Του Νίκου Κατσουρίδη
Δεν είναι που οι θερμοκρασίες τον Ιούλιο ανέρχονται στους 40 βαθμούς που κάνει τη ζέστη αφόρητη. Δεν είναι που η υγρασία των τελευταίων 20-25 χρόνων, ακόμα και στην Λευκωσία, μετατρέπει τον Ιούλιο σε καμίνι. Πάνω απ΄ όλα το Ιούλιο τον κάνει καυτό εδώ και 44 χρόνια το συναπάντημα της εξωτερικής θερμοκρασίας με την εσωτερική. Είναι που αυτό το μείγμα ψηλής θερμοκρασίας (στο κόκκινο) και υγρασίας συναντά τη φωτιά που καίει μέσα μας ασίγαστη και ψυχοφθόρα, που μετατρέπει τον κάθε Ιούλιο σε κόλαση επι της γης.
Και δυστυχώς αυτή η κόλαση δεν θα μειωθεί επειδή δεν θα πούμε την εισβολή-εισβολή, την κατοχή-κατοχή και τα κατεχόμενα-κατεχόμενα. Το ίδιο μαύρος, πικρός και κολασμένος θα παραμείνει ο Ιούλιος μέχρι τη μέρα που η φωτιά που άρχισε πριν 44 χρόνια τέτοιες μέρες και κατάκαυσε τον σκλαβωμένο Πενταδάκτυλο και μαζί τη γή μας, τις ψυχές και την Πατρίδα μας, θα σβηστεί από το νερό της απελευθέρωσης, της λύσης και της επανένωσης. Τρείς λέξεις που συχνά κάποιοι εφευρέτες νέων ρόλων για τις λέξεις, τις θέτουν σε αντιπαράθεση. Αλήθεια μπορεί να υπάρξει λύση χωρίς απελευθέρωση; Χωρίς δηλαδή, αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων και τερματισμό της κατοχής! Της κατοχής η οποία βαραίνει το ίδιο ασφυκτικά ε/κ και τ/κ και απειλεί και τις δύο κοινότητες με εξαφάνιση. Μπορεί από την άλλη να υπάρξει επανένωση χωρίς λύση; Όχι βέβαια. Η επανένωση δεν θα πετύχει εφόσον η λύση δεν είναι λειτουργική και βιώσιμη. Αυτό με τη σειρά του προϋποθέτει ότι μετά την λύση καμία απολύτως χώρα δεν θα διαδραματίζει ρόλο εγγυητή και επικυρίαρχου στην Κύπρο. Πολύ περισσότερο η Τουρκία που δοκιμάστηκε ως εγγυήτρια και απέτυχε τραγικά. Εγκληματικά!
Και τι πάει να πει επανένωση; Επανένωση πάει να πει ότι «εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο», που λέει ο μέγας Γιάννης Ρίτσος. Για να σμίξουμε λοιπόν εδώ στην Κύπρο μετά την λύση, πρέπει αυτή η λύση να προνοεί για επανένωση του τόπου, του λαού, των θεσμών, της οικονομίας. Πρέπει με απλά λόγια να επιτρέπουν οι πολιτειακές ρυθμίσεις οι ελληνοκύπριοι και οι τουρκοκύπριοι και όλοι οι Κύπριοι, να μπορούν να σμίξουν παντού. Στη δουλειά και στον αγώνα, στη διασκέδαση και στον αθλητισμό, στην επιστήμη και στην έρευνα. Στη μάχη για το περιβάλλον και την υγεία. Στη δημιουργία και την ανέλιξη. Με μια λέξη παντού, χωρίς τεχνητά διαχωριστικά εμπόδια. Αυτή ήταν πάντα η λογική της επανένωσης. Γι΄ αυτήν την πραγματική επανένωση έδωσαν αγώνες και θυσίες πολλοί ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι ακόμα και τη ζωή τους.
Σήμερα 44 χρόνια μετά κουρασμένοι, απογοητευμένοι, στριμωγμένοι και αγωνιούντες για χίλια δύο βρισκόμαστε με το εσωτερικό μέτωπο σπαραλιασμένο απέναντι σε μια άκρως επικίνδυνη κατάσταση. Μια κατάσταση πραγμάτων που επιτείνεται από τη νίκη του Ερντογάν και την καθιέρωση του καθεστώτος του στην Τουρκία και τις εξελίξεις στη Συρία. Μια κατάσταση πραγμάτων που έχει προσλάβει μια άλλη διάσταση μετά την ανακάλυψη των υδρογονανθράκων στην Κυπριακή ΑΟΖ αλλά και σε ολόκληρη των Ανατολική Μεσόγειο. Μια κατάσταση πραγμάτων η οποία έχει περιπλακεί ακόμα περισσότερο από το νέο ισοζύγιο δυνάμεων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, όπου καθοριστικοί παράγοντες είναι η Τουρκία, το Ισραήλ, το Ιράν και η Αίγυπτος. Παράλληλα με τη νέα διάσταση του Κουρδικού και το νέο ρόλο που ο Ερντογάν οραματίζεται για την Τουρκία η περιοχή μας έγινε ακόμα πιο καυτή. Και η μικρή Κύπρος, στην ίδια πάντα νευραλγική θέση που την έταξε η γεωγραφία να προσπαθεί να βρει το δρόμο της. Δύσκολη πραγματικά προσπάθεια όταν λίγα μόλις μίλια από τη χώρα μας οι δύο μεγάλοι βρίσκονται στρατιωτικά παρόντες στην πολύπαθη γειτονική Συρία.
Σ΄ αυτό το πλαίσιο εκκινά η νέα προσπάθεια στο Κυπριακό. Μια προσπάθεια η οποία δυστυχώς ενέχει πολλά τελεολογικά στοιχεία. Είναι η άποψη μου ότι όντως το τέλος για το Κυπριακό πλησιάζει. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ένα τέλος που η Τουρκία προσπαθεί να το προδιαγράψει στοχεύοντας στο παρόν στάδιο δύο πράγματα. Πρώτο μια ρύθμιση, όχι λύση, του Κυπριακού της οποίας το περιεχόμενο να μοιάζει Ομοσπονδία αλλά να είναι περισσότερο Συνομοσπονδία και να της διασφαλίζει ρόλο επικυρίαρχου. Δεύτερο μαζί με τη ρύθμιση να διασφαλίσει στο όνομα των δήθεν υποχωρήσεων της, ρόλο και λόγο στην Κυπριακή ΑΟΖ και ευρύτερα στην ΑΟΖ της Ανατολικής Μεσογείου. Την ίδια ώρα οι γνωστοί άγνωστοι επιδιώκουν μια διευθέτηση η οποία να εξασφαλίζει τα δικά τους σχέδια που ένα βασικό στόχο έχουν. Να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα το οποίο σημαίνει ικανοποίηση των θέλω των βασικών τους συμμάχων στην περιοχή. Δηλαδή του Ισραήλ από τη μια και της Τουρκίας από την άλλη. Της Τουρκίας την οποία προσπαθούν, με το καλόπιασμα από τη μια και το αυστηρό από την άλλη να κρατήσουν απόλυτα συντονισμένη στη συμμαχία τους. Και χάριν του τελευταίου δεν θα διστάσουν να μας θυσιάσουν εκ νέου ως Ιφιγένεια στην Ανατολική Μεσόγειο! Απώτερος στόχος να ολοκληρώσουν το τόξο αποκλεισμού της Ρωσίας. Ένα τόξο το οποίο ξεκινά από τις χώρες της Βαλτικής, περνά από Πολωνία και Ουκρανία, ολοκληρώνεται αυτόν τον καιρό στην Βαλκανική και την Τουρκία και κλείνει στο Ισραήλ. Ο κρίκος που λείπει από την αλυσίδα, ιδιαίτερα μετά τις εξελίξεις στη Συρία είναι η Κύπρος. Και εμείς εδώ τι κάνουμε; Ερίζουμε μεταξύ μας. Μια ομάδα υπηρετεί τη λογική της όποιας λύσης, με την καλή πρόθεση της επίτευξης λύσης, η οποία όμως δεν θα λειτουργήσει. Αρα άθελα της αυτή η ομάδα υπηρετεί ένα στόχο που βολεύει τρίτους. Η άλλη ομάδα που στοχεύει καμμιά λύση, θεωρώντας ότι διασφαλίζει τουλάχιστον τις ελεύθερες περιοχές, χωρίς να κατανοεί ότι οδηγεί σε ρύθμιση που δεν θα σταθεί και αυτή, οπόταν και πάλιν υπηρετείται ένας στόχος που βολεύει τρίτους. Και οι υπόλοιποι αγωνίζονται και αυτοί διασπασμένοι για μια λύση λειτουργική και βιώσιμη. Η οποία όμως για να είναι τέτοια πρέπει να στηρίζεται σε αρχές. Γιατί καθόλου τυχαία ο μέγας Έλληνας ποιητής και αγωνιστής της δημοκρατίας και ελευθερίας Γιάννης Ρίτσος λέει: «Αυτά τα δέντρα δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό. Αυτές οι πέτρες δεν βολεύονται κάτω απ΄ τα ξένα βήματα. Αυτά τα πρόσωπα δεν βολεύονται παρα μόνο στον ήλιο. Αυτές οι καρδιές δεν βολεύονται παρα μόνο στο δίκιο».
