41 χρόνια  συμπληρώνονται σήμερα από το θάνατο του  Εθνάρχη Μακάριου ο οποίος εξακολουθεί να ζει στις καρδιές και τη συνείδηση του λαού μας μέσα από τα διαχρονικά μηνύματα και αγώνες  του.Στις 3 του Αυγούστου του 1977 η ώρα 5:15 το πρωί η καρδιά του Μακάριου έπαψε να κτυπά προκαλώντας συγκλονισμό σε ολόκληρο τον κόσμο.

Λαός και πολιτικά κόμματα τιμούν σήμερα την μνήμη του ως ιδρυτή και πρώτου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Το Δημοκρατικό Κόμμα με ανακοίνωση του αναφέρει:

«Το ΔΗΚΟ τιμά τη μνήμη του εθνεγέρτη και πολιτικού αρχηγού του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, του πρώτου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρχιεπισκόπου και Εθνάρχη Μακαρίου.
Όση έκταση και να έχουν, όσο εγκωμιαστικά και να είναι, φτωχά θα είναι τα λόγια, που θα προσπαθήσουν να περιγράψουν το μεγαλείο της προσφοράς του Μακαρίου.
Ο Μακάριος αφιέρωσε τη ζωή του στον αγώνα για δικαίωση του Ελληνισμού της  Κύπρου.
Με την παγκόσμια ακτινοβολία του ανέδειξε το κυπριακό ζήτημα ως διεθνές πρόβλημα.
Ενέπνεε το σεβασμό και το θαυμασμό σε όλη τη διεθνή κοινότητα.
Λατρεύτηκε από την συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνισμού, αλλά ήταν το μεγάλο εμπόδιο στα σχέδια διχοτόμησης και τουρκοποίησης της Κύπρου και γι’ αυτό ήταν ο στόχος του προδοτικού πραξικοπήματος του Ιουλίου του 1974.
Ο κυπριακός λαός είχε εναποθέσει στον Μακάριο, τις ελπίδες του για δικαίωση.
Εμείς, έχουμε χρέος να συνεχίσουμε τον αγώνα του Μακαρίου.
Έχουμε χρέος να αγωνιστούμε για λύση του κυπριακού, η οποία:
•    Να διασφαλίζει τη συνέχιση της Κυπριακής Δημοκρατίας και του συνόλου των κυριαρχικών της δικαιωμάτων.
•    Να διασφαλίζει το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των βασικών ελευθεριών και του ευρωπαϊκού κεκτημένου.
•    Να διασφαλίζει ότι η Τουρκία δεν θα έχει επεμβατικά και εγγυητικά «δικαιώματα», ούτε στρατό, ούτε ρόλο και λόγο στην Κύπρο.

Με αυτή τη λύση θα δικαιωθεί ο Κυπριακός Ελληνισμός, με αυτή τη λύση θα δικαιωθεί ο Μακάριος.»

Το ΑΚΕΛ

Στην ανακοίνωση του το ΑΚΕΛ αναφέρει:
Συμπληρώνονται 41 χρόνια από τις 3 Αυγούστου 1977, όταν έπαψε να κτυπά η καρδιά του Πρώτου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακάριου Γ’. Έχασε την τελευταία μάχη της ζωής του σε μια πολύ δύσκολη καμπή στην ιστορία της πατρίδας μας. Ο θάνατος του άφησε μεγάλο κενό στην πολιτική ζωή της Κύπρου, η οποία έδινε δύσκολο αγώνα για επιβίωση, επούλωση των πληγών που προκάλεσε το δίδυμο έγκλημα του προδοτικού πραξικοπήματος της Αθηναϊκής Χούντας και της ΕΟΚΑ Β’ και της βάρβαρης τουρκικής εισβολής.
Έπαψε να κτυπά η καρδιά του Μακαρίου, ο οποίος αγωνίσθηκε για τα δίκαια του Κυπριακού λαού μέσα σε δύσκολες, αντίξοες τοπικές και διεθνείς συνθήκες. Αγωνίσθηκε για μια Κύπρο μακριά από στρατιωτικούς συνασπισμούς, γέφυρα ειρήνης και συνεργασίας  και όχι ένα αβύθιστο αεροπλανοφόρο του ΝΑΤΟ ενάντια στους γειτονικούς λαούς. Γι’ αυτό το όραμά του πολεμήθηκε, κατασυκοφαντήθηκε, λοιδορήθηκε όσο λίγοι πολιτικοί ηγέτες, από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Το ΝΑΤΟ και η ΣΙΑ για χρόνια οργάνωναν συνομωσίες, σχέδια και απόπειρες δολοφονίας και ανατροπής του Μακαρίου, γιατί έμπαινε εμπόδιο στα υποχθόνια, αντικυπριακά, διχοτομικά σχέδια τους. Στην υλοποίηση αυτών των σχεδίων βρήκαν ένθερμους αργυρώνητους προδότες και στην Κύπρο και στην Ελλάδα, οι οποίοι στο όνομα μιας ακατάσχετης αρρωστημένης εθνικοφροσύνης και χρησιμοποιώντας ένα άκρατο εθνικισμό πρόδωσαν την Κύπρο και άνοιξαν την Κερκόπορτα για την άλωση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Οι ιστορικοί ηγέτες δεν γεννιούνται αλλά διαμορφώνονται στην πορεία του χρόνου. Ο Μακάριος, όντας επικεφαλής των αγώνων του λαού μας για ελευθερία, δημοκρατία, για υπεράσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας, αναδείχθηκε σε ιστορικό ηγέτη γιατί σε δύσκολες εποχές πήρε δύσκολες αποφάσεις με στόχο τη διαφύλαξη και προώθηση των καλώς νοούμενων συμφερόντων του Κυπριακού λαού. Ο λαός τον στήριξε σ’ αυτές τις δύσκολες αποφάσεις και συμπορεύτηκε μαζί του για την υλοποίησή τους και για τη δικαίωση της Κύπρου. Δυστυχώς, η δικαίωση της Κύπρου δεν έχει επιτευχθεί. Οι πληγές της τραγωδίας του 1974 είναι ακόμα ανοικτές και δεν πρόκειται να κλείσουν ενόσω η Τουρκία παράνομα κατέχει μεγάλο μέρος του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας και παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες του λαού μας.
Ο Μακάριος δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την προσπάθειά του για να δικαιωθεί ο λαός μας. Έφυγε νωρίς. Οι παρακαταθήκες του, όμως, για τους στόχους του αγώνα μας είναι ζωντανές και μας καθοδηγούν. Βασική παρακαταθήκη του Μακαρίου είναι η απελευθέρωση και η επανένωση του τόπου και του λαού στη βάση της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, την οποία ο ιστορικός ηγέτης συμφώνησε και υπέγραψε το 1977.
Πιστοί και συνεπείς σ’ αυτό τον ιστορικό συμβιβασμό που συνήψε ο Μακάριος μπορούμε να πετύχουμε τη δικαίωση που οραματίστηκε. Στη βάση αυτού του ιστορικού συμβιβασμού μπορούμε να τερματίσουμε την τουρκική κατοχή, να απομακρύνουμε τα κατοχικά στρατεύματα, να αποκαταστήσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες του λαού μας, να καταστήσουμε τους Ελληνοκύπριους, Τουρκοκύπριους, Μαρωνίτες, Αρμένιους και Λατίνους πραγματικούς αφέντες στον τόπο μας, χωρίς κηδεμόνες και εγγυητές, σε μια ελεύθερη, ειρηνική, δημοκρατική, ευημερούσα πατρίδα.
Αυτό οραματίστηκε ο Μακάριος. Αυτό είναι και το δικό μας όραμα!

Η ΕΔΕΚ

Η ΕΔΕΚ στην ανακοίνωση της αναφέρει:

Η πολιτική και βιολογική απουσία του Αρχ. Μακαρίου μας λείπει όσο ποτέ. Η ηγετική φυσιογνωμία, η παρακαταθήκη και τα πάντα διαχρονικά και επίκαιρα μηνύματά του, όμως, παραμένουν ζωντανά και ανεξίτηλα στο χρόνο. Ο Μακάριος ζει στις καρδιές και τη συνείδηση του λαού μας και η ανάμνησή του προκαλεί σκιρτήματα συγκίνησης και περηφάνιας.
Ο Μακάριος υπήρξε μια χαρισματική προσωπικότητα που προκαλούσε δέος και θαυμασμό σε όποιον τον γνώριζε, τόσο εντός όσο και εκτός Κύπρου. Απόδειξη τα χιλιάδες μηνύματα που λάμβανε κάθε χρόνο από τους θαυμαστές του από κάθε γωνιά της γης, καθώς και οι αναφορές των ξένων διπλωματών για την ευφυΐα,  την ξεχωριστή προσωπικότητα, τις αρχές και τα ιδεώδη του.
Ο Μακάριος κατάφερε να συνδυάσει επιτυχώς και να προσδώσει κύρος τόσο στο αξίωμα του Αρχιεπισκόπου όσο και σε εκείνο του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ανάλωσε τη ζωή του ανάμεσα στο τεράστιο φιλανθρωπικό και ιεραποστολικό του έργο και στην εγκαθίδρυση και ενίσχυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το όνομά του είναι ταυτόσημο με τη σημαία, τη γη, τους αγώνες μας για ελευθερία, εθνική αξιοπρέπεια και φυσική επιβίωση των Ελλήνων της Κύπρου.
Η φωνή του ακούγεται καθαρή και δυνατή στη συνείδηση του λαού μας: «Δεν αναγνωρίζομεν αλλά και δεν αποδεχόμεθα και δεν νομιμοποιούμεν δια της υπογραφής μας τα τετελεσμένα».
Καλούμε την πολιτική ηγεσία αλλά και τον κάθε έναν από εμάς να ακούσει και να αφομοιώσει τη δραματική έκκληση που έκανε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος κατά την τελευταία ιστορική του ομιλία στην πλατεία Ελευθερίας στις 20 Ιουλίου 1977:
«Ο διακοινοτικός διάλογος με τη μορφή που διεξήχθη διέδραμε ήδη τη χρησιμότητά του, η Τουρκία τον αξιοποιεί ως άλλοθι για να εδραιώσει τα επεκτατικά της σχέδια. Ως εκ τούτου όσοι ενδιαφέρονται για πραγματική λύση θα πρέπει να ασκήσουν πιέσεις προς την Τουρκία».
Την ίδια στιγμή ο Αρχ. Μακάριος διακήρυξε με σθένος την έναρξη του μακροχρόνιου αγώνα, κατάληξη του οποίου θα είναι ο τερματισμός της κατοχής και η εξεύρεση λύσης δίκαιης και βιώσιμης, όπου όλοι οι κάτοικοί της θα απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα.
Το καλύτερο μνημόσυνο και η μεγαλύτερη απότιση φόρου τιμής προς τον Αρχ. Μακάριο είναι η αδιάκοπη και σθεναρή συνέχιση του αγώνα που θα οδηγήσει στην πραγματική απελευθέρωση της πατρίδας μας, στην ενίσχυση και διατήρηση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο αιώνιος ύπνος του θα γαληνέψει όταν η Κύπρος μας θα είναι και πάλι ελεύθερη, όπως ο Μακάριος την οραματίστηκε και πάλεψε μέχρι την τελευταία του πνοή για αυτήν.

Οικολόγοι

Συμπληρώνονται 41 χρόνια από τις 3 Αυγούστου του 1977, όταν ο λαός της Κύπρου θρηνούσε την απώλεια του εθνάρχη Μακαρίου. Τρία μόνο χρόνια από το δίδυμο έγκλημα του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής, η καρδιά του τον πρόδωσε. Ήταν ο ηγέτης που αναγνωριζόταν ανά το παγκόσμιο ως σύμβολο για τη διεκδίκηση της ελευθερίας της Κύπρου από εχθρούς και φίλους.

Η τελευταία περίοδος της ζωής του αναλώθηκε στην επούλωση των πληγών της τουρκικής εισβολής και  στον αγώνα για την αποχώρηση του Αττίλα από το νησί. Επιδίωξε τον συμβιβασμό και κατέληξε στον «μακροχρόνιο αγώνα» -«υπαγόρευση ανάγκης και όχι εκλογή μας», όπως διακήρυττε στην τελευταία του ομιλία στις 20.7.1977, αφού η Τουρκία παρέμενε αδιάλλακτη. «Αλλά συμβιβασμός δεν σημαίνει βέβαια την εκ μέρους μας αποδοχή των τετελεσμένων γεγονότων» έλεγε στην ίδια ομιλία. «Ο αγώνας μας δεν στρέφεται κατά των Τουρκοκυπρίων» έλεγε. «Αντίδικος μας είναι η Τουρκία».

Αν χρωστούμε κάτι στη μνήμη του Μακάριου είναι ο αγώνας «μέχρι της φυγής του Τούρκου επιδρομέα» και της επικράτησης του δικαίου στην Κυπριακή πολιτεία. Ισονομία, ισοπολιτεία και ίσες ευκαιρίες για όλους του Κυπρίους, σε μία πραγματικά ανεξάρτητη χώρα, χωρίς ξένους στρατούς, αποτελούν την κληρονομιά του αγώνα που μας άφησε ο Μακάριος.

Η μνήμη Μακαρίου, είναι μνήμη αγώνα για την υπεράσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας, αποτίναξη της τουρκικής κατοχής και κατοχύρωσης όλων των ανθρωπίνων και πολίτικων δικαιωμάτων όλων των πολιτών.