ΟΤΙ ΔΩΣΕΙΣ ΘΑ ΠΑΡΕΙΣ

 

Του Νίκου Κατσουρίδη

images-2 copyΌταν το 1973, στις τότε πολυσύχναστες Οδούς Λήδρας και Ονασαγόρου, πραγματοποιούσαν πορείες άνθρωποι ευαισθητοποιημένοι υπέρ της Δημοκρατίας προς υπεράσπιση του Χιλιανού Λαού, αρκετοί που βρίσκονταν στα πεζοδρόμια χειροκροτούσαν.  Αρκετοί άλλοι γιουχάιζαν και οι πλείστοι αδιαφορούσαν.  Λίγους μήνες μετά, Ιούλιος του 74 αναζητούσαμε εμείς πιά, απεγνωσμένα και γοερά, τη διεθνή αλληλεγγύη και συμπαράσταση.  Αργά όμως.

Σήμερα, δίπλα μας διαμαρτυρήθηκαν διαδηλώνοντας για την Αμερικανική πολιτική έναντι της χώρας τους οι Παλαιστίνιοι της Γάζας και τους  «περιποιήθηκαν με μολύβι και μπαρούτι» οι Ισραηλινοί κατακτητές με αποτέλεσμα δεκάδες νεκρούς, περιλαμβανομένων παιδιών.  Και ποιο είναι το αμάρτημα τους;  Ότι διαμαρτύρονται γιατί τους έχουν κλεισμένους στη φυλακή της λωρίδας της Γάζας.  Ττελιασμένους όπως τα  ζώα. Χωρίς δουλειά, χωρίς πόρους, χωρίς περίθαλψη,  χωρίς παιδεία, χωρίς, χωρίς, χωρίς!!  Ένα μεγάλο σύγχρονο στρατόπεδο συγκέντρωσης ελέω Τράμπ και Νεντανιάχου.  Τους σκοτώνουν γιατί στο τέλος – τέλος ζητούν εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ για την ίδρυση Παλαιστινιακού Κράτους, που θα συμβιώνει ειρηνικά με το Κράτος του Ισραήλ.

Φανταστείτε να μας έκαναν το ίδιο εμάς οι Τούρκοι;  Και εμείς τι κάνουμε;  Πόντιοι Πιλάτοι, αδιάφοροι και ανέμελοι στην καλύτερη περίπτωση.  Γιατί υπάρχουν και αυτοί ανάμεσα μας οι οποίοι λένε  «καλά να τους κάνουν».  Και υπάρχουν και οι πολιτικοί που  λένε « μα εμείς πια είμαστε σύμμαχοι με το Ισραήλ».  Καλά, αλλά ρωτώ.  Σύμμαχοι έναντι οποιουδήποτε τιμήματος;  Έναντι οποιασδήποτε θυσίας πολιτικής αρχών;  Και μετά τι;

Είναι γνωστό ότι στην Παλαιά Διαθήκη, την οποία  ακόμα πιστεύουν οι εβραίοι ισχύει το

«οφθαλμόν αντί οφθαλμού» και προπαντός το «μάχαιραν έδωσες, μάχαιραν θα λάβεις».  Τι γίνεται όταν κάποιος θα μας συμπεριφερθεί εμάς, όχι των Ισραηλινών, με αυτόν τον τρόπο; Σίγουρα θα απαιτούμε την συμπαράσταση όλων και κύρια της Ευρωπαϊκής ΄Ένωσης. Γιατί τότε, δεν συγχρονίζουμε τα βήματα μας με αυτά της Ευρωπαϊκής ΄Ένωσης στο υπο εξέταση θέμα;

Είναι επίσης γνωστό σ΄ αυτόν τον κόσμο, τον τραχύ και τον ανάλγητο, αν δεν δώσεις αγάπη, στήριξη, αλληλεγγύη δεν θα πάρεις.  Εμείς τι κάνουμε.  Οποτε ο θάνατος κτυπήσει την πόρτα, της Β. Αμερικής ή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συμπαριστάμεθα.  Όπως και όλος ο κόσμος και ορθά.  Οποτε όμως αφορά τη Συρία ή την Αφρική ή την Παλαιστίνη κ. ο.κ. σιωπή και αδιαφορία. Η φωτιά του θανάτου όμως, που αργά αλλά σταθερά απλώνεται σ΄ ολόκληρο τον πλανήτη, με μαθηματική ακρίβεια θα μας περιζώσει και εμάς.  Είναι τραγικό γιατί υπάρχουν συμπολίτες μας που επιτίθενται σε όσους δηλώνουν αυτή τη στιγμή συμπαράσταση προς τον λαό της Παλαιστίνης.  Ίσως γιατί νομίζουν αφελώς ότι «επιάσαμε τον βου από τα κέρατα», επειδή μας αποκάλεσαν οι ΗΠΑ «στρατηγικούς εταίρους» και το Ισραήλ «συμμάχους».  Ειρωνεύονται μάλιστα όσους συμπαρίστανται  στους Παλαιστίνιους, αποκαλώντας τους υποτιμητικά «φιλούδκια των αραπάων και του Ασσατ»  και άλλα παρόμοια.  Πόση εθελοτυφλία άραγε;  Πόσες φορές να πληρώσουμε το τίμημα αυτού του στραβισμού και να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη;

Εμείς εδώ στην Κύπρο, αν δεν το καταλάβαμε, βρισκόμαστε ένα – δύο βήματα, το πολύ, μακριά από την οριστική και αμετάκλητη απώλεια του 37% της Πατρίδας. Ένα – δύο βήματα από την οριστική διχοτόμηση, ανεξάρτητα από τη μορφή που θα της προσδώσουν.  Βαυκαλιζόμαστε όμως, ότι είμαστε μια χαρά.  Με ανάπτυξη τάχα, με κτίσιμο συμμαχιών, με κτίσιμο ουρανοξυστών, με το ποδόσφαιρο μας και την Eurovision μας κ.λπ., κ.λπ.

Ας μου πει κάποιος με το χέρι στην καρδιά και το μυαλό κρύο, ποιος είναι εκείνος ο παράγοντας, ποια είναι εκείνη η δύναμη που θα σταματήσει τους σχεδιασμούς της Τουρκίας προς την οριστική διχοτόμηση;  Πολύ περισσότερο που το έργο της διευκολύνεται από ντόπιους εραστές των διχοτομικών λύσεων.  Μήπως οι ΗΠΑ του Τράμπ;  Αυτού που ανατρέπει με τόση ευκολία διεθνείς συμφωνίες και μάλιστα ομόφωνες.  Αυτού ο οποίος αποφάσισε ουσιαστικά να καταργήσει την απόφαση του ΟΗΕ περι Παλαιστινιακού δημιουργώντας έτσι κακό προηγούμενο για πολλές τέτοιες αποφάσεις, περιλαμβανομένου και του Κυπριακού. Εμείς απτόητοι αμερικανοποιούμε την Κύπρο ευελπιστώντας  ότι θα πάρει η αμερικανική διοίκηση το μέρος μας σε βάρος της Τουρκίας.  Μακάρι.  Αλλά πόσο πιθανό και πόσο ρεαλιστικό είναι κάτι τέτοιο;  Και τι γίνεται αν για μια ακόμα φορά, οι ΗΠΑ σταθούν με το μέρος της Τουρκία, όταν εμείς στο μεταξύ θα έχουμε χάσει όλους μας τους παραδοσιακούς φίλους;  Καταστροφή! Αυτό είναι που θα συμβεί.  Τι πρέπει να κάνουμε;  Οι μικροί λαοί και τα μικρά κράτη μπορούν να σταθούν μόνο, ακολουθώντας θέση αρχών.

Συμμαχίες και συνεργασίες ναι.  ΄Εχοντας κατά νου τα συμφέροντα της Κύπρου, το γεγονός ότι είμαστε μέλος της Ευρωπαϊκής ΄Ένωσης,  ότι χρειάζονται και ελιγμοί αλλά στα πλαίσια αρχών.  Όπως αυτά καθορίζονται από το Χάρτη και τις αποφάσεις του ΟΗΕ, τις αρχές, αξίες και αποφάσεις της Ευρωπαϊκής ΄Ένωσης αλλά και το Διεθνές Δίκαιο.  Και χωρίς ποτέ να ξεχνούμε πώς τα όσα βιώσαμε τα όσα έχουμε υποστεί συνέβησαν πάντα μέσα σε «συμμαχικά»  πλαίσια.  Στην εξωτερική μας πολιτική πρέπει να λειτουργούμε στα πιο πάνω πλαίσια και την λογική ότι η μικρή Κύπρος έχει ανάγκη την στήριξη όλων.