Tου Νίκου Κασουρίδη
Εδώ και αρκετά χρόνια στην περιοχή της Εγγύς και Μέσης Ανατολής ξεκίνησε ένας πόλεμος – κατά κυριολεξία – για την πλήρη επικράτηση της αμερικανικής ηγεμονίας. Αρχής γενομένης από τον εν πολλοίς στημένο πόλεμο του Κόλπου. Τα όσα ακολούθησαν είναι γνωστά όπως και η περίπτωση του Αφγανιστάν που προηγήθηκε.
Ολοι είμαστε μάρτυρες της «Αραβικής Άνοιξης» που έγινε Χειμώνας και πριν απ΄αυτήν του β΄ πολέμου κατά του Ιράκ και την κατάκτηση του. Την εμφάνιση και δράση του Ισλαμικού Κράτους και όσα ακολούθησαν στη Συρία, με το μαρτύριο του συριακού λαού να συνεχίζει ατελείωτα. Ένα μαρτύριο το οποίο ως αφετηρία είχε την απόφαση των Δυτικών δυνάμεων με επικεφαλής τις ΗΠΑ να ανατρέψουν τον Ασσαντ. Όλα έβαιναν όπως σχεδιάστηκαν περίπου, μέχρι τη στιγμή που η αισθανόμενη πλέον αρκούντως δυνατή αλλά και αρκούντως απειλούμενη Ρωσσία, έκανε δύο κινήσεις: Συρία και Κριμαία. Κριμαία και Συρία. Και στις δύο περιπτώσεις ο ρωσικός στρατός πάτησε πόδι αιφνίδια και αποτελεσματικά και στη συνέχεια άρχισε η έμμεση μεν, αλλά ευθεία, σύγκρουση των δύο μεγάλων στα Συριακά εδάφη. Πότε δια αντιπροσώπων και πότε απευθείας. Απευθείας μεν αλλά με ανοχή δε, του ενός από τον άλλον, ανάλογα με την περίπτωση. Ευτυχώς δηλαδή, εννοώ την ανοχή, αλλιώς ο πλανήτης και εμείς μαζί θα αποδημούσαμε μαζικά.
Αυτή η αναστάτωση, δεν επηρέασε μόνο τις χώρες θέατρα των πολέμων αλλά και όλες ανεξαίρετα τις χώρες τις περιοχής. Αναδεικνύοντας νέες αντιφάσεις Ισραήλ – Τουρκία π.χ. , οι χώρες του Κόλπου με την γεωγραφική γείτονα τους το Κατάρ, και άλλες. Την ίδια ώρα ισχυροποίησε τις υφιστάμενες αντιθέσεις όπως για παράδειγμα Ελλάδα –Τουρκία, Τουρκία – Κύπρος, Ισραήλ – Παλαιστίνιοι και άλλες. Παράλληλα με τον αγώνα επιβολής μεταξύ ΗΠΑ – Ρωσσίας στην περιοχή μας, αναδείχθηκε με νέα ποιοτική και ποσοτική ένταση και η τριγωνική αντίθεση μεταξύ Τουρκία – Ισραήλ – Ιράν. Την ονομάζω τριγωνική γιατί είναι όλοι μεταξύ τους αντίπαλοι, αλλά σε επιμέρους ζητήματα οι δύο συμμαχούν έναντι του τρίτου. Οι τρείς χώρες λοιπόν ανταγωνίζονται για το ποια θα αναδειχθεί ο περιφερειακός ηγεμόνας. Οι δύο μάλιστα επεκτείνουν λόγω γεωγραφίας το αντικείμενο δράσης τους και στη Μεσόγειο, ειδικά στην Ανατολική Μεσόγειο. Στην οποία βέβαια εδώ και λίγα χρόνια προστέθηκε και νέο ζωτικό ενδιαφέρον για όλους, το Φυσικό Αέριο και ενδεχομένως το πετρέλαιο. Και το Ιράν βέβαια δεν είναι αδιάφορο δεδομένου ότι λόγω Λιβάνου – και ειδικά Χεζμπολλάχ – έχει και εκείνο συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο. Να μην ξεχνούμε τέλος την αναζωπύρωση του Κουρδικού θέματος.
Στην προσπάθεια, στον ανταγωνισμό λοιπόν Ρωσσίας – ΗΠΑ αλλά και των τριών υποψηφίων ηγεμόνων της περιοχής, βρισκόμαστε για μια ακόμα φορά στην για δέκα χιλιετίες ιστορία του τόπου μας, στη δίνη των τυφώνων. Με κυρίαρχο αντίπαλο την Τουρκία του Ερτογάν. Ενός ηγέτη που ονειρεύεται τα μεγαλεία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και θέλει να μιμηθεί τον Σουλτάνο Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή με τις δικές του μεθόδους φυσικά και πολιτικές. Ενός ανθρώπου ταυτόχρονα μεγαλομανούς αλλά και ανασφαλούς. Ενός ηγέτη που γνωρίζει ότι δε πρέπει να χάσει καμμιά μάχη γιατί αν χάσει τότε και ο ίδιος και η οικογένεια του θα χαθούν.
Ο Ερτογάν ηγείται ενός κράτους, ημιϊσλαμιστικού, αυταρχικού και αντιδημοκρατικού. Προωθεί μια προσωπική και κατ΄επίφαση μόνο, δημοκρατική δομή. Εχει στραμμένους μόνιμα τους προβολείς του μυαλού αλλά και τις σπίθες του μίσους του ενάντια στους Κούρδους και ονειροπολεί τα σύνορα της καρδιάς του, όπως είχε δηλώσει. Γνωρίζει όμως ότι έχει πολλούς εσωτερικούς εχθρούς. Γνωρίζει ακόμα ότι έχει και σοβαρά προβλήματα στην οικονομία. Γνωρίζει ακόμα ότι ή θα πρέπει να δίνει στον λαό του άρτον ή θεάματα, αφού δεν μπορεί και τα δύο. Και άρτον και θεάματα. Ανάμεσα στα θεάματα ήταν και εισβολή στο Αφριν. Ανάμεσα στα θεάματα και η επιθετικότητα του κατά του Ισραήλ, και δυστυχώς και έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου. Και αν στην περίπτωση του Ισραήλ και να εννοεί όσα λέει δεν μπορεί να κάνει και πολλά, στην περίπτωση μας όμως, δυστυχώς μπορεί να κάνει πολλά και να επιχειρήσει ακόμα περισσότερα. Μάλιστα η πολιτική πορεία του επιβεβαιώνει ότι αυτά που απειλεί κατά κανόνα τα κάνει.
Το σημαντικότερο όμως για μας είναι ότι τουλάχιστο στην περίπτωση της Κύπρου, δεν είναι μόνο « θέαμα». Είναι ουσία, είναι πράξη. Πράξη η οποία σιγά –σιγά μορφοποιείται σε πολιτικές και στόχους, που δεν είναι καθόλου, μα καθόλου θετικοί για την Κύπρο αλλά και το σύνολο των κυπρίων.
Η θέση που διατύπωσε η Τουρκία αμέσως μετά το Κράνς Μοντάνα, για διαδικασίες και λύση εκτός παραμέτρων του ΟΗΕ, άρχισε πρόσφατα να αποκτά περιεχόμενο. Μετά τον Τούρκο Υπουργό Εξωτερικών κ. Τσιαβούσογλου που μίλησε για λύση συνομοσπονδίας και δύο κρατών, προστέθηκε τώρα ακόμα μια παρόμοια φωνή. Αυτή της κ. Αξενέρ. Η κ. Μεράλ Αξενέρ είναι το αντίπαλο δέος στον Ερτοάν στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές και προέρχεται από το Κόμμα των Γκρίζων Λύκων. Αυτή η κυρία λοιπόν πρόσφατα δήλωσε ότι : «Το Κόμμα μας θα σταθεί με αποφασιστικό τρόπο για την ύπαρξη και τα συμφέροντα του τουρκισμού της Κύπρου και του κράτους, της ΤΔΒΚ! Θεωρούμε ότι η πιο ενδεδειγμένη μορφή λύσης, για την ιστορία και την κουλτούρα της Κύπρου, αλλά και για την επιβίωση και ασφάλεια των τ/κ και τη Τουρκίας, είναι η διασφάλιση της συνέχισης της ΤΔΒΚ ως ενός ανεξάρτητου τουρκικού κράτους».
Αρα δύο κράτη στην Κύπρο. Και αυτή όπως ενδεχομένως και άλλοι στην Τουρκία σκέφτονται σταθερά στη λογική διχοτομικής λύσης. Όπως πράττουν από τη δεκαετία του 1950. Αυτές οι θέσεις πρέπει να προβληματίσουν όλους για το ποιοι είναι σήμερα οι στόχοι της Τουρκίας και πως αυτοί ανατρέπονται. Δυστυχώς για μια ακόμα φορά εμείς φαίνεται να είμαστε υπερβολικά απασχολημένοι με τα καθημερινά και προσωπικά μας, τα κομματικά και οπαδικά μας και δεν βλέπουμε τι έρχεται να μας βρει. Ωρα να ξυπνήσουμε και να οπλιστούμε με την απαραίτητα γνώση και την αποτελεσματική διαχείριση του κυπριακού για το καλό της Κύπρου και όλων των Κυπρίων.
