Γράφει η Ανδρούλα Γκιούρωφ
Λαϊκό λόγιον εκ των Ευμενίδων του Αισχύλου, ο οποίος θέτει στο στόμα του Χορού, ότι στην πόλη πρέπει να υπάρχει πάντα ο φόβος της τιμωρίας και του κολασμού των πολιτών δια τα αδικήματα τα οποία διαπράττουν. Η θεά Αθηνά, εισάγουσα τον θεσμό του Αρείου Πάγου, ως ανωτάτου δικαστηρίου, λέγει ότι επάνω εις αυτόν τον βράχο (Πάγον) «… σέβας αστών φόνος τε συγγενής το μή αδικείν σχήσει το τ΄ημαρ καί κατ΄ευφρόνην ομώς…». Δηλαδή ο σεβασμός και ο αδελφός του ο φόβος, θα συγκρατούν τους πολίτες από την αδικία ημέρα και νύκτα…
Σήμερα το συναίσθημα του φόβου επεκτείνεται και προεκτείνεται πέραν του λόγου του Αισχύλου.Ο φόβος του εξουσιαζόμενου έναντι του εξουσιαστή, ο φόβος προς το αφεντικό για να μην χάσει τη δουλειά του, να μην απωλέσει την εύνοια.
Ο φόβος προς τον τύρρανο, αυτόν που φέρεται να κρατάει τις τύχες ανθρώπων, μετατρέπει το άτομο σε ενα ον δυστυχισμένο.Γιατί δεν μπορεί να αντισταθεί, να επαναστατήσει και να αποβάλει από πάνω του αυτό το μίζερο και εξοντωτικό για την αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου συναίσθημα.
Ο φόβος φυλάει τους έρημους τους δυστυχισμένους. Γιατί δυστυχισμένοι είναι όσοι ζουν μέσα στο σκοτάδι του φόβου.Ερημοι και μόνοι όσοι είναι εγκλωβισμένοι μέσα στη φυλακή του φόβου.
Από την εφαρμογή των οικονομικών εθνοκτόνων μνημονίων οι άνθρωποι έγιναν πιο φοβισμένοι.Πιο άβουλοι, πιο σιωπηλοί.Πιο μικροί και ανήμποροι.Αρνούνται να αντιδράσουν, να επαναστατήσουν να αποτινάξουν από πάνω τους, τους δυνάστες και εξουσιαστές και όσους τους αντιμετωπίζουν ως πρόβατα στη στάνη.Είναι οι λεγόμενοι ποιμένες, οι φύλακες, που θέλουν πρόβατα και ερίφια να σκύβουν το κεφάλι και να τρώνε την τροφή που τους ρίχνουν, τον μασημένο πολτό για να είναι πιο ευκολοχώνευτος! Να προκαλεί υπνηλία.Να παραλύει την αντίσταση.Να πέφτουν στον ύπνο του δικαίου του…σφακτού! Για να μην ντρέπονται για την τσαλαπατημένη αξιοπρέπεια τους.
Σε άλλες εποχές αν γινόταν, ότι έγινε με το ξεπούλημα του Συνεργατισμού, θα έπεφταν κυβερνήσεις.Τώρα η σιωπή! Εξαίρεση κάποιες κενού περιεχομένου αντιδράσεις και φθαρμένες ατάκες.Εκ των υστέρων και κατόπιν εορτής όλα. Ουδείς έδρασε προληπτικά για να ανακόψει τον χείμαρρο του ξεπουλήματος.Παρότι γνώριζαν, καθότι είχαν ενημέρωση από τους «αππέσσω» στα ενδότερα του Συνεργατισμού.
Στάθηκαν οι περισσότεροι στις αποζημιώσεις που θα πρέπει να δωθούν στους απολυθέντες και όχι τι θα χάσουν τούτες και οι επόμενες γενιές από την απώλεια ενός Συνεργατικού Κινήματος 103 χρόνων. Ποιά ιδιωτική τράπεζα η οποία σέβεται τα κέρδη και υπερκέρδη της θα σκεφτεί τους ηλικιωμένους απομακρυσμένων περιοχών που δεν θα μπορούν να καταθέτουν τις πενιχρές τους συντάξεις στο συνεργατικό του χωριού;Τι θα γίνουν τόσες χιλιάδες συνεργατιστές-καταθέτες-δανειολήπτες;
Κόλλησαν στους κακοπληρωτές.Αυτούς που δημιούργησαν τα Μη Εξυπηρετούμενα Δάνεια και επισείουν την δαμόκλειον σπάθην επι δικαίων και αδίκων.
Ες αύριον τα μοιραία. Οταν οι συνέπειες πλέον δεν θα είναι μόνο αισθητές.Θα αλλάξουν άρδην πολλά.Οτι ξέραμε να το ξεχάσουμε .Και δεν θα υπάρχει επιστροφή. Μόνο ο φόβος για το αύριο.Ποίοι θα βρεθούν στην ουρά των ανέργων και ποίοι άλλοι θα οδηγηθούν στο σφαγείο των ξεπουλημάτων και ιδιωτικοποιήσεων κρατικών περιουσιών που δημιουργήθηκαν από τους απλούς πολίτες, οι οποίοι σήμερα φοβούνται περισσότερο.Γιατί ξανά τους βάζουν το πιστόλι στον κρόταφο πως επέρχονται χειρότερα αν δεν συμφωνήσουν οι ποιμένες των αμνών.
Η σιωπή δεν είναι χρυσός
Κούρεψαν καταθέσεις…Πάλι σιωπή.Κάποιες σκόρπιες διαδηλώσεις έτσι για την τιμή των όπλων.Ασχετο αν τότε στη Βουλή κόμματα που λένε πως εκπροσωπούν το λαό και την φτωχολογιά, τήρησαν αποχή.Τουτέστιν αποδέχθηκαν σιωπηρά το κούρεμα.Φοβήθηκαν τις απειλές του Γιούρογκρουπ; Τον θυμό του Σόιμπλε; Η’ οι φόβοι τους εδράζονταν σε υλικές εξαρτήσεις ή και σε υπόγεια συμβόλαια;
Στην προσπάθεια να κατανοήσουμε την ψυχοφθόρο εξάρτηση της εξουσίας εκλογικεύουμε το φόβο για το «καλό» μας που καταλήγει στο καλό τους. Εξιδανικεύουμε τον εξουσιαστή –δυνάστη- για να μην φτύσουμε πάνω μας.
Και άλλα σφάγια στο στόμα του λύκου…
Στο κυπριακό οι ποιμένες επιμένουν να τσακώνονται αναμεταξύ τους. Το μακρύ και το κοντό του ο κάθε τσέλιγκας-ποιμένας.Τα πρόβατα, το ένα μέσα στο δικό του φόβο,στην δική του ερημιά-στάνη, βλέπει τον γκρίζο λύκο που πλησιάζει .Οι ποιμένες δεν τον βλέπουν. Εχουν τις δικές τις διαφορές να λύσουν και του έρχονται πολύ βολικοί οι καυγάδες τους.Στο άλα ούνα- αλα τρε «πωλείται πατρίς», καραδοκεί και περιμένει.
Ο ένας λέει, ρίχτε και άλλα σφάγια στο στόμα του λύκου να φύγει να μας αφήσει ήσυχους.Αλλοι λένε, να φωνάξουμε άλλους λύκους να μας σώσουν από τον γκρίζο.Και άλλοι να περιμένουμε πόσα πρόβατα θα φάει ο λύκος και μετά βλέπουμε…
Ερημώνεται η Κύπρος από ανθρώπους που αρνούνται να σκύψουν.Πληθαίνουν οι φοβισμένοι, οι φυλακισμένοι μέσα στο φόβο της ανασφάλειας τους,περισσότερο της ατομικής.
Ολα περιστρέφονται στο άτομο, στις καταναλωτικές ανάγκες.Ετσι μας έμαθαν στον «ωραίο κόσμο» του καπιταλισμού.Ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Ο φόβος δεν είναι το δεκανίκι της εξουσίας.Είναι το μαστίγιο της.
Μια ματιά να ρίξουμε στις αξιολογήσεις δημοσίων υπαλλήλων θα διαπιστώσουμε πως κάτι βρωμεί στο βασίλειο της Δανιμαρκείας.Την τοξική σχέση του αξιολογητή με του αξιολογούμενου. Ολοι άριστοι.Φοβισμένα πρόβατα οι πλείστοι. Σιωπούν για να έχουν την καλή αξιολόγηση-βαθμολογία.Τι και αν ο αξιολογών-προϊστάμενος είναι ένα πνευματικά αναλφάβητο λαμόγιο που ακόμα και την πνευματική εργασία του υφισταμένου του οικειοποιείται ως να μόχθησε ο ίδιος.Η προστασία της πνευματικής ιδοκτησίας συνθλίβεται μέσα στα γρανάζια της βαριά ασθενούσας δημόσιας υπηρεσίας.
Ποιοί θα μιλήσουν; Οι αξιολογούμενοι που βλέπουν τον προϊστάμενο ως το ραβδί της τιμωρίας τους; Η’ οι αξιολογούντες που έχουν και τα τυχερά τους από τον «φόβο» των αξιολογουμένων;
Μίλησε για την παιδεία προχθές ο Πρόεδρος και είπε πολλά. Μα οταν η Παιδεία παιδεύει αντί να εκπαιδεύει σωστά, και οι δάσκαλοι δεν είναι τρομαγμένοι αμνοί, τότε θα απαλλαγούν και τα παιδιά από το φόβο του βαθμού και της κατάταξης.
Η δουλικότητα είναι η έκφραση του φόβου. Σκύβω , φιλώ κατουρημένες ποδιές, τσαλαπατώ την αξιοπρέπεια μου, για να επιβιώσω.Οπως έλεγαν και οι παλιοί ο «φόβος φέρνει κόλαση».Και η κόλαση είναι ο ιδιος μας ο εαυτός όταν τον βάζουμε στη θέση του δούλου-υπηρέτη και του υποταγμένου.
Οταν ο άνθρωπος κατανοήσει την ανισότητα της εξουσίας έχει δύο επιλογές. Να σκοτώσει το φόβο του ή να πνιγεί μέσα σε αυτόν.
Κράτη εξουσιαστές και κράτη-δούλοι
Η ολοένα αυξανόμενη επιρροή που ασκούν οι πολυεθνικές, οι ξένοι δανειστές και οι περιβόητες αγορές στις κυβερνήσεις των κρατών, μειώνει καταλυτικά τη δυνατότητα των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων να εφαρμόσουν κοινωνική πολιτική προς όφελος των λαών τους. Ετσι το κράτος –εξουσία φοβάται πως οι απο πάνω του εξουσιαστές-δυνάστες (οι πολυεθνικές και οι παγκόσμιες κυβερνήσεις του χρήματος) θα οδηγήσουν την χώρα σε χρεοκοπία.Το μεγάλο θύμα η κοινωνική πολιτική, η υγεία, η παιδεία και οι ασθενέστερες ομάδες της κοινωνίας.
Οι πολίτες φοβισμένοι ακούν για ποσοστά ανεργίας, για δισεκατομμύρια που θα φορτώσουν στους φορολογούμενους από εκποιήσεις και χρεοκοπημένες δήθεν ημιδημόσιες υπηρεσίες.
Ακούν για πρωτογενές πλεόνασμα, για έξοδο στις αγορές, και δεν καταλαμβαίνουν.Μόνο φοβούνται.
Τα success story είναι τοξικά παραμύθια για να τρων την σούπα τους οι αφελείς και να δικαιολογούν τις πράξεις τους οι άρπαγες.
Ακούστηκε τις προάλλες από επίσημα Γερμανικά χείλη πως η Γερμανία κέρδισε 9 δις.ευρώ από το Ελληνικό χρέος.Και ότι τα κλάματα και οι οδυρμοί ότι τάχατες οι καημένοι Γερμανοί πληρώνουν για τα χρέη των τεμπέληδων Ελλήνων, είναι φούμαρα. Προπαγάνδα των εξουσιαστών.
Ναι, αλλά πάντα πρέπει να υπάρχει ένα ψέμα που να εκφοβίσει περισσότερο τους φοβισμένους.Να σκύβουν πιο χαμηλά το κεφάλι, να δουλεύουν για την περισσότερη ευημερία των δανειστών. Με κάπαρο και υπερκέρδος σε βάρος των νηστικών.
Βγαίνουν οι ηγέτες στα τηλεοπτικά παράθυρα και φωνάζουν πως οι θυσίες του λαού κινδυνεύουν να παν χαμένες Οτι τους ξεγέλασαν ή ξεγελάστηκαν. Μα ποιούς κοροϊδεύουν οι γελοίοι; Οι θυσίες του λαού πήγαν ήδη χαμένες και τέσσερις γενιές είναι δεμένες πεισθάγκωνα να πληρώνουν τόκους και πανωτόκια στο Μινώταυρο του δυσβάστου χρέους.
«Πρόβατα ξυπνάτε…πιάστε τα υψώματα, λύκοι θα υπάρχουν όσο υπάρχουν πρόβατα…» λέει εκείνο το ανατρεπτικό άσμα, το οποίο πολύ ευχαρίστως κάποιοι θα ήθελαν να το φυλακίσουν να το συνθλίψουν, για να μην ξεσηκώνει το μαντρί και να αμφισβητούνται οι φύλακες-τσομπάνηδες…
a.giourov@gmail.com
