Ο Επίσκοπος Καρπασίας Χριστοφόρος σε υπόμνημα του προς την Ιερά Σύνοδο για το Ουκρανικό προβαίνει σε δύο εισηγήσεις για τη θέση που πρέπει να τηρήσει η Εκκλησία 
της Κύπρου, προειδοποιώντας για εκκλησιολογική εκτροπή με τρόπο που κινείται στα όρια της εκκλησιολογικής αίρεσης.
Στην πρώτη του εισήγηση ο Καρπασίας Χριστοφόρος προτείνει όπως πέραν των αναφορών την Εκκλησίας της Κύπρου στα ιστορικοκανονικά ζητήματα, τις εκκλήσεις για ενότητα, την εκδήλωση πρόθεσης και ετοιμότητας συμβολής στην άρση της δημιουργηθείσας κατάστασης, να επισημάνει και τον κίνδυνο της εκκλησιολογικής εκτροπής, που ενδεχομένως να οδηγήσει σε μία εκκλησιολογική αίρεση, η οποία χωρίς να το αντιληφθούμε θα ριζώσει βαθιά στη ζωή της Εκκλησίας.
Στη δεύτερη του εισήγηση ο Επίσκοπος Καρπασίας προτείνει όπως η Εκκλησία της Κύπρου επισημάνει τον εκκλησιολογικό κίνδυνο, ο οποίος εμφωλεύει να εκδηλωθεί από την αμφισβήτηση και σχετικοποίηση του Θεσμού του Πρώτου, μέσα στην Πανορθόδοξη Εκκλησία.
Άλλο είναι οι ενδεχόμενοι λανθασμένοι χειρισμοί ή κακή διοίκηση του Θεσμού και άλλο η διαφύλαξη του Αποστολικοπαραδότου Θεσμού, που η Εκκλησία έδωσε στον Οικουμενικό Πατριάρχη, τον Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως και Νέας (όχι δευτέρας) Ρώμης, προσθέτει.
Πιστεύω ότι στην όλη σκέψη μας θα πρέπει, συν τοις άλλοις, να κυριαρχεί η αγωνία, την οποία εξέφραζε ο Μέγας Βασίλειος προς τον Μέγα Αθανάσιο για το Αντιοχειανό Σχίσμα (Δ´ αιώνας, μετά την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο) γράφοντάς του ότι∙ «…τους μεν οικονομήσαι, τους δε καθησυχάσαι, αποδούναι δε την ισχύν (Ευχαριστιακή Κοινωνία, ενότητα) της Εκκλησίας διά της συμφωνίας», αναφέρει περαιτέρω.
Ο Καρπασίας Χριστιφόρος πριν καταλήξει στις εισηγήσεις, προβαίνει σε ανάλυση τους.
Στην ανάλυση των εισηγήσεων του μεταξύ άλλων αναφέρει ότι η εκκλησιολογική αυτή εκτροπή διαφάνηκε πολύ ξεκάθαρα στις Προσυνοδικές Συνδιασκέψεις για την προετοιμασία της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου και κορυφώθηκε με την πραγματοποίησή της τον Ιούνιο του 2016.
Παρατηρεί ότι μέσα από τις Πανορθόδοξες αυτές Συνάξεις διαφάνηκε ότι οι κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες σκέφτονταν και ενεργούσαν καθαρά με βάση τα εθνικά, προσωπικά και εν πολλοίς ιδιοτελή συμφέροντα και επιδιώξεις, με αποτέλεσμα οι Συνάξεις αυτές να μετατρέπονται σε ένα είδος «πάρε δώσε» για να φθάσουμε στην επίπλαστη ομοφωνία, ώστε να συγκληθεί η Αγία Σύνοδος, για να μην εκτεθούμε στον υπόλοιπο Χριστιανικό κόσμο και να προβάλουμε προς τα έξω μία ενότητα, η οποία όμως δεν θα θεμελιωνόταν «στο εν σώμα και εν Πνεύμα….εις Κύριος, μία πίστις, ένα βάπτισμα…
Επιτρέψετε μου να σημειώσω ότι οι προσεγγίσεις, σχεδόν σε όλα τα θέματα και κυρίως στα πιο κρίσιμα, γίνονταν εξουσιαστικά και εκφράζονταν περισσότερο ιδιωτικές θέσεις παρά το βίωμα της Εκκλησίας, συνεχίζει ο Επίσκοπος Καρπασίας διατυπώνοντας τη θέση ότι φθάσαμε στο σημείο να συζητούμε επί μία ολόκληρη εβδομάδα για το πώς θα τίθενται οι υπογραφές των Προκαθημένων επί του Τόμου ανακηρύξεως μίας νέας αυτοκεφάλου Εκκλησίας και να μην μπορούμε να καταλήξουμε και να ομοφωνήσουμε επί ενός τόσο κρισίμου εκκλησιολογικού ζητήματος.
Ακόμα και επί της ουσίας του ζητήματος αυτού οι Εκκλησίες ετοποθετούντο έχοντας κατά νουν όχι την ενότητα και την πληρότητα εν Χριστώ Ιησού της νέας Τοπικής Εκκλησίας, αλλά την εξουσιαστική επιβολή ή την αμφισβήτηση ή σχετικοποίηση του ρόλου της μίας ή άλλης Τοπικής Εκκλησίας επί της τελικής αποφάσεως εκχωρήσεως ή μη του νέου αυτοκεφάλου, αναφέρει περαιτέρω.
Σύμφωνα με την ανάλυση του Επισκόπου Καρπασίας μέσα από αυτή την τακτική και προσέγγιση των Εκκλησιαστικών ζητημάτων αναδείχθηκε ένα ζωτικότατο εκκλησιολογικό ζήτημα, το οποίο ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος χαρακτήρισε στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο ως την μεγαλύτερη αίρεση, η οποία ονομάζεται εγωκεντρισμός.
Δηλαδή, διευκρινίζει αντί να σκεπτόμαστε και να ενεργούμε Θεανθρωποκεντρικά, για καθαρά ποιμαντικά, θεολογικά και άλλα εκκλησιαστικά θέματα, κινούμαστε εγωκεντρικά και αυτό αποτελεί μία εκκλησιολογική αίρεση, η οποία αναπόφευκτα οδηγεί στην εκτροπή από την κανονική τάξη με κορυφαίο αποτέλεσμα το σχίσμα.
