Επαναπροσέγγιση κομμάτων

 

Του Νίκου Κατσουρίδη

images-2 copyΠαρακολουθώντας το τελευταίο διάστημα δηλώσεις και ομιλίες των ηγετών των ΔΗ.ΣΥ, ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ αναφορικά με το κυπριακό, συμπεραίνεται εύκολα ότι υπάρχουν δύο θέματα κοινής αποδοχής.  Συμφωνούν ότι το κυπριακό θα λυθεί στη βάση Δικοινοτικής Διζωνικής Ομοσπονδίας και ότι για τους τρείς ισχύουν οι ομόφωνες αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου.  Η τελευταία ομόφωνη απόφαση του Εθνικού Συμβουλίου η οποία αρκετά εκτενώς παραθέτει τις βασικές αρχές και το ουσιαστικό πλαίσιο λύσης του κυπριακού, είναι αυτή του Σεπτέμβρη του 2009.  Αυτές οι κοινές θέσεις δημιουργούν μια κάποια αισιοδοξία αναφορικά με το εσωτερικό μέτωπο και σίγουρα μια ικανοποίηση.  Προκύπτουν όμως δύο ερωτήματα:  Πόσο πράγματι συμπίπτουν οι απόψεις τους όταν μιλούν για παράδειγμα για Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία και οι τρείς;  Δεύτερον πως κατανοούν τις ομόφωνες αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου και συγκεκριμένα αυτήν του 2009;  Και ως εκ τούτων εγείρεται η άποψη γιατί τώρα διατυπώνονται αυτές οι θέσεις υπο μορφή κοινής αντίληψης και όχι πριν τρείς μήνες;  Αλλωστε δεν  είναι νέες για καμμιά από τις πολιτικές δυνάμεις οι οποίες τώρα δηλώνουν εκ νέου ότι τις προσυπογράφουν.

Ας εξετάσουμε την επανάληψη στήριξης στις ομόφωνες αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου. Απο την  ώρα που λήφθηκε η απόφαση του Σεπτέμβρη του 2009 έως σήμερα μαρτυρήσαμε άπειρες και θυελλώδεις συγκρούσεις για το περιεχόμενο της απόφασης και την ερμηνεία της κάθε παραγράφου της.  Συμπέρασμα απλό και καθαρό είναι ότι, δεν αρκεί να δηλώνεται στήριξη στην σχετική απόφαση. Για να μιλούμε για ομοφωνία θα πρέπει να ερμηνεύονται κατά τον ίδιο τρόπο τα σημεία τα οποία περιλαμβάνει. Πέραν τούτου το μέγα πρόβλημα προκύπτει όταν αυτό το πλαίσιο (ομόφωνη απόφαση) μεταφράζεται σε συγκεκριμένες προτάσεις και ακόμα πιο έντονα όταν στη βάση του διαμορφώνονται εξειδικευμένες συγκλίσεις.  Συγκλίσεις τις οποίες τα τρία κόμματα αντιμετώπισαν με πολύ διαφορετικό τρόπο στο παρελθόν και μέχρι στιγμής εμμένουν  στις θέσεις τους.

Μια ανάλογη εικόνα υπάρχει και για το θέμα Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία. Η ορολογία αυτή εκφράζει τον τρόπο με τον οποίο θα διευθετηθεί η συμφωνημένη θέση ότι οι δύο κοινότητες θα συμμετέχουν στην εξουσία και ότι η κάθε μία θα διοικεί μια συγκεκριμένη περιοχή. Ως εδώ ίσως να υπάρχει ταύτιση. Ίσως.  Όταν όμως κάνουμε δύο βήματα πιο κάτω αρχίζουν τεράστιες διαφορές. Είτε αφορά τα πολιτικά δικαιώματα των ελληνοκυπρίων στην υπο τ/κ διοίκηση περιοχή, είτε τον τρόπο εφαρμογής και την έκταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.  Μεγάλες διαφορές υπάρχουν και στο θέμα της  «αποτελεσματικής συμμετοχής» των τουρκοκυπρίων στην εκτελεστική εξουσία, την εκ περιτροπής  Προεδρία, του μηχανισμού επίλυσης διαφορών, στο περιουσιακό και άλλα.  Στα άλλα αναφέρω ενδεικτικά τις εξουσίες οι οποίες θα κατανεμηθούν μεταξύ κέντρου και συνιστωσών οντοτήτων, την ακτογραμμή, την ΑΟΖ και σταματώ ως εδώ.  Μέχρι της στιγμής που σύρονται αυτές οι γραμμές δεν έχω αντιληφθεί οποιοδήποτε Κόμμα να έχει μετακινηθεί από τις γνωστές σε όλους θέσεις του.  Αστε που τώρα προστέθηκε τουλάχιστον ακόμα μια διαφορά. Η αποκεντρωμένη, ή χαλαρή ή όπως θέλετε ονομάστε την, ομοσπονδία.

Γράφοντας τα πιο πάνω δημιουργείται η απορία γιατί τώρα γίνονται από τα κόμματα αυτές οι κινήσεις.  Οι οποίες να σημειωθεί ότι δεν αφορούν μόνο το κυπριακό.  Αφορούν και τα οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα.  Οι λόγοι φυσικά δεν είναι ίδιοι για κάθε Κόμμα. Υπάρχουν κοινοί λόγοι, υπάρχουν και λόγοι που αφορούν μόνο ένα έκαστο Κόμμα.

Πριν αναφερθούν πιθανοί λόγοι, να σημειώσω ότι, όποιοι και αν είναι οι λόγοι, είναι θετικό να οικοδομούνται προσεγγίσεις μεταξύ των κομμάτων, είτε αφορούν το κυπριακό, είτε τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα.  Αρκεί στόχος να είναι, στο μεν κυπριακό η λύση αρχών, η οποία θα αποδώσει ένα κανονικό κράτος και στα οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα στόχος το συμφέρον των πολλών και η οικονομική σταθερότητα.  Ξεκινώντας απ΄ αυτήν τη θέση θα θεωρήσω ως πρώτο λόγο της πρόσφατης επαναπροσέγγισης κομμάτων, την κοινή αγωνία και έγνοια τους για το επικίνδυνο σταυροδρόμι που βρίσκεται το κυπριακό και τις φοβερές δυσκολίες που αντιμετωπίζει πολύ σοβαρή μερίδα του κυπριακού πληθυσμού.  Επίσης η έγνοια να μην έχουμε ξανά επανάληψη του 2013.  Αυτή η πρόθεση που την αναγνωρίζω θα φανεί στην πράξη.  Αν δηλαδή οι έγνοιες είναι κοινές, αν αφορούν τα ίδια θέματα και τις ίδιες ομάδες πληθυσμού κλπ.  Πέραν τούτου δεν μπορεί να παραγνωρίσει κάποιος τη δυσαρέσκεια του λαού μπροστά στο φαινόμενο της σκληρής αντιπαράθεσης, μέχρι πολιτικής εξόντωσης, ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα, ως επίσης τα κόμματα και την κυβέρνηση. Παράγοντας ο οποίος σίγουρα διαδραματίζει ρόλο σε ότι αφορά τις πρόσφατες κομματικές προσεγγίσεις είναι και οι επερχόμενες ευρωεκλογές, η εμφάνιση νέου πολιτικού σχήματος, και ενδεχόμενα και άλλων ομάδων που θα διεκδικήσουν τις Ευρωεκλογές. Επιπρόσθετα κανένας δεν μπορεί να υποτιμήσει την πίεση που δέχονται τα κόμματα λόγω της αυξανόμενης «αδιαφορίας» των ψηφοφόρων αλλά και οι ανακατατάξεις οι οποίες φαίνεται να έπονται στο πολιτικό χάρτη του τόπου.  Πέραν και ανεξάρτητα από τους πιθανούς λόγους των πρόσφατων κινήσεων των κομμάτων, είναι επιβεβλημένο να υπάρξει μια καλύτερη διακομματική σχέση και βελτίωση των συνεργασιών μεταξύ τους, έστω και σε επιμέρους θέματα.