Του Νίκου Κατσουρίδη
Δεν χωρεί αμφιβολία ότι το αποτέλεσμα των τουρκικών εκλογών συνιστά θρίαμβο του Ερντογάν. Ο Ερντογάν πήρε λαϊκή εντολή για να κυβερνά όπως κυβερνούσε και μάλιστα με ενισχυμένες εξουσίες παρά ποτέ. Η ψήφος προς τον ίδιο και προς τη κομματική συμμαχία η οποία τον στηρίζει στη Βουλή, αποτελεί νομιμοποίηση του καθεστώτος που σιγά – σιγά έχει επιβάλει. Το αποτέλεσμα των εκλογών τον καθιστά απόλυτο άρχοντα στην Εκτελεστική εξουσία, γενικό ελεγκτή και επόπτη στη Δικαστική εξουσία και του επιτρέπει να βλέπει κατάματα τη Νομοθετική εξουσία της οποίας ελέγχει την πλειοψηφία.
Η αλήθεια είναι ότι οι εκλογές έχουν διεξαχθεί στο συγκεκριμένο κλίμα και καθεστώς αυταρχισμού που ακολούθησε το αποτυχημένο πραξικόπημα ενάντια στον Ερντογάν. Σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης, με δεκάδες χιλιάδες αντιπάλους του στις φυλακές, άλλους τόσους απολυμένους και υπο διωγμό. Τα ΜΜΕ να βρίσκονται σχεδόν υπο τον πλήρη έλεγχο του και με άνισες γενικώς και άδικες συνθήκες προεκλογικού αγώνα. Υπήρξε και καλπονοθεία. Όντως. Σε καμμιά όμως περίπτωση δεν αλλοίωσε την ουσία του αποτελέσματος. Πράγμα άλλωστε που αποδέχθηκαν και οι αντίπαλοι του. Ούτε και η κακή κατάσταση της οικονομίας , ούτε και η ακόμα χειρότερη εικόνα της, κατόρθωσαν να επηρεάσουν αποφασιστικά το αποτέλεσμα. Ούτε οι επιθέσεις από τη Δύση, ούτε η σύγκρουση με Ευρωπαϊκή ΄Ένωση και τόσα άλλα φοβερά, όπως η στήριξη στον ISIS, στάθηκαν ικανά να σταματήσουν τον εκλογικό του θρίαμβο.
Πέτυχε λοιπόν όσα πέτυχε ο Ερντογάν, παρόλο ότι μπορεί κάποιος να ισχυριστεί, ότι η νίκη του είναι μεν άνευ προηγουμένου αλλά δεν είναι στέρεη. Δεν είναι παγιωμένη. Η τουρκική κοινωνία εξακολουθεί να είναι μοιρασμένη και ιδωμένη από μια άλλη άποψη τριχοτομημένη. Με βάση τα αποτελέσματα των εκλογών η κοινωνία στην μεγάλη αυτή χώρα διαχωρίστηκε κατά 60% υπέρ του Ερντογάν και των εθνικιστών συμμάχων του και κατά 40% υπέρ των αντιπάλων του. Αυτή η αναλογία όμως ενισχύθηκε προς την πλευρά του τούρκου Προέδρου. Φυσικά η τουρκική κοινωνία από άλλην άποψη είναι τριχοτομημένη. Από τη μια ο Ερντογάν και οι Γκρίζοι Λύκοι και από την άλλη οι Κεμαλιστές και οι σύμμαχοι τους και βέβαια απέναντι ουσιαστικά από όλους οι Κούρδοι. Οι οποίοι μπορεί άνετα να θεωρηθούν νικητές των εκλογών. Υπο διωγμό εδώ και χρόνια, με μια καταιγιστική προπαγάνδα εναντίον τους από Ερντογάν και Κεμαλιστές μαζί, με τον πολιτικό ηγέτη τους στη φυλακή (Ντεμιρτάς), με τον φυσικό ηγέτη τους (Οτσιαλάν) χρόνια τώρα στις φυλακές και το Εργατικό Κουρδικό Κόμμα να θεωρείται από το σύνολο της άρχουσας τάξης αλλά και τη Δύση τρομοκρατική οργάνωση, πέτυχαν το ακατόρθωτο. Να βγουν ενισχυμένοι και τρίτο κόμμα στην τουρκική εθνοσυνέλευση.
Τώρα, με το πέρας των εκλογών αρχίζει η μεγάλη μάχη εδραίωσης και παγιοποίησης του Ερντογανισμού. Μια μάχη που ο Ερντογάν θα διεξάγει με όλα τα προς τη διάθεση του μέσα και όπου χρειαστεί δια πυρός και σιδήρου. Πράγμα που ήδη απέδειξε εμπράκτως ότι μπορεί να διεξάγει. Μια μάχη με στόχο την ολοκλήρωση της επιβολής του Ερντογανισμού σε βάρος του Κεμαλισμού. Και αυτή η μάχη θα είναι πολιτική, οικονομική, ιδεολογική πολιτισμική.
Ο Ερντογάν μπορεί να χαρακτηρίζεται από όλους μας με διάφορα επίθετα, τα οποία να δικαιολογούνται από τη συμπεριφορά του. Από την άλλη όμως πρέπει να του αναγνωριστεί ότι βαδίζει με σχέδιο. Γνωρίζει τι θέλει, τι στοχεύει και προφανώς πώς να το πετύχει. Τουλάχιστον όσον αφορά το εσωτερικό της χώρας. Θέλει εδραιώνοντας τον Ερντογανισμό, να καταστήσει, σε πρώτη φάση, την Τουρκία περιφερειακή υπερδύναμη. Ξεπερνώντας το Ισραήλ και το Ιράν σε ισχύ και επιρροή, ρόλο και λόγο.
Σε αυτή την προσπάθεια του, σίγουρα θα βρεθεί αντιμέτωπος με διάφορα προβλήματα, ορισμένα εξ΄ αυτών πολύ σοβαρά. Κούρδοι, οικονομία, ισορροπίες μεταξύ γειτονικών κρατών και κυρίως η σχοινοβασία μεταξύ Δύσης (ΗΠΑ βασικά) και Ρωσίας. Την ίδια ώρα όμως, στο εσωτερικό της χώρας έχει ορισμένα δεδομένα που τον ευνοούν. Έχει τη πρόσφατη και πολύ δυνατή έγκριση της λαϊκής ετυμηγορίας. Έχει περιβληθεί με υπερεξουσίες και έχει ηρωποιηθεί στα μάτια πολύ μεγάλου μέρους του Τουρκικού πληθυσμού γιατί είναι ο ηγέτης ο οποίος επικράτησε πολεμώντας τους εχθρούς του έθνους. Τους εξωτερικούς και τους εσωτερικούς. Εσωτερικοί θεωρούνται οι Κούρδοι, οι γκιουλενιστές, το στρατιωτικό κατεστημένο (70 χρόνια κυβερνούσε) και η οικονομική ελίτ που αυτό το κατεστημένο εγκαθίδρυσε. Υπερασπίστηκε την Τουρκία απέναντι σε εξωτερικούς αντιπάλους οι οποίοι επιβουλεύονται την ανεξαρτησία και ακεραιότητα και κυριαρχία της χώρας. Αμερικανούς, Ρώσους, Σύρους, Ισραηλίτες κ.ο.κ και τους τρομοκράτες υπονοώντας βασικά τους Κούρδους και από μια στιγμή και μετά και τον ISIS. Και κατά την επικρατήσασα στην Τουρκία άποψη τα κατάφερε. Και αυτό το στοιχείο διεδραμάτισε αποφασιστικό ρόλο για τον εκλογικό του θρίαμβο. Σε οποιαδήποτε χώρα ο ηγέτης εκείνος ο οποίος κατορθώσει να πείσει ότι υπερασπίζεται το έθνος και την περηφάνεια του, την ακεραιότητα και κυριαρχία της χώρας κ.λπ., πείσει δηλαδή για τον Πατριωτισμό του, βρίσκεται βήματα μπροστά στη συνείδηση του λαού του. Παραδείγματα, πολλά με κυρίαρχα τους Πούτιν και Τράμπ, στις δύο μεγαλύτερες δυνάμεις του κόσμου.
Πέραν τούτων ο Ερντογάν έχει ακόμα δύο πλεονεκτήματα. Πρώτον οι αντίπαλοι του όλοι, πλην των Κούρδων, αντιμετωπίζουν εσωτερικά προβλήματα. Έριδες και ανταγωνισμούς αλλά και πρόβλημα πολιτικής ταυτότητας. Τόσον οι Ρεπουμπλικάνοι όσον και η Αξενέρ. Δεύτερον τόσον η παραδοσιακή κοσμοπολιτική αστική τάξη της Δυτικής Τουρκίας όσον και η αναδυόμενη συντηρητική και ισλαμότροπη αστική τάξη της Ανατολικής Τουρκίας έχουν ανάγκη από σταθερότητα. Και αυτή τη σταθερότητα την προσφέρει ο Ερντογάν με αποφασιστικότητα και πυγμή. Τρίτον οι ΗΠΑ όντως ανησυχούν για το που μπορεί να βαδίσει η Τουρκία και θα κάνουν ότι περνά από το χέρι τους έτσι ώστε να μην βρεθεί εκτός Δυτικής …. τροχιάς η Τουρκία. Αυτό θα τον βοηθήσει στις εξωτερικές του σχέσεις και στα διμερή προβλήματα που αντιμετωπίζει η Τουρκία με γειτονικά της κράτη, όπως π.χ. Ελλάδα και διεθνή προβλήματα, όπως π.χ. Συριακό και Κυπριακό.
Ο πιθανότερος δρόμος τον οποίο εκτιμώ ότι θα ακολουθήσει ο Ερντογάν, με βάση τα πιο πάνω και άλλα δεδομένα που δεν υπάρχει ο χώρος να παρατεθούν είναι μια συνθετική πολιτική. Η «Τουρκοϊσλαμική σύνθεση». Δεν ήταν καθόλου τυχαία η αναφορά του Τούρκου Προέδρου στην πρώτη μετεκλογική του ομιλία ότι «Τώρα πρέπει να ξεχάσουμε τα παλιά και να ενωθούμε»! Και αυτή την πορεία στηρίζει και ο στρατός.
