Η ταινία του ρώσου σκηνοθέτη Αντρέι Ζβιαγκίντσεφ κέρδισε Χρυσή Σφαίρα ως καλύτερη ξένη ταινία και είναι υποψήφια για Οσκαρ,
Πολλοί παραξενεύτηκαν όταν ο Ρώσος σκηνοθέτης και μέλος της επιτροπής της Ρωσίας για τα βραβεία της Ακαδημίας Παβέλ Τσουχράι ανακοίνωσε πως ψήφισαν να στείλουν την ταινία “Λεβιάθαν” του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ σαν υποψήφια για τα βραβεία Όσκαρ 2015.
Η ταινία, που δεν της λείπει αξία καθώς κέρδισε το βραβείο καλύτερου σεναρίου στις Κάννες και επαινέθηκε από κριτικούς, είναι ιδιαίτερα προκλητική για τα δεδομένα της Ρωσίας. Με σκηνές που δείχνουν μεθυσμένους στρατιώτες να πυροβολούν αφίσες πολιτικών και να αναρωτιούνται αν πρέπει να ρίξουν και στου Πούτιν, αλλά και με το θέμα της ταινίας να φέρει έναν απλό άνθρωπο αντιμέτωπο με τη διαφθορά του κράτους, της αστυνομίας, των δικαστών και την υποκρισία της ορθόδοξης εκκλησίας, η ταινία έχει προκαλέσει σκάνδαλο στη χώρα της.
Αν και δόθηκε από το κράτος επιχορήγηση για την ολοκλήρωση της ταινίας, ο Υπουργός Πολιτισμού της Ρωσίας έκανε δηλώσεις εναντίον της.
Ακόμα περισσότερη ίντριγκα γύρω από το θέμα της επιλογής της υποψήφιας ταινίας της Ρωσίας προκλήθηκε όταν ο Αντρέι Κοτζαλόφσκι ανακοίνωσε πως αποσύρει την ταινία του “Οι λευκές νύχτες του ταχυδρόμου”.
Η ταινία του “Λεβιάθαν”, μια σφοδρή κριτική κατά της διαφθοράς , έχει γίνει μια παγκόσμια επιτυχία, κέρδισε Χρυσή Σφαίρα ως καλύτερη ξένη ταινία, ενώ είναι υποψήφια και για Όσκαρ στην ίδια κατηγορία.
Ο Ρώσος σκηνοθέτης είναι όμως υπερήφανος και για την υποδοχή της οποίας έτυχε η ταινία του στη χώρα του. “Η διανομέας Ραΐσα Φομίνα μου είπε ότι στην 25χρονη θητεία της στην κινηματογραφική βιομηχανία δεν έχει ξαναδεί μια ταινία να έχει τέτοιες εκρηκτικές επιπτώσεις στους θεατές”, είπε στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς.
Είναι άγνωστο αν έχει γυναίκα και παιδιά. Αυτό που είναι γνωστό για εκείνον είναι ότι γεννήθηκε στο Νοβοκουζνέτσκ της Σιβηρίας – που ως μερικά χρόνια πριν από τη γέννησή του λεγόταν Σταλίνσκ – και ότι του άρεσε πάντα η ηθοποιία.
Το 1986 μετακόμισε στη Μόσχα. Η κινηματογραφική του σταδιοδρομία όμως δεν ξεκίνησε καλά. Έκανε όλες τις δουλειές για να επιβιώσει και υπήρχε μια εποχή που δεν μπορούσε να αγοράσει ούτε ένα εισιτήριο για το μετρό. “Ήμουν ένα μηδενικό χωρίς καμιά προοπτική”, είπε σε μια συνέντευξή του το 2011. Όλες οι ταινίες του είναι σκοτεινά οικογενειακά δράματα με μινιμαλιστικό στυλ.
Η ταινία που τον καθιέρωσε ως έναν από τους κορυφαίους σκηνοθέτες της γενιάς του ήταν η “Ελένα”, όπου πρωταγωνιστεί μια γυναίκα παγιδευμένη ανάμεσα σε δύο κόσμους: τη μικρή, αποστειρωμένη πόλη όπου ζει ο πλούσιος και μεγαλύτερης ηλικίας σύζυγός της και τη σκοτεινή πόλη από την οποία κατάγεται η ίδια και όπου εξακολουθεί να ζει ο γιος της από προηγούμενο γάμο και η οικογένειά του.
Όσο για το “Λεβιάθαν”, είναι σαφές ότι στρέφεται κατά του Πούτιν, παρόλο που ο σκηνοθέτης ισχυρίζεται ότι είναι μια διαχρονική ταινία. Οι αρχές έχουν καθυστερήσει την προβολή της, απαιτώντας από τον σκηνοθέτη να αφαιρέσει ορισμένες σκηνές. Μια πειρατική εκδοχή, όμως, κυκλοφορεί ήδη στο YouTube.
Οι παραγωγοί υπολογίζουν ότι τις πρώτες 24 ώρες από την κυκλοφορία της την παρακολούθησαν 20.000 άνθρωποι. Δεκάδες χιλιάδες ακόμη την είδαν στη συνέχεια.
