Σε διακήρυξη του για την 54η επέτειο από τον βομβαρδισμό της Τηλλυρίας το Κίνημα Οικολόγων αναφέρει:
«Συμπληρώνονται πενήντα τέσσερα χρόνια από τον Αύγουστο του 1964, οπότε και ξεκίνησε ο βομβαρδισμός της Τηλλυρίας από την τουρκική αεροπορία. Για τρεις συνεχόμενες
μέρες, από τις 7 μέχρι και τις 9 Αυγούστου, οι Τούρκοι βομβάρδιζαν την περιοχή με τις βόμβες ναπάλμ να πέφτουν βροχή.
Περισσότεροι από 50 Ελληνοκύπριοι, ανάμεσα στους οποίους περιλαμβάνονταν και αρκετοί άμαχοι, βρήκαν τραγικό θάνατο, ενώ εκατοντάδες ήταν οι τραυματίες. Στις 10 Αυγούστου το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ διέταξε κατάπαυση του πυρός.
Το 2010, ο Δημήτρης Χριστόφιας συμφώνησε με τον Έρογλου για το άνοιγμα του οδοφράγματος Λιμνίτη, με αντάλλαγμα τον ελεύθερο ανεφοδιασμό των κατοχικών στρατευμάτων στα Κόκκινα μέσω οδικής σύνδεσης δια μέσου των ελεύθερων περιοχών, την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος στον θύλακα και την σιωπηλή απαγκίστρωση των δυνάμεων της εθνικής φρουράς. Επρόκειτο για μια συμφωνία φιάσκο διότι, αντί να οδηγεί στη διάλυση του θύλακα των Κόκκινων, ουσιαστικά έχει νομιμοποίηση την παρουσία του.
Μάταια οι κάτοικοι και οι αρχές της περιοχής Τηλλυρίας και του διαμερίσματος Πόλης Χρυσοχούς συνεχίζουν να διεκδικούν το άνοιγμα του οδοφράγματος των Κοκκίνων. Οι Τούρκοι στοχεύουν και μετά τη λύση του κυπριακού να διατηρήσουν ως κλειστή στρατιωτική περιοχή υπό τον έλεγχο του Τουρκικού στρατού τα Κόκκινα.
Στις 8 Αυγούστου κάθε χρόνου, Τουρκοκύπριοι εθνικιστές, Τούρκοι έποικοι και λιγοστοί κάτοικοι του χωριού μεταφέρονται με τη συνοδεία της Ειρηνευτικής Δύναμης στα Κόκκινα για να τιμηθεί η πρώτη αιματηρή επέμβαση της Τουρκίας στην Κύπρο και ο αγώνας της τρομοκρατικής οργάνωσης των Τουρκοκυπρίων εθνικιστών ΤΜΤ για διχοτόμηση. Το εθνικιστικό αυτό προσκύνημα -που κακώς η κυπριακή κυβέρνηση για χρόνια το επιτρέπει και το διευκολύνει – διευκολύνεται με αντάλλαγμα το προσκύνημα πιστών στον Ιερό Ναό του Αγ. Μαμά στην Μόρφου.
Το Κίνημα Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών ξεσκεπάζει τους τουρκικούς σχεδιασμούς για τα Κόκκινα Τηλλυρίας, έτσι ώστε και οι πιο αφελείς να συνειδητοποιήσουν ότι οι Τούρκοι δεν έχουν καμία πρόθεση να επιτρέψουν στην Κυπριακή Δημοκρατία να συνεχίσει την πορεία της ως ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος. Αυτό φάνηκε και στις συνομιλίες του Κραν Μοντάνα, όπου πλέον αποδείχτηκε ξεκάθαρα πως κατά την Τουρκία, «λύση» του Κυπριακού θα υπάρξει μόνο αν ολόκληρη η χώρα καταστεί τουρκικό προτεκτοράτο.
Ιστορική αναδρομή
Η Τουρκία είχε ως στόχο να ωθήσει σε ένοπλη σύρραξη τους Τουρκοκύπριους με τους Ελληνοκύπριους. Η αρχή έγινε με τα γεγονότα του Νοεμβρίου του 1963, όπου οι Τουρκοκύπριοι κάτω από τις οδηγίες της Τουρκίας αποσύρθηκαν από τις δομές του νεοσύστατου κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας, με αφορμή τη πρόταση του Μακαρίου για αλλαγή 13 σημείων του δοτού Συντάγματος της Ζυρίχης.
Τότε δημιουργήθηκε ο ισχυρός τουρκικός θύλακας στα χωριά Κόκκινα – Μανσούρα, που συνεχώς επεκτεινόταν προς τη Λεύκα, πιέζοντας τους ελληνοκυπριακούς πληθυσμούς της περιοχής. Ήταν ο μοναδικός τουρκικός θύλακας που είχε ελεύθερη επικοινωνία δια θαλάσσης με την Τουρκία, κάτι που επέτρεπε την μεταφορά στρατιωτικού υλικού και προσωπικού. Ήταν και η πρωτη ενδειξη για την εισβολή του 1974.
Η Εθνική Φρουρά και μαζί της πολλοί εθελοντές, προσπάθησαν να εξουδετερώσουν τον ισχυρό θύλακα Μανσούρας-Κοκκίνων. Παρά τις προσπάθειες, όμως η Τουρκία επενέβη στρατιωτικά, μέσω της πολεμικής της αεροπορίας και βομβάρδισε ολόκληρη την περιοχή, από το Ξερό μέχρι τον Παχύαμμο.
Το 1974 οι Τούρκοι ξαναχτύπησαν την Τηλλυρία. Κατέλαβαν τα χωριά Λουτρός και Γαληνή, ενώ από το χωριό Βαρίσια που βρίσκεται στη νεκρή ζώνη εκδιώχθηκαν οι κάτοικοι. Προσπάθησαν επανειλημμένα να καταλάβουν και τα υπόλοιπα ελληνοκυπριακά χωριά και να ενωθούν με τα Κόκκινα αλλά απέτυχαν, λόγω της αντίστασης που αντιμετώπισαν στον Κάτω Πύργο. Οι Τουρκοκύπριοι κάτοικοι των Κόκκινων μεταφέρθηκαν στην Καρπασία, και το χωριό έχει μετατραπεί σε στρατόπεδο όπου δεν έχουν πρόσβαση ούτε Ελληνοκύπριοι, ούτε Τουρκοκύπριοι.
