Διοργανώνουν δημοψήφισμα για την επιστροφή των αποθεμάτων στη χώρα

Mετά την απόφαση που έλαβαν τον περασμένο Φεβρουάριο να βάλουν ποσοστώσεις στη μετανάστευση, οι Ελβετοί έχουν την ευκαιρία να κάνουν άλλο ένα βήμα εσωστρέφειας και απομονωτισμού – και αυτό με τη μέθοδο του δημοψηφίσματος. Διότι τη μεθεπόμενη Κυριακή, 30 Νοεμβρίου, οι Ελβετοί καλούνται να ψηφίσουν για να «σώσουν το χρυσάφι τους»! Ετσι διατυπώνει την πρότασή της η υπερσυντηρητική Δημοκρατική Ενωση του Κέντρου, η οποία κατάφερε να συγκεντρώσει τις 100.000 υπογραφές που είναι απαραίτητες για τη διενέργεια ενός εθνικού δημοψηφίσματος (σε όλα τα καντόνια δηλαδή) στην Ελβετία.

Είναι ωραίο πράγμα η άμεση Δημοκρατία. Αλλά σε περιόδους κοινωνικής σύγχυσης και πνευματικής παρακμής, σαν αυτή που διανύει ολόκληρη η ανθρωπότητα, που μοιάζει να αδυνατεί να αφομοιώσει τις τραγικότητες και να ξεπεράσει τα αδιέξοδα που η ίδια δημιουργεί, μπορεί να οδηγήσει σε ενέργειες που αντί να θωρακίσουν και να προστατεύσουν έναν λαό που αγωνιά μήπως χάσει τα κεκτημένα προνόμιά του, τον εκθέτουν σε μεγαλύτερους κινδύνους. Μπροστά σε μια τέτοια προοπτική βρίσκονται οι Ελβετοί, εφ’ όσον υπερψηφίσουν τη μυωπική ως και… σκοταδιστική πρόταση των μελών της Δημοκρατικής Ενωσης του Κέντρου.

ο οπισθοδρομικό αυτό κόμμα προτείνει την οιονεί επιστροφή της Ελβετίας στον κανόνα χρυσού. Κατηγορεί την Κεντρική Τράπεζα της Ελβετίας ότι διατηρεί στο… εξωτερικό περισσότερα από τα μισά διαθέσιμα της χώρας σε χρυσό. Οι προτείνοντες το δημοψήφισμα χαρακτηρίζουν… ιερόσυλη την πρακτική αυτή και ζητούν από την τράπεζα πρώτον να επαναφέρει εντός επικράτειας τα διαθέσιμα που έχει σε κεντρικές τράπεζες του εξωτερικού και δεύτερον να υποχρεωθεί να διατηρεί το αντίστοιχο τουλάχιστον του 20% των συναλλαγματικών αποθεμάτων της Ελβετίας σε χρυσό!

Το φράγκο θα «απογειωθεί»

«Αν στις 30 Νοεμβρίου επικρατήσει το “Ναι” θα γίνουμε μάρτυρες ενός μικρού σεισμού στο παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα» σημειώνει στη γαλλική «Figaro» ο Ζαν-Φρανσουά Φορ, πρόεδρος της ειδικευμένης σε επενδύσεις και στη φύλαξη χρυσού και πολυτίμων λίθων εταιρείας AuCoffre.com. Ο Φορ εξηγεί ότι «η υποχρέωση να διατηρεί το 20% των περιουσιακών της στοιχείων σε χρυσό θα περιορίσει την κεντρική τράπεζα της Ελβετίας να προχωρεί σε αγορές άλλων νομισμάτων, κυρίως δολαρίου, ευρώ και στερλίνας, προκειμένου να διατηρεί την ισοτιμία του ελβετικού φράγκου σε ένα επίπεδο ανταγωνιστικό, που δεν θα είχε επιπτώσεις στις εξαγωγές της χώρας».

Οντως, τα χρόνια της κρίσης η ελβετική κεντρική τράπεζα με παρεμβάσεις της στις διεθνείς αγορές συναλλάγματος (πωλήσεις φράγκων για αγορά ευρώ) συγκρατεί την ισοτιμία του ελβετικού φράγκου στο επίπεδο των 1,20 ευρώ που θεωρείται ότι δεν πλήττει την ανταγωνιστικότητα των ελβετικών προϊόντων στις αγορές της ευρωζώνης.

Διπλός αναχρονισμός

Η διατήρηση του 20% των περιουσιακών στοιχείων μιας χώρας σε χρυσό και η επιστροφή στην επικράτεια των διαθεσίμων της σε χρυσό συνιστούν έναν διπλό αναχρονισμό.

– Πρώτον επειδή ο περίφημος «κανόνας χρυσού», η υποχρέωση δηλαδή της μετατρεψιμότητας κάθε εθνικού νομίσματος σε χρυσό, καταργήθηκε πριν ακόμη από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (το 1944) στην περιβόητη διεθνή διάσκεψη του Μπρέτον Γουντς. Η εμπειρία της Μεγάλης Υφεσης της δεκαετίας του 1930 καθιστούσε σαφές ότι επρόκειτο για ένα ξεπερασμένο σύστημα καθορισμού των συναλλαγματικών ισοτιμιών. Αποφασίστηκε λοιπόν η υιοθέτηση ενός άλλου συστήματος που προέβλεπε τον καθορισμό σταθερών ισοτιμιών των εθνικών νομισμάτων με το αμερικανικό δολάριο, που ορίστηκε ως νόμισμα αναφοράς και το οποίο, μόνον αυτό, ήταν μετατρέψιμο σε χρυσό (προς 35 δολάρια η ουγκιά).

Το 1971 η απρόβλεπτη για τις ΗΠΑ έκβαση που είχε ο πόλεμος του Βιετνάμ υποχρέωνε την αμερικανική Κεντρική Τράπεζα (Fed) να κόβει διαρκώς δολάρια. Το υψηλό κόστος του πολέμου υπαγόρευσε την κατάργηση της μετατρεψιμότητας και του δολαρίου σε χρυσό από τον πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον. Οι συναλλαγματικές ισοτιμίες διαμορφώνονταν πλέον από την αγορά, αν και το δολάριο εξακολούθησε να λογίζεται ως νόμισμα αναφοράς, καθώς παρέμεινε ως το βασικό αποθεματικό νόμισμα των κεντρικών τραπεζών – με την έλευση του ευρώ κλονίστηκε η παντοκρατορία του.

– Δεύτερον, επειδή τις τελευταίες δεκαετίες της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, του ανοίγματος των αγορών και του τερματισμού του Ψυχρού Πολέμου όλες οι κεντρικές τράπεζες φρόντισαν να διατηρούν διαθέσιμά τους σε χρυσό στο εξωτερικό. Για να το πούμε πιο σχηματικά, οι κεντρικές τράπεζες φυλάνε στα θησαυροφυλάκιά τους η μία τον χρυσό της άλλης. Οι ομφαλοσκόποι της ελβετικής Δημοκρατικής Ενωσης του Κέντρου θεωρούν «ιεροσυλία» το γεγονός ότι η κεντρική τράπεζα της χώρας τους διατηρεί λιγότερο από το 50% του χρυσού εντός ελβετικής επικράτειας.

Η Μπούντεσμπανκ αποκάλυψε πέρυσι ότι διατηρεί στα θησαυροφυλάκιά της μόλις το 31% των τεραστίων διαθεσίμων χρυσού της Γερμανίας – μιλούμε για περίπου 3.400 τόνους χρυσού συνολικής αξίας 132,8 δισ. ευρώ, διότι η Γερμανία είναι μετά τις ΗΠΑ η δεύτερη χώρα στον κόσμο σε διαθέσιμα χρυσού. Ε, λοιπόν, το 45% του συνόλου των γερμανικών αποθεμάτων βρίσκονται στα θησαυροφυλάκια της αμερικανικής Fed. Ποσοστό 13% φυλάσσεται στην Τράπεζα της Αγγλίας, ενώ το υπόλοιπο 11% φυλάσσεται στην Κεντρική Τράπεζα της Γαλλίας. Στην Ελβετία η σύγχρονη Γερμανία δεν διατηρεί ούτε ουγκιά! Διότι η Τράπεζα της Ελβετίας ήταν ο μεγαλύτερος «αποταμιευτής» του χρυσού, των έργων τέχνης και άλλων κλοπιμαίων των ναζί. Φαίνεται ότι για τους Γερμανούς αυτό θα ήταν «ιεροσυλία»…