Του Χρίστου Κουρτελλάρη
Ήμουν μόλις 12 χρονών, καταλάβαινα αρκετά αν και δεν μπορούσα να κατανοήσω όσα έπρεπε. Με ακουμπά ο πατέρας μου στον ώμο και μου λέει προχώρα μπροστά γιε μου είναι η σειρά σου. Εγώ όμως ρωτώ, τι πρέπει να κάνω παπά; Βρίσκομαι μπροστά στην ιστορία, σε μια αίθουσα της ΠΕΟ όπου εκεί ξαπλωμένος μπροστά μου είναι ο Εζεκίας Παπαϊωάννου, ο λαίκός ηγέτης, ο εργάτης των μεταλλείων, ο εθελοντής στρατιώτης ενάντια στο φασισμό του Φράγκο της Ισπανίας, ο κρατούμενος των εγγλέζων αποικιοκρατών, ο διαλεκτικός, ο αντι-ιμπεριαλιστής, ο πατριώτης, ο πολέμιος του οπορτουνισμού και του ρεφορμισμού, ο Κομμουνιστής! Τι να κάνω παπά ξαναρωτώ. Να σταθείς εκεί μπροστά του να σκύψεις και να δώσεις υπόσχεση ότι θα συνεχίσουμε τους αγώνες του. Και αυτό έκανα, σιωπηλά, σχεδόν από μέσα μου το ψιθύρισα.
Σύντροφε Πάπη, σήμερα 30 χρόνια μετά η Κύπρος του 21ουαιώνα, όπως και ολόκληρος ο κόσμος βρίσκεται σε μια εποχή τεράστιων αντιθέσεων, ως αποτέλεσμα του τρόπου ανάπτυξης του σύγχρονου καπιταλισμού. Ζούμε σε μια εποχή όπου τα πάντα έχουν καταστεί εμπόρευμα: η γη, η επιστήμη, η τεχνολογία, η ανθρώπινη εργασία, η προσωπικότητα του ανθρώπου, ο ανθρώπινος νους, η συνείδηση. Ενώ από τη μια, ζούμε σε μια περίοδο που αυξάνεται η ροή των πληροφοριών και των δεδομένων, του πλατέματος της γνώσης με όλες τις δυνατότητες που αυτό δημιουργεί, από την άλλη οι φτωχοί εργαζόμενοι που τόσο αγάπησες και τόσο ανιδιοτελώς υπηρέτησες δυστυχούν, εγκλωβισμένοι στο καπιταλιστικό σύστημα. Οι κυρίαρχοι κύκλοι εξουσίας αποκλείουν από τη δημόσια συζήτηση τη δυνατότητα για κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής προς όφελος του λαού και συνεχίζουν να ενισχύουν την ευέλικτη εργασία και την εκμετάλλευση των απλών ανθρώπων και ειδικά των νέων.
Σύντροφε Πάπη οι ποικίλοι κοινωνικοί, πολιτικοί και ιδεολογικοί μηχανισμοί κατασκευής ειδήσεων και ελέγχου συνειδήσεων, δημιουργούν μονόπλευρα αφηγήματα, πλάνες και αυταπάτες εις βάρος των λαικών και εργατικών στρωμάτων. Στη σύγχρονη Κύπρο, η θεματολογία της δημόσιας συζήτησης είναι καθοδηγούμενη, το περιεχόμενο του διαλόγου περιορισμένο, καθώς και η κριτική σκέψη. Αποκλείεται το πεδίο μιας διαφορετικής συζήτησης και μιας διαφορετικής πρότασης. Στόχος η δημιουργία ψευδαισθήσεων, η φθορά των συνειδήσεων και η καλλιέργεια αυταπατών. Οι εργατικές διεκδικήσεις βαφτίζονται λαικισμός και οι φωνές που συγκρούονται με το συμβιβασμό και αμφισβητούν την κυριαρχία της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού απαξιώνονται ως περιθωριακές, ανέφικτες και ουτοπικές.
Σύντροφε Εζεκία οι κομμουνιστές ζουν σε ένα ασφυκτικό ιδεολογικό και πολιτικό σκηνικό. Στην εποχή μας σύντροφε ο συμβιβασμός με τον ιμπεριαλισμό λέγεται ρεαλισμός, η αντι-ιμπεριαλιστική πάλη είναι αλα καρτ, ο οπορτουνισμός εξαπλώθηκε, ο ρεφορμισμός ονόμαστηκε εκσυγχρονισμός και στον πατριωτισμό δόθηκε μια τόσο μα τόσο περίεργη ερμηνεία. Γεμίσαμε επαγγελματίες πολιτικούς, βολεμένους και συμβιβασμένους. Γεμίσαμε «επαναστάτες» της τηλεόρασης, αλλά και άλλους –« επαναστάτες» του κοτσομπολιού της καφετέριας και του διαδρόμου. Γεμίσαμε από περίεργους φίλους του λαού και των εργαζομένων και μια και το έχουν και οι μέρες… γεμίσαμε υποκριτές και φαρισσαίους.
Έφυγες νωρίς τελικά Σύντροφε ΕΖΕΚΙΑ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ, μείναμε λίγοι, αλλά η υπόσχεση είναι υπόσχεση! Όσοι και να ήμαστε εμείς σήμερα δεν θα λυγίσουμε και θα συνεχίσουμε τους αγώνες σου μέχρι τη λύτρωση της Κύπρου μας και την οριστική νίκη της εργατικής τάξης και των φτωχών αγροτών, για το Σοσιαλισμό, το όραμα σου.
