτρες και η αξιοπρέπεια έδινε διπλή μάχη με το θάνατο και την προδοσία.
Εκεί όπου η αντρεία και η λεβεντιά έδιναν άνιση μάχη και αγώνα με γυμνά χέρια και με παλιολαζαρίνες ενάντια στους απειράριθμους Μεχμετζίκ, οι συναισθηματικές εξαρσεις είχαν δραπετεύσει…Μαζί με τους λαϊκιστές τους πατριδοκάπηλους τους κιοτήδες, αλλού έτρεξαν να κρυφτούν .Τους σκίαζε το βουητό των ΝΑΤΟικών βομβαρδιστικών που σήμερα 42 χρόνια μετά τα χαιρετίζουν ως «απελευθερωτές». Και ως πειθήνιες ορτινάντζες τους σκουπίζουν τα άρβυλα.
Το πάθος για την πατρίδα του Αντρίκου, που έριξε και την τελευταία σφαίρα πριν ξεψυχίσει, δεν ήταν απότοκο μιας συναισθηματικής έξαρσης, ήταν μια συνειδητή πράξη .Τότε δεν ξέραμε μαθητούδια άβγαλτα πως υπηρχε ΕΔΑΔ το οποίο με το πέρασμα του χρόνου το άδικο και μισητό θα μετεξελίσσετο στη ζυγαριά του σε δίκαιο του ισχυρού .Δεν ήξερε ούτε ο Αρης που πάντα ήθελε να ήταν ο Ταρζάν στους ψεύτικους πολέμους που παίζαμε ότι «…η πάροδος του χρόνου εξουδετερώνει το αρχικά δίκαιον ή δημιουργεί νέα δεδομένα που οδηγούν σε «νέους κανόνες» ή οιονές δίκαιον.» Η’ …«ακόμα ότι ο συμβιβασμός είναι η ζεύξη πολιτικών αποφάσεων και δικαίου και παρά το ότι ενδεχομένως να μην είναι απόλυτα συμβατός με το δίκαιο δυνατόν να είναι δικαιότερος από ότι τα αποτελέσματα που δημιουργούνται εκ της ατολμίας, της στασιμότητας και των αδιεξόδων.»
Κατάλαβες και συ κυρία Ευγενία μου αυτά που είπε ο εκλελεγμένος του λαού κ. Νίκος Χρυσάνθου Αναστασιάδης; Εσύ που για 30 χρόνια έβαζες στο τραπέζι το πιάτο με μια διπλωμένη αλατζένια μαντηλιά στο πλάι, για να τα βρει όλα ετοιμα ο Αντρίκος σου όταν γυρίσει με το καλό; Εσύ που δεν αντεξες το περίμενε και πήγες να κοιμηθείς για πάντα ! Εμείς το ξέραμε και δεν σου το λέγαμε πως πήγαινες να ανταμώσεις το μοναχοπαίδι σου.Δεν πρόφτασες να ακούσεις τον «ηγέτη» πως:
«Οι πολιτικές ηγεσίες θα πρέπει να ηγούνται και όχι να άγονται από τους λαϊκιστές ή από τις συναισθηματικές εξάρσεις του λαού....»
Αυτούς τους « ηγέτες» εχουμε κυρία Ευγενια μου .Θυμούνται τον καλό και αγαθό* λαό μόνο την ώρα της κάλπης και μετά τον διαολοστέλλουν ως πάσχοντα από συναισθηματικές εξάρσεις που άγεται από λαϊκιστές.
****
Υ.Γ. Επειδή η λέξη αγαθός* τείνει να παρεξηγηθεί από άτομα τα οποία προφανώς αγνούν πως είναι επίθετο και σημαίνει: |για πρόσωπα 1. ικανός, δυνατός, γενναίος |με αιτ. της αναφοράς 2. ευμενής, ευεργετικός, καλός, πιστός |
