Της Ανδρούλας Γκιούρωφ
Ο κοινωνικός ανεμοστρόβιλος που ξεκίνησε με τις οργισμένες κινητοποιήσεις των «Κίτρινων Γιλέκων» στη Γαλλία, δεν αναμένεται να κοπάσει. Αντίθετα φυτεύτηκε ο σπόρος της μαζικής αντίστασης κατά της αλαζονείας της εξουσίας και τείνει να εξελιχθεί σε τυφώνα, εφόσον η ελίτ των Βρυξελλών επιμένει να συνεχίζει απτόητη και να ενισχύει με την πολιτική της την «αυτοκρατορία του πλούτου». Συνεχίζει ακάθεκτη να φτωχοποιεί όλο και περισσότερες μάζες σπρώχνοντας τες στη μιζέρια και στην εξαθλίωση.
Και ενώ τα λεγόμενα Αριστερά κόμματα της Ευρώπης ψάχνουν μέσα από επιστημονικές έρευνες να κατανοήσουν πως ένα κίνημα, το οποίο ξεκίνησε από την επαρχία και τα παραμελημένα προάστια χωρίς ηγέτες, κατάφερε να ταρακουνήσει συθέμελα την κυβέρνηση του «ενθρονισμένου» από τους Τραπεζίτες και τον κολοσσό των Ροθτσάιλντ Εμανουέλ Μακρόν, οι εξελίξεις τους ξεπερνούν. Ο κολοσσός των Rothschild δεν είναι μυστικό ότι κατέχει 500 τρισεκατομμύρια δολάρια, δηλαδή τον μισό πλούτο ολόκληρου του πλανήτη ικανό να θρέψει όλους τους πεινασμένους της γης.
Αυτοί οι κολοσσοί ελέγχουν προέδρους, οδηγούν σε χρεοκοπία κράτη, βρίσκονται πίσω από πολέμους, πραξικοπήματα και συγκρούσεις, ενώ χρηματοδοτούν τα μεγαλύτερα διεθνή συστημικά Μ.Μ.Ε. που «αυτοφιμώνονται», όταν κινδυνεύουν τα συμφέροντα της «Μαύρης αυτοκρατορίας» του πλούτου.
Ειτε για λόγους αφόρητων «δεσμεύσων» είτε γιατί δεν τολμούν να λερώσουν τα καθωσπρέπει κουστούμια τους, η λεγόμενη Αριστερά επιμένει με λόγια και ανέξοδες διακηρύξεις να διατυμπανίζει-τώρα που πλησιάζει η κάλπη – ότι είναι η μόνη δύναμη που θα φέρει την αλλαγή. Πώς μπορούν όμως ηγέτες μιας μεταλλαγμένης και συνθηκολογημένης Αριστεράς να φέρουν αλλαγές την ώρα που στα κοινοβούλια τους –μαζί με τους δεξιούς και ακροδεξιούς-ενίσχυαν τις τράπεζες και ψήφιζαν με κλειστά μάτια ως αναγκαίο κακό τις ντιρεκτίβες και τα εξοντωτικά μνημόνια των τεχνοκρατών της Ε.Ε.; Το σύνθημα για «μια Ευρώπη των Λαών» χάσκει ως μια παρωδία, ενα εκπορνευμένο σύνθημα.Σύνθημα που χρησιμοποίησε και ο Ελληνας πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας πρόσφατα στο ευρωκοινοβούλιο. Στην πράξη ομως οδήγησε τους πολίτες της χώρας του στην εξαθλίωση παραδίδοντας τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στους ξένους.
Είναι αυτοί οι λεγόμενοι Αριστεροί που θεωρούν την συμφωνία των Πρεσπών ως παράδειγμα και πρότυπο για να λυθεί το κυπριακό.Δηλαδή στους κόλπους του ΝΑΤΟ και της ιμπεριαλίζουσας Ε.Ε.που απειλούν σκαιότατα αν δεν γίνει το δικό τους.
Κανένας από αυτούς τους γυρολόγους της εξουσίας δεν κατεβαίνει πλέον στους δρόμους να ενώσει τα χνώτα του με τις καταπιεσμένες μάζες. Επιμένουν να κυκλοφορούν με τα πολυτελή οχήματα μιας «προστατευμένης» αφορολόγητης ασυδωσίας. Εισπράττουν τους παχυλούς μισθούς από τα αξιώματα που παρέχει στους πολιτικούς και στους θεσμούς της η Ε.Ε.
Είναι χαρακτηριστική η οργισμένη δήλωση ενός διαδηλωτή των Κίτρινων Γιλέκων : «Αυτοί (εννοεί τους κυβερνώντες, τους πολιτικούς και τους Ευρωπαίους αξιωματούχους ) εισπράττουν μηνιαίους μισθούς που αποτελεί το συνολικό εισόδημα μας για τρία χρόνια…»
Εχουν έτοιμη την απάντηση οι πολιτικοί των υφιστάμενων ακροδεξιών, δεξιών κεντρώων κι αριστερών κομμάτων πως αυτά είναι λόγια λαϊκιστών και αταξικών προσεγγίσεων.
Η Ε.Ε. πορεύεται ξανά προς τις ευρωεκλογές τον Μάη του 2019, με τρομακτικά ελλείμματα δημοκρατίας καθότι αυτοί που θα κερδίσουν έδρανα στο Ευρωκοινοβούλιο είναι όπως τους στρατιώτες χωρίς όπλα. Δεν έχουν τόσες εξουσίες για να μπορούν ανατρέψουν τις αδηφάγες πολιτικές των τεχνοκρατών της ενωμένης Ευρώπης οι οποίες ειρήσθω εν παρόδω πόρρω απέχουν από το να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των λαών , να αναχαιτήσουν την ανεργία, την καλπάζουσα φτώχεια και να χορτάσουν την πείνα εκατομμυρίων αθλίων που ζουν όχι μόνο στις παρυφές του Παρισιού αλλά σε όλες της γειτονιές της ενωμένης Ευρωπης.
Το Κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων δεν είναι μόδα, όπως το Κίνημα των Χίππηδων που έκφραζαν την αντίδραση τους με μαριχουάνα, λουλούδια στα μαλιά και παραίτηση από τους μαζικούς ταξικούς αγώνες.
Είναι οι οργισμένες ριπές της λαϊκής εξέγερσης εναντίον της άρχουσας τάξης η οποία κατάφερε να καταπνίξει εν είδει ομόφωνων αποφάσεων τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των λαϊκών μαζών.
Δρακόντειοι μηχανισμοί ασφυκτικού ελέγχου των κρατών μελών
Η φύση της Ε.Ε. δεν μπορεί να αλλάξει ακόμα και αν αλλάξουν οι συσχετισμοί σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.Δεν είναι μια Ενωση της αλληλεγγύης αλλά χαρακτηρίζεται από την ανισοτιμία στις σχέσεις και των σκληρών ανταγωνισμών.Δεν υπάρχουν περιθώρια για αλλες αυταπάτες, όπως αυτές που καλλιεργούν τα δήθεν Αριστερά κόμματα μεταξύ των οποίων ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΑΚΕΛ ότι μπορεί να αλλάξει να εξανθρωπιστεί ή να εκδημοκρατικοποιηθεί.
Kαμια εναλλαγή προέδρου της κομισιόν δεν μπορεί να αλλάξει τον αντιδραστικό της χαρακτήρα γατί αυτή ιδρύθηκε και λειτουργεί για να θωρακίσει και να ενισχύσει τα συμφέροντα των μονοπωλίων, των τραπεζικών κολοσσών σε βάρος των λαϊκών δικαιωμάτων.
Οταν δήθεν Αριστεροί ηγέτες μετατρέπονται σε στυλοβάτες του σάπιου και αντιδραστικού οικοδομήματος της Ε,Ε, η μόνο διέξοδος είναι η επιστροφή στην πηγή.Στις πλατιές λαϊκές μαζές και στην οργή τους ενάντια στην αδικία και την εκμετάλλευση.
Οσο περισσότερο αυξάνονται τα αδιέξοδα του συστήματος εντός και εκτός Ευρώπης,όλο και περισσότερο σπαράσσεται από αντιθέσεις και γίνεται πιο επιθετική ενάντια στους λαούς.
Οι επιλεκτικές κυρώσεις της ΕΕ
Στην εκπνοη του 2018, σημειώθηκε ενα από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα να δακτυλοδείχνουν το σαθρό βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας. Ούτε από τις ΗΠΑ μήτε από την Ε.Ε. δεν επιβλήθηκαν κυρώσεις εναντίον της διεφθαρμένης μοναρχίας των σαούντ.Η φρικιαστική δολοφονία του αυτοεξόριστου δημοσιογράφου Tζαμάλ Κασόγκι μέσα στην πρεσβεία της Σαουδικής Αραβίας στην Τουρκία, ποσώς διαφοροποίησαν τις σχέσεις Ε.Ε.-ΗΠΑ οι οποίες συνεχίζουν να πωλούν όπλα δισεκατομμυρίων στο διεφθαρμένο αυτό καθεστώς. Πλεονάζουν ωστόσο οι κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας, της Κίνας, του Ιράν, της Βενεζουέλας και άλλων χωρών μη αρεστών στην βορειοτλαντική συμμαχία που της «χαλούν» τα επεκτατικά σχέδια.
Την ώρα που οι πεινασμένοι, οι άνεργοι και οι άστεγοι στην Ε.Ε. αυξάνονται, συνεχίζεται η παραγωγή και εξαγωγή όπλων σε αντιδημοκρατικά και δικτατορικά καθεστώτα.
Ενδεικτικό παράδειγμα συμφεροντολογικής και εγκληματικής ανοχής είναι και η περίπτωση της Κύπρου.Μιας χώρας μέλους της Ε.Ε. η οποία για 15η φορά οδεύει προς τις ευρωεκλογές με τα βαρίδια της ημικατοχής, της παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του σφετερισμού των περιουσιών του 37% του πληθυσμού της και της κατασταλτικής απαγόρευσης ελεύθερης εγκατάστασης και διακίνησης των «Ευρωπαίων» πολιτών της στα κατεχόμενα εδάφη από το αυταρχικό καθεστώς της Αγκυρας.Μιας κατοχικής χώρας την οποία η ΕΕ. πριμοδοτεί με εκατομμύρια ευρώ ενώ προστατεύονται οι επενδύσεις δισεκατομμυρίων των Γερμανικών, Γαλλικών, Ολλανδικών και άλλων πολυεθνικών κολοσσών στην Τουρκία.
Η αδιαφορία των πολιτών για την Ε.Ε.
Η αδιαφορία των πολιτών για τις ευρωεκλογές εδράζεται ακριβώς στον πυρήνα του προβλήματος της Ε.Ε. Είναι τα κραυγαλέα ελλείμματα της δημοκρατίας.Είναι ο οικονομικός ιμπεριαλιστικός και αντιλαϊκός της χαρακτήρας και η προώθηση δυσβάστακτων πολιτικών που έχουν ήδη οδηγήσει σε πισωγυρίσματα προς όφελος των ολίγων και σε βάρος των πολλών.Η δημόσια υγεία πέρασε προ πολλού στα χέρια του ιδιωτικού κεφαλαίου εφόσον οι κυβερνήσεις του παράδωσαν αμαχητί το « κράτος πρόνοιας». Η παιδεία μετατρέπεται σε είδος πολυτελείας, οι μισθοί βρίσκονται κάτω από την μέγγενη της μόνιμης πλέον λιτότητας και το δικαίωμα της στέγης έχει περάσει και αυτό κάτω από τον οδοστρωτήρα των λεγόμενων επενδυτών και στο έλεος των τραπεζών.
Aυτές οι ευρωεκλογές ισως είναι οι σημαντικότερες της τελευταίας δεκαετίας καθότι δεν είναι μόνο το φάντασμα του νεοφασισμού που βγήκε από τον τάφο και διεκδικεί όσα δεν αποτέλειωσαν οι δύο παγκόσμιοι πολέμοι. Είναι οι λαοί της Ευρώπης που ξυπνούν και κατεβαίνουν στους δρόμους διεκδικώντας ψωμί, στέγη, δημοκρατία και καλύτερο αύριο για αυτούς και τα παιδιά τους.
«Δεν εχουμε τίποτε να χάσουμε πέραν απ’ την φτώχεια στην οποία μας έχουν ρίξει», δήλωνε ένας μεσήλικας με το κίτρινο γιλέκο του να δέχεται τις ριπές των δακρυγόνων στους δρόμους του Παρισιού. Ενας «σύγχρονος Σπάρτακος» που το μόνο που έχει να χάσει είναι οι αλυσίδες της δουλίας του.
Αυτά είναι που φοβάται ο Μακρόν και όλοι οι Μακρόν της Ε.Ε.
