Γράφει η Ανδρούλα Γκιούρωφ
Οταν δεν επιζητείς το χειροκρότητα και τον έπαινο από τους ανθρώπους του σιναφιού και της ιδεολογίας σου και τους θυμάσαι μόνο σε περιόδους εκλογικών αναμετρήσεων, φωνάζοντας υστερικά περι αναγκαίας συσπείρωσης, ποιούς περιμένεις να σε εμπιστευθούν ότι δεν θα κινηθείς ξανά σε λάθος δρόμους και δεν θα συνεχίσεις τον ιδιο ολισθηρό κατήφορο που σε οδηγεί μακρυά από την ιδεολογία του κομμουνιστή;
Η έννοια της ύβρης δεν αφορά εκείνους που ασκούν κριτική, αλλά εκείνους που δεν ανέχονται την κριτική επειδή οι πράξεις τους είναι συνώνυμες της ύβρης καθότι άλλα διακηρύσουν δημοσίως και άλλα εφαρμόζουν υπογείως.
Οι σημερινοί ηγέτες της Αριστεράς- της φερόμενης κομμουνιστικής Αριστεράς (γιατί Αριστερά είναι και ο Τσίπρας με το ΣΥΡΙΖΑ του, που χειροκροτεί και επιβραβεύει κάθε κίνηση του ιμπεριαλιστικού ΝΑΤΟ και πασκίζει να εφαρμόζει την εθνοκτόνο νεοφιλελεύθερη πολιτική των Βρυξελλών και όλων των ληστάρχων του καπιταλισμού καλύτερα και από τους «προϊσταμένους» του ) – φαίνεται να καταλαμβάνονται από σύνδρομα κατωτερότητας. Επιχειρούν να ομοιάσουν με την συντηρητική Δεξιά, ειδικά στο Κυπριακό και να ευνοούν σχέδια που εκπονήθηκαν ή εκπονούνται εκτός Κύπρου. Κραυγαλέα περίπτωση το εκτρωματικό Σχέδιο Ανάν όπου οι φανατικοί «Αριστεροί» υποστηρικτές του, σήμερα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, σε θέσεις κλειδιά για την διαμόρφωση κοινής γνώμης, και αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία στα συλλογικά όργανα του ΑΚΕΛ . Δεν είναι τυχαία που τους βλέπουμε να παρελαύνουν στα τηλεοπτικά κανάλια και σε δημόσια φόρα, ζητώντας λύση εδώ και τώρα, επισείοντας το φόβητρο της διχοτόμησης.Ασχετα αν η Αγκυρα εμμένει φορτικά και φανατικά, πως χωρίς τις εγγυήσεις της Τουρκίας και στρατεύματα κατοχής, λύση όπως την «θέλει μια δράκα ε/κ δεν θα υπάρξει».Αυτά τους υπενθύμισε μόλις την περασμένη Τρίτη ο Τούρκος Αναπληρωτής πρωθυπουργός Ρετζέπ Ακντάγ, αρμόδιος για θέματα Κύπρου όταν παράνομα βρέθηκε στα κατεχόμενα για να δώσει οδηγίες και κατευθύνσεις στους εγκάθετους και Πραιτωριανούς της Αγκυρας .
Η Αριστερά είναι χειρότερη από τη Δεξιά όταν επιχειρεί να της μοιάσει σε ζητήματα υποταγής και υπαναχώρησης από θέσεις που την έκαναν διαφορετική και το αντίπαλο δέος σε όσους επιχειρούσαν είτε εν όπλοις (προδοτικό πραξικόπημα1974), είτε σε επίπεδο «διπλωματίας » ( συναντήσεις με Τούρκους αξιωματούχους, σούρτα φέρτα με αμερικανοβρετανούς παράγοντες και κρυφές συναντήσεις με ειδικούς απεσταλμένους των Ην.Εθνών) να επιβάλουν μια λύση που να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών και όχι των Κυπρίων.
Η λύση των δύο «κρατών» είναι διχοτόμηση
Σε πρόσφατη συνέντευξη του στην «Κ», ο Γ.Γ.του ΑΚΕΛ κατηγόρησε τον πρόεδρο Ν.Αναστασιάδη με ασυνέπεια, ενώ αναφερόμενος στις «παλινδρομήσεις και αντιφάσεις του» στο Κυπριακό είπε και το αμίμητο : «…δεν θέλω όμως να τα πω διότι θα χρησιμοποιηθούν από την τουρκική πλευρά»(!!!) ως να μην γνωρίζει η τουρκική πλευρά τις θέσεις της ηγεσίας του ΑΚΕΛ. Είπε ακόμα «…για μένα είναι πολύ μεγάλη προδοσία, είτε κάποιος συνειδητά είτε άθελά του, να οδηγήσει τα πράγματα προς τη διχοτόμηση». Δεν είπε όμως πως αντιλαμβάνεται τη λύση που δεν θα μας οδηγήσει στη διχοτόμηση.Ούτε και ανάλυσε τι σόι λύση θα είναι όταν ένα κράτος θα λειτουργεί με εκ περιτροπής προεδρία στη βάση εθνικότητας; Σε ποιό άλλο κράτος στον κόσμο λειτουργεί η εξίσωση της μειοψηφίας του 18% με του 82%. Πού αλλού λειτουργούν κράτη με βέτο στα υπουργικά τους συμβούλια, τη Βουλή , τη Γερουσία και τους ανεξάρτητους θεσμούς; Μια λύση που θα περιορίζει το ανθρώπινο δικαίωμα στην ιδιοκτησία και την ελεύθερη εγκατάσταση και δίνει προτεραιότητα στον σφετεριστή της περιουσίας αντί στον ιδιοκτήτη θα έχει όλα τα στοιχεία της διχοτόμησης με «σύνορα» των δύο «κρατιδίων» και σχέσεις καλής γειτονίας και όχι συνύπαρξης και κοινής συμβίωσης Ε/κ και Τ/κ.Οταν γι’ αυτά τα σοβαρά ζητήματα υπάρχει αποδοχή τότε γιατί να μην επιμένει και να πιέζει η Τουρκία να εφαρμοσθεί η ίδια λογική και στις πτυχές της ασφαλειας;
Είναι το ελάχιστον ύβρης να κατηγορεί συλλήβδην ο κ.Αντρος Κυπριανού ως υποστηρικτές της διχοτόμησης, όσους επιμένουν σε μια δίκαιη και λειτουργική λύση που να οδηγεί σε ένα καθόλα κανονικό σύγχρονο και δημοκρατικό κράτος.
Οταν η κριτική ερμηνεύεται ως υπόσκαψη…
Οταν οι σημερινοί ηγέτες του ΑΚΕΛ δεν αντέχουν την κριτική που τους υποδεικνύει τα παραστρατήματα τους και αντιδρούν με τις φοβίες και τα σύνδρομα καταδίωξης, γίνεται κατανοητό πως αδυνατούν να αναστοχαστούν και να αναζητήσουν μια νέα πορεία προς τη σωστή κατεύθυνση.Ετσι επιλέγουν συμμαχίες ή συστράτευση με δεξιά στοιχεία στην προσπάθεια τους να δείξουν ανεκτικότητα, και «ανοικτό πνεύμα».
Είναι μήπως τυχαία όταν επί προεδρίας του τέως Γ.Γ. του ΑΚΕΛ και επιβραβευμένου με τη λαϊκή κυριαρχία προεδρου Δ.Χριστόφια ευνοήθηκαν με αξιώματα και προαγωγές δεξιοί γλείφτες, κόλακες και κακοί σύμβουλοι; Η περίπτωση της τραγωδίας στο Μαρί είναι ενδεικτική για εκείνους που συμβούλευαν τον τέως Πρόεδρο και επέμεναν να αποθηκευτούν στο νησί τα εκρηκτικά.
Σήμερα δεξιοί που ευνοήθηκαν επί Αριστερής κυβέρνησης είναι «βοηθητικοί» στην κυβέρνηση του ΔΗΣΥ και εφαρμόζουν τις «οδηγίες» για την πλήρη Συναγερμοποίηση.
Οπως και για την οικονομία όπου ο τέως υπάκουσε τις Σειρήνες για την στήριξη της Λαϊκής Τράπεζας η οποία στο τέλος κατέρρευσε και δεκάδες εκατομμύρια χάθηκαν στους Πύθους των Δαναϊδων του ακόρεστου κεφαλαίου.
Το για πρώτη φορά Αριστερά λειτούργησε συσπειρωτικά και έδωσε ελπίδες πως κακώς έχοντα θα διορθώνονταν έστω και σε συνθήκες καπιταλισμού και του εισαγόμενου νεοφιλελευθερισμού με ντιρεκτίβες της Ε.Ε.
Η υιοθέτηση σωστής κοινωνικής πολιτικής δυστυχώς στο τέλος εξελίχθηκε σε άτακτη υποχώρηση με μνημόνια και νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Είναι λάθος να μηδενίζεται η πενταετία Χριστόφια.
Οπως εξοργιστικό και πολιτικά ανήθικο είναι, όταν η ηγεσία του ΔΗΣΥ κάθε λίγο και λιγάκι για να καλύπτει τη γύμνια της, υπενθυμίζει κακές επιλογές της κυβέρνησης Χριστόφια όταν και οι ίδιοι οι Συναγερμικοί ταγοί την πίεζαν να τις υιοθετήσει και να συρθεί στα εθνοκτόνα μνημόνια της Τρόικας.
Οταν ο νυν Γ.Γ. του ΑΚΕΛ ακούστηκε πριν λίγο καιρό να παραπονιέται σε τηλεοπτική εκπομπή του κρατικού καναλιού πως «αν ο ΔΗΣΥ ήθελε να κάνει την υπέρβαση του γιατί δεν με ψήφισε για την προεδρία της Βουλής» είναι να διερωτάται κανείς αν αυτός που τα λέει εκπροσωπεί την Αριστερά και όχι ένα αστικό κόμμα του συρμού.
Ο εκλογικισμός, ο παραγοντισμός, η κενή φιλοδοξία και η μικροπολιτική, είναι αυτά που κυριαρχούν δυστυχώς στο σημερινό ΑΚΕΛ και η έννοια της στράτευσης –η οποία ειρήσθω εν παρόδω περνά κρίση –έχει αποκτήσει άλλη διάσταση.
Θα μπορέσει άραγε η Κομμουνιστική Αριστερά της Κύπρου να ξαναπιάσει το νήμα από εκεί που το άφησαν οι παλιοί; Εχει την δύναμη να επεξεργαστεί εναλλακτικές που να εμπεριέχουν τον αγώνα, τη συνέπεια, αλλά και το απαιτούμενο σθένος να επαναθεμελιώσει την πολιτική της πάνω σε εκείνα τα χαρακτηριστικά τα οποία της προσέδωσαν ιστορικά το ηθικό πλεονέκτημα: εντιμότητα, ειλικρίνεια και πρόσδεση στα λαϊκά συμφέροντα;
Και κυρίως μιας σωστής επανατοποθέτησης για τη λύση του Κυπριακού που θα την αποδεσμεύει από την υιοθέτηση ιμπεριαλιστικών σχεδίων με τη βούλα της εσαεί παραμονής της Τουρκίας στο νησί μας.
Η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και η επανάκαμψη της ιδεολογικής ηγεμονίας μιας ρεβανσιστικής Δεξιάς, τοπικά και διεθνώς, αλλά και η επανάκαμψη των απορριμμάτων της Ιστορίας (εθνικισμός, ρατσισμός, μιλιταρισμός) σαφώς επηρέασαν την εξέλιξη της Αριστεράς τις τελευταίες δεκαετίες. Δυστυχώς -λόγοι που δεν είναι του παρόντος -δεν επέτρεψαν σε πολλά κομμουνιστικά κόμματα, του ΑΚΕΛ περιλαμβανομένου, να κάνουν τον κατάλληλο αναστοχασμό, να ανοίξουν νέους δρόμους αντίστασης και δράσης, τους οποίους θα έπρεπε να ακολουθήσει η Κυπριακή Αριστερά και όχι να γίνεται ουραγός μιας συντηρητικής Δεξιάς την οποία εκληπαρεί και από πάνω να προσέλθει σε συνομιλίες στο Κυπριακό.Ιδιαίτερα, όταν η προοπτική για μια σωστή και υπο τις περιστάσεις δίκαιης λύσης, είναι εφιαλτική και παραπέμπει σε «λύσεις – κατάλυσης» κρατών και δημιουργίας νέων όπως είδαμε στα δυτικά Βαλκάνια (Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Κόσοβο κ.α).
Η Κομμουνιστική Αριστερά,(και όχι η υποταγμένη και μεταλλαγμένη με σύνδρομα κατωτερότητας και υιοθέτησης πολιτικών που πόρρω απέχουν από την ιδελογία της) μπορεί εάν θέλει να υπάρξει και στο μέλλον πρωτοπόρα και όχι να μετατραπεί σε μια μοιραία δύναμη η οποία θα αρκείται να υπενθυμίζει μόνο το ένδοξο παρελθόν της.
Χρειάζεται μια νέα πορεία -κόντρα στο ρεύμα – και μακρυά από μικροπολιτικές, συμφεροντολογισμούς, τσιτάτα και συνθήματα.Να κτίσει αποτελεσματικές αντιστάσεις και να επιμένει στη ρήξη με τον ιμπεριαλισμό, το νεοφιλελευθερισμό και το ευρωσύστημα.Να ψηλαφήσει ξανά την κομμουνιστική προοπτική με μια αξιόπιστη πολιτική πρόταση.Να μπει μπροστάρης και όχι ουραγός με αποτέλεσμα να διακυβεύεται σήμερα η έννοια της Αριστεράς ανάμεσα στην πλήρη και μη αναστρέψιμη μετάλλαξη.
(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ στις 20 Μαίου 2018)
