Του Νίκου Κατσουρίδη
Στις 22 Ιουλίου 2018 έγγραφα στην «Σημερινή»: « Σήμερα 44 χρόνια μετά κουρασμένοι, απογοητευμένοι, στριμωγμένοι και αγωνιούντες για χίλια δύο βρισκόμαστε με το εσωτερικό μέτωπο σμπαραλιασμένο απέναντι σε μια άκρως επικίνδυνη κατάσταση. Μια κατάσταση πραγμάτων που επιτείνεται από τη νίκη του Ερντογάν και την καθιέρωση του καθεστώτος του στην Τουρκία και τις εξελίξεις στη Συρία. Μια κατάσταση πραγμάτων που έχει προσλάβει μια άλλη διάσταση μετά την ανακάλυψη των υδρογονανθράκων στην κυπριακή ΑΟΖ αλλά και σε ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο».
Και πρόσθετα: « Σ΄ αυτό το πλαίσιο εκκινά η νέα προσπάθεια στο Κυπριακό. Μια προσπάθεια η οποία δυστυχώς ενέχει πολλά τελεολογικά στοιχεία. Είναι η άποψη μου ότι όντως το τέλος για το Κυπριακό πλησιάζει. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ένα τέλος που η Τουρκία προσπαθεί να το προδιαγράψει στοχεύοντας στο παρόν στάδιο δύο πράγματα. Πρώτο μια ρύθμιση, όχι λύση, του Κυπριακού της οποίας το περιεχόμενο να μοιάζει Ομοσπονδία αλλά να είναι περισσότερο Συνομοσπονδία και να της διασφαλίζει ρόλο επικυρίαρχου. Δεύτερο μαζί με τη ρύθμιση να διασφαλίσει στο όνομα των δήθεν υποχωρήσεων της, ρόλο και λόγο στην Κυπριακή ΑΟΖ και ευρύτερα στην ΑΟΖ της Ανατολικής Μεσογείου. Την ίδια ώρα οι γνωστοί άγνωστοι επιδιώκουν μια διευθέτηση η οποία να εξασφαλίζει τα δικά τους σχέδια που ένα βασικό στόχο έχουν. Να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα το οποίο σημαίνει ικανοποίηση των θέλω των βασικών τους συμμάχων στην περιοχή. Δηλαδή του Ισραήλ από τη μια και της Τουρκίας από την άλλη. Της Τουρκίας την οποία προσπαθούν, με το καλόπιασμα από τη μια και αυστηρό από την άλλη να κρατήσουν απόλυτα συντονισμένη στη συμμαχία τους. Και χάριν του τελευταίου δεν θα διστάσουν να μας θυσιάσουν εκ νέου ως Ιφιγένεια στην Ανατολική Μεσόγειο! Απώτερος στόχος να ολοκληρώσουν το τόξο αποκλεισμού της Ρωσίας. Ένα τόξο το οποίο ξεκινά από τις χώρες της Βαλτικής, περνά από Πολωνία και Ουκρανία, ολοκληρώνεται αυτόν τον καιρό στην Βαλκανική και την Τουρκία και κλείνει στο Ισραήλ. Ο κρίκος που λείπει από την αλυσίδα, ιδιαίτερα μετά τις εξελίξεις στη Συρία είναι η Κύπρος. Και εμείς εδώ τι κάνουμε; Ερίζουμε μεταξύ μας. Μια ομάδα υπηρετεί τη λογική της όποιας λύσης, με την καλή πρόθεση της επίτευξης λύσης, η οποία όμως δεν θα λειτουργήσει. Αρα άθελα της αυτή η ομάδα υπηρετεί ένα στόχο που βολεύει τρίτους. Η άλλη ομάδα που στοχεύει καμμιά λύση, θεωρώντας ότι διασφαλίζει τουλάχιστον τις ελεύθερες περιοχές, χωρίς να κατανοεί ότι οδηγεί σε ρύθμιση που δεν θα σταθεί και αυτή, οπόταν και πάλιν υπηρετείται ένας στόχος που βολεύει τρίτους».
Από τις 22 Ιουλίου μέχρι σήμερα προέκυψαν δύο νέα στοιχεία αναφορικά με το ενδεχόμενο της επανέναρξης των συνομιλιών και ένα πρακτικό δεδομένο αναφορικά με την ΑΟΖ μας. Για τις συνομιλίες έχουν προκύψει η ιδέα που έριξε ο Πρόεδρος περι «χαλαρής Ομοσπονδίας» η οποία έχει αποδειχθεί δύσπεπτος από τη μια και η έκθεση του Γ.Γ. για την Κύπρο. Αν κάτι συνενώνει τα δύο είναι η κοινή αντίληψη όπως προκύπτει για την ανάγκη εμπλουτισμού του πλαισίου συζήτησης με νέες ιδέες. Υπο αυτό το πρίσμα η Τουρκία εκμεταλλευόμενη τα περι νέων ιδεών και προβληματισμών ρίχνει στο τραπέζι των ιδεών τη Συνομοσπονδία και τα δύο κράτη, συζητά και την «χαλαρή» και ζητά διαμοιρασμό της ΑΟΖ. Εμείς από πλευράς μας βαδίζουμε προς την επανέναρξη των συνομιλιών εντελώς συγχυσμένοι, τουλάχιστον στα μάτια όσων παρακολουθούν τις εξελίξεις. Τι εννοώ; Τέλειωσε το Συμβούλιο Αρχηγών της Τρίτης (θεός μακαρίσει το Εθνικό Συμβούλιο) χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Χωρίς να καταφέρουν να συμφωνήσουν έστω σε μερικές γραμμές κοινό ανακοινωθέν με τα ελάχιστα και αυτονόητα. Προφανώς γιατί ούτε σ΄ αυτά συμφωνούν πλέον. Για παράδειγμα ορισμένοι αποδέχονται την παραμονή αγημάτων Ελλάδας και Τουρκίας για πολλά χρόνια ή και για πάντα και άλλοι θέλουν να αποχωρήσουν άμεσα όλοι οι τούρκοι στρατιώτες με την λύση.
Είναι τραγικό με όλη τη σημασία της λέξης να προχωρούμε σε νέο κύκλο διαβουλεύσεων για το κυπριακό και να μην έχουμε πλέον οι ε/κ μεταξύ μας κοινό στόχο. Και αντί να πολεμούμε την τουρκική πολιτική και τους τουρκικούς σχεδιασμούς πολεμούμε ακατάπαυστα μεταξύ μας. ΄Όφειλαν και οφείλουν Πρόεδρος και Εθνικό Συμβούλιο έστω και κατά πλειοψηφία να διαμορφώσουν θέση για το πώς προχωρούμε. Είναι απαράδεκτο π.χ. να απορρίπτεται η έκδοση κοινού ανακοινωθέντος έστω στα ελάχιστα κύρια ζητήματα του κυπριακού με φτηνές δικαιολογίες. Αν δεν μπορεί να εκδοθεί κοινό ανακοινωθέν για λόγους ουσίας να μην εκδοθεί αλλά να λεχθεί ο πραγματικός λόγος. Αν δεν μπορεί να υπάρξει κοινή θέση έστω μεταξύ δύο τουλάχιστον κομμάτων να ξεκαθαρίσει και αυτό, για να γνωρίζει και ο λαός την αλήθεια αλλά για να ξέρει και ο εκπρόσωπος της ε/κ κοινότητας (ο Πρόεδρος δηλαδή) πως προχωρεί. Αν μάλιστα ο Πρόεδρος δεν έχει τη στήριξη κανενός κόμματος στον τρόπο που χειρίζεται το κυπριακό να ξεκαθαρίσει και αυτό και να αντιμετωπισθεί. Κυρίως από τον ίδιο. Αυτός είναι που έχει τη νωπή εντολή να κυβερνά και να διαχειρίζεται το κυπριακό. Η παρούσα κατάσταση δεν επιτρέπει να προχωρήσουμε. Αντίθετα μας οδηγεί στο τέλος του κυπριακού και θα είναι τέλος πικρό και επικίνδυνο. Γιατί μια διχοτομική λύση οποιασδήποτε μορφής θα είναι ο επώδυνος σταθμός που θα προετοιμάσει ένα χειρότερο επόμενο επακόλουθο.
