Του Νίκου Κατσουρίδη

Μέσα από τις συζητήσεις των τελευταίων μηνών προκύπτει ότι υπάρχουν ορισμένα θέματα στο κυπριακό τα οποία είναι εκ των ων ουκ άνευ για τις δύο κοινότητες.  Πέραν από το γνωστό και κυρίαρχο θέμα της Ασφάλειας, είναι η λειτουργικότητα του μελλοντικού Κράτους.  Δύο θέματα τα οποία μετά από 44 χρόνια συνομιλιών και σωρείας αποφάσεων του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης φαίνεται να είναι, και λογικά, τα πλέον ουσιαστικά και ακανθώδη.  Τα κυρίαρχα. Και δικαιολογημένα.  Η ασφάλεια σε όλο το εύρος της, περιλαμβάνει την πεμπτουσία του κυπριακού, δηλαδή την εισβολή-κατοχή.  Και η λειτουργικότητα, ο μοχλός ύπαρξης του νέου ομόσπονδου κράτους και της συνύπαρξης ε/κ και τ/κ.

Αλλωστε η τραγική κατάληξη της Ζυρίχης και όσα την ακολούθησαν είναι καλά γνωστή.  Επιπρόσθετα τα τελευταία χρόνια έχει προστεθεί ακόμα ένας παράγοντας ο οποίος επηρεάζει άμεσα τα συμφέροντα άρα και τη ζωή των κυπρίων.  Το Φυσικό Αέριο.  Το οποίο φυσιολογικά και θα έπρεπε να αφορά μόνο τους κυπρίους και την Κύπρο.  Δυστυχώς όμως η κατοχική δύναμη θεωρεί ότι την αφορά.  Και δυστυχέστερο υπάρχει και πολύ μεγάλη μερίδα της τ/κ πολιτικής ηγεσίας η οποία θεωρεί ότι αφορά και την Τουρκία.  Φανταστείτε τι θα γινόταν αν θεωρούσε και η Ελλάδα ότι την αφορά και αυτή ως εγγυήτρια της Κυπριακής Δημοκρατίας όπως και η Τουρκία.  Και αυτή όπως και η Τουρκία έχει τους ίδιους εθνικούς λόγους – εθνική καταγωγή ε/κ – να θεωρεί ότι την αφορά.  Για να μην προσθέσω ότι θα μπορούσε με λίγη αποικιοκρατική αναίδεια να θεωρεί και η Αγγλία ότι την αφορά μιας και θεωρεί τις αγγλικές βάσεις βρετανικό έδαφος και κυρίαρχες.  Αρα πως θα βρίσκαμε άκρη;  Θα βρίσκαμε αν ε/κ  και τ/κ θεωρούσαμε το κυπριακό ως πρόβλημα στη σωστή του διάσταση.  Ως πρόβλημα, πρωτίστως και ουσιωδώς μεταξύ της Κύπρου και του κυπριακού Λαού από την μια και όποιον επιβουλεύεται την Κυριαρχία, Ανεξαρτησία, Εδαφική Ακεραιότητα και τον πλούτο των κυπρίων από την άλλην.  Όταν όμως ορισμένοι τόσον τ/κ, όσον και ε/κ, έστω και πιο λίγοι το θεωρούν πρωτίστως διαφορά μεταξύ ε/κ και τ/κ,  στη βάση μάλιστα της εθνοτικής διαφοράς τότε δίνουν αμέσως δικαίωμα στην Τουρκία και ερείσματα στις διεκδικήσεις της.  Σε ποια χώρα του κόσμου για παράδειγμα ο εθνικός πλούτος διαμοιράζεται στη βάση της εθνοτικής καταγωγής;  Μήπως στις ΗΠΑ, ένα ομοσπονδιακό κράτος με πολλές ομάδες του πληθυσμού να έχουν διαφορετική εθνοτική καταγωγή;  Όχι βέβαια.  Σε ποια χώρα του κόσμου ομόσπονδη έστω, η εξουσία διαμοιράζεται στην λογική ότι η ικανοποίηση κάθε κοινότητας που την κατοικεί υπερβαίνει τη λογική ότι υπερέχει η ενότητα και λειτουργικότητα του κοινού κράτους.  Της κοινής πατρίδας.  Πουθενά.  Αλλωστε η απάντηση στο ερώτημα του υπέροχου ύμνου του Μάριου Τόκα σε στοίχους Νεσιέ Γιασίν που λέει «η δική μου η Πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυό, ποιο απο τα δυό κομμάτια πρέπει να αγαπώ;» είναι απλή και είναι η λύση του κυπριακού.  Ολόκληρη αγαπώ, την κοινή Πατρίδα.  Τη μία και αδιαίρετη.  Όχι τα δύο κομμάτια χωριστά.  Αλλά το ένα και μοναδικό.  Την Κύπρο. Αυτή η  λογική δεν είναι απλά και μόνο συναισθηματική.  Είναι πολιτική, οικονομική και ιδεολογική λογική.  Είναι λογική πατριωτική!  Απ΄ αυτήν την λογική που συνιστά το θεμέλιο της λύσης πηγάζει και η λογική πάνω στην οποία πρέπει να οικοδομηθεί το κοινό σπίτι ε/κ  και τ/κ  και όλων των άλλων νόμιμων κατοίκων της μικρής και πολυαγαπημένης πατρίδας από την Κερύνεια ως τη Λεμεσό και από τον Ακάμα ως τον Απόστολο Αντρέα. Οποιαδήποτε άλλη λογική δεν εξυπηρετεί την Κύπρο και τον Λαό της.  Σ΄ αυτή την λογική δεν χωρά η Τουρκία και η επεκτατική της προσέγγιση.  Ούτε και κανένας άλλος.  Άλλο θέμα αν μετά την λύση, η ανεξάρτητη, κυρίαρχη και εδαφικά ακέραιη Ομόσπονδη Κυπριακή Δημοκρατία θα συνεργαστεί με όλους και πρωτίστως του γείτονες της ειρηνικά και δημιουργικά για το συμφέρον όλων.  Η Κύπρος υπήρξε πειραματική περίπτωση, πολιτικά το 1960 με το πρωτοφανές, χωριστικό και δοτό Σύνταγμα των συμφωνιών Ζυρίχης – Λονδίνου και πλήρωσε τίμημα αιματηρό και πανάκριβο.  Η Κύπρος υπήρξε πειραματική περίπτωση οικονομικά το 2013 με το πρωτοφανές και υποχρεωτικό κούρεμα και πλήρωσε και πάλιν τίμημα πανάκριβο οικονομικό και κοινωνικό.  Αυτά τα παθήματα οφείλουμε να τα συνειδητοποιήσαμε ως μαθήματα.  Ως παραδείγματα προς αποφυγή.  Τώρα θέλουμε μια και μόνη Πατρίδα ως ένα φυσιολογικό και κανονικό κράτος για όλα τα παιδιά της.  Μόνο έτσι θα ζήσουμε ειρηνικά, δημιουργικά, δημοκρατικά και ελεύθερα.