Γράφει η Ανδρούλα Γκιούρωφ

Ο Λάμπρος Λάμπρου, μέλος της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ και έμμισθος στον κεντρικό μηχανισμό του κόμματος, επιχείρησε να σχολιάσει άρθρο το οποίο δημοσίευσα στην ηλεκτρονική   εφημεριδα  e-shocknews της 31ης Μαΐου. Επέλεξε για τούτο την εφημερίδα “Σημερινή”, και «24ώρες » οι αναγνώστες των οποίων, προφανώς , δεν γνώριζαν τι εγώ έγραψα. Απέφυγε να στείλει το άρθρο του στην δική μου ηλ.εφημερίδα. Προφανώς φοβόταν ότι δεν θα το δημοσιεύσω και τελικά μένει εκτεθειμένος . Δεν είδα, ωστόσο, το εν λόγω άρθρο , ούτε στη “Χαραυγή”. Γιατί, άραγε; Μπας και φοβήθηκε ότι όσα ψευδώς, ατυχώς και εμπαθώς καταγράφει εναντίον μου δεν θα τα πίστευαν ούτε οι αναγνώστες της “Χ”, οι πιο παλιοί εκ των οποίων, στο κάτω κάτω, με γνωρίζουν από την 36χρονη υπηρεσία και προσφορά μου στην κομματική εφημερίδα;

Επί της ουσίας: Ο καθένας που έχει μιας μορφή δημόσιου βίου και παρουσίας -και σ’ αυτούς κατατάσσω τόσο τους πολιτικούς όσο και τους δημοσιογράφους- κρίνεται από τα έργα, τα λόγια και τα γραφτά του. Και εγώ στο βαθμό που με αφορά αφήνομαι στην αδέκαστη κρίση του λαού. Και πρωτίστως των αναγνωστών της “Χαραυγής”, αλλά και των μελών του κόμματος , τα οποία εκτιμώ απεριόριστα.

Ο Λάμπρος Λάμπρου με κατατάσσει σε κόσμο και σχολή σκέψης άλλη από τη δική του και του γενικού γραμματέα του ΑΚΕΛ. Κατατάσσοντας τον γενικό γραμματέα του ΑΚΕΛ ως τον φορέα τη συλλογικής σοφίας που πηγάζει από τα σώματα του κόμματος , και εμένα στο απολύτo αντίθετο: “Καμία συλλογική σοφία δεν μπορεί, κατά τον ισχυρισμό του, να σταθεί μπροστά στην προσωπική μου άποψη”, η οποία -ισχυρίζεται- “είναι η μόνη ορθή”!

Δικαίωμά του να με κρίνει όπως θέλει -ή όπως του υπαγορεύουν κάποιοι άλλοι-, αλλά απόλυτα αυθαίρετη και ατεκμηρίωτη η κατάταξη που επιχειρεί. Που και πάλιν δεν στέκει στη βάσανο της λογικής και, πολύ περισσότερο, της απόδειξης δια στοιχείων. Παραγνωρίζει, ότι μέχρι το τελευταίο συνέδριο, προ έτους, ήμουν κι εγώ εκλεγμένο μέλος αυτής της ηγεσίας και αυτών των σωμάτων και -κατά συνέπεια και κατά τη λογική του- συστατικό μέρος αυτή της συλλογικής σοφίας. Αλήθεια, αν είμαι αυτό που μου αποδίδει, θα μπορούσα να εκλεγώ από τα μέλη και τα σώματα του κόμματος στα ανώτατα καθοδηγητικά του όργανα;

Κατά δεύτερο, αν ήμουν αυτό που μου αποδίδει ο Λάμπρος Λάμπρου, τότε τούτο θα έβγαινε αβίαστα -όσο και να ήθελα να το “κρύψω”- από την προσφορά μου και τα γραφτά μου στη “Χαραυγή”. Του Διοικητικού Συμβουλίου της οποίας ο Λάμπρος ήταν μέλος, για όσα χρόνια εγώ ήμουν διευθύντρια. Αλήθεια, αν ήμουν αυτό που μου αποδίδει, τότε γιατί στα εφτά χρόνια συνύπαρξης μας στο Δ.Σ. της κομματικής εφημερίδας δεν επιχείρησε έστω και μια φορά να θέσει θέμα τάξης για την διευθύντρια του κομματικού εντύπου; Και μέσα από το Δ.Σ. να μου δώσουν τα μπογαλάκια μου στο χέρι και να πάω σπίτι μου; Όψιμη, λοιπόν, ετεροχρονισμένη πλην όμως στερούμενη έστω της παραμικρής δόσης αλήθειας και τεκμηρίωσης, η θέση αυτή.

Θα μπορούσα να ανατρέψω ένα προς ένα τεκμηριωμένα όλα τα ψεύδη που ο Λάμπρος με εμπάθεια αναφέρει για το πρόσωπό μου. Και να δώσω απαντήσεις αποστομωτικές. Δεν θα το πράξω, γιατί σέβομαι το χώρο της εφημερίδας. Δεν μπορώ, ωστόσο, να παρακάμψω τον λίβελο του Λάμπρου, για τη σχέση μου με τους εργαζόμενους και την εργατική τάξη και ότι δεν μπορώ να κατανοήσω τα προβλήματά τους. Καταλήγει στο άρθρο του ο Λάμπρος Λάμπρου:

“Το μόνο που μπορεί να προκαλεί έκπληξη είναι το πώς μπορεί να κατανοήσει η Ανδρούλα Γκιούρωφ τα προβλήματα των εργαζομένων. Ένας άνθρωπος που ούτε τον εφιάλτη της ανεργίας έζησε, ούτε την απειλή της απόλυσης, ούτε την πίεση των δικαιωμάτων της, ούτε πολύ περισσότερο τους μισθούς πείνας. Όσον αφορά το τελευταίο, δηλαδή τον μισθό, έχω την εντύπωση ότι ήταν πολύ πιο υψηλός από αυτόν του Αντρου Κυπριανού”!

Αλήθεια, πόσα ψέματα συσσωρευμένα σε μια μόνο παράγραφο! Φτάνει, λοιπόν, στη διαστρέβλωση και τα ψέματα! Ο όποιος μισθός μου ήταν αποτέλεσμα συνεχούς εργασίας, 12ωρα -και πιο πάνω ακόμη- καθημερινά, για 36 συνεχή χρόνια. Από μαθητευόμενη συντάκτρια μέχρι Αρχισυντάκτρια και διευθύντρια. Και ο μισθός μου, μετά από όλα αυτά τα χρόνια υπηρεσίας και με δύο πτυχία πανεπιστημίου, δεν ήταν πιο ψηλός από αυτόν του Άντρου Κυπριανού. Αν μη τι άλλο, όταν λέχθηκε για πρώτη φορά αυτό το ψεύδος από την νυν διευθύντρια κα Ελ. Μαύρου -για πολλούς μάλιστα στη “Χαραυγή”- ο ίδιος είχε το θάρρος να το παραδεχθεί μπροστά μας ότι ο μισθός του ήταν πιο ψηλός από το δικό μας. Φτάνει πια με την αναπαραγωγή ενός ασύστολου ψεύδους, γιατί αυτό καταντά γκαιμπελισμός. Αλλά και ψηλότερος να ήταν, τον κερδίσαμε με τη δουλειά μας, δεν μας τον χάρισε κανένας.

Θα σταθώ επίσης σε ένα άλλο λίβελο για το πρόσωπο μου ότι συνεχώς επιζητούσα ευεργεσίες και εύνοιες. Πώς ευνοηθηκα όμως δεν λέει .Το γεγονός ότι αποποιήθηκα διορισμό στη δημόσια εκπαίδευση το 1982 και συμμορφώθηκα στην προτροπή του αείμνηστου Εζεκία Παπαϊώννου να παραμείνω στη «Χ» ως απλή συντάκτις με μισθό 90 λιρών το μήνα αντί να επιλέξω τον σχεδόν τριπλάσιο στο δημόσιο; Μήπως με συγκατελέγει σε αυτούς τους συντρόφους που συνεχώς επιζητούσαν να προωθούνται είτε στα ανώτατα συλλογικά όργανα είτε σε δημόσια αξιώματα και αν δεν εκλέγονταν απειλούσαν με παραίτηση; Ουδέποτε διεκδίκησα δημόσια αξιώματα και ουδέποτε ζήτησα εύνοιες και το γνωρίζει πολύ καλά και αυτός και άλλοι.

Όμως ο Λάμπρος Λάμπρου, ως μέλος του Δ.,Σ. της εφημερίδα δεν μπορεί να καμώνεται ότι δεν γνωρίζει κάποια πράγματα και να διαδίδει ενσυνείδητα ψεύδη. Γνωρίζει ότι στην μακρόχρονη υπηρεσία μου, όπως και πολλοί άλλοι σύντροφοι και συνάδελφοι στην κομματική εφημερίδα, αποποιηθήκαμε πολλών αυξήσεων και προσαυξήσεων που δικαιούμασταν με βάση τις συλλογικές συμβάσεις. Κι αυτό για να βοηθήσουμε την εφημερίδα. Τα δε περί απόλυσης, ούτε για αστείο δεν μπορεί να λέγει κάτι τέτοιο. Γνωρίζει πολύ καλά, ως μέλος του Δ.Σ., αλλά και της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ, ότι γνωρίσαμε στο πετσί μας την απόλυση και τα συνακόλουθα της. Γνωρίζει, γιατί τούτο ήταν γραμμένο σε έγγραφα προς το Δ.Σ. της εφημερίδας, ότι η απόλυσή μας -εμένα και του βοηθού διευθυντή & οικονομικού διευθυντή- συζητείτο στην Γραμματεία του κόμματος από το   2010, αλλά δεν είχαν την τόλμη να μας κάνουν κοινωνούς. Κι ας είμασταν και οι δύο μέλη των ανώτατων κομματικών σωμάτων. Γνωρίζει ότι εγώ για την απομάκρυνσή μου από τη “Χαραυγή” έμαθα, ως συμφραζόμενο μέσα από έγγραφο προς το Π.Γ., τον Μάη του 2013. Και, ακόμη περισσότερο γνωρίζει ότι, παρ’ όλη την πίκρα που ένοιωσα, δήλωσα πως δεν θα σταθώ εμπόδιο στο κόμμα να κάνει τις επιλογές του, ενώ στη συνεδρία της Κ.Ε. που συζητούσε το θέμα έκανα έκκληση  να απολυθούν μόνο οι δύο διευθυντές, αλλά να μην απολυθούν άλλοι εργαζόμενοι. Δυστυχώς δεν εισακούστηκα. Και είναι γνωστό πόσες μαζικές απολύσεις ακολούθησαν τις δικές μας από το 2013. Από αυτούς που κόπτονται για τα δίκαια των εργαζομένων και κλαίνε και οδύρονται για τις μαζικές απολύσεις και την ανεργία στην Κύπρο.

Αν είναι προϊόν «συλλογικής σοφίας» να γνωρίζουν από πρώτο χέρι για επικείμενες εκδιώξεις και απολύσεις στελεχών του κόμματος   επιχειρηματίες και άλλοι εξωκομματικοί και να μην γνωρίζουν τα ίδια τα στελέχη συλλογικών οργάνων τότε σηκώνω τα χέρια ψηλά.

Τέλος, γνωρίζει ο Λάμπρος Λάμπρου ότι ο τότε πρόεδρος του Δ.Σ. έφερε ενώπιον του Συμβουλίου έτοιμο έγγραφο για έγκριση, στο οποίο το Δ.Σ. θα αποφάσιζε την απόλυση δέκα υπαλλήλων, με πρώτους στη λίστα να απολυθούν τους δύο διευθυντές της εφημερίδας! Δηλαδή να απολύσουμε τους εαυτούς μας και μετά τους υπόλοιπους. Αν τα ξέχασε, κι αν δεν μπορεί να τον υπενθυμίσει ο τότε πρόεδρος του Δ.Σ.Βενιζέλος Ζαννέττος, υπάρχουν άλλα μέλη του Δ.Σ. Υπάρχουν επίσης γραπτά στα αρχεία που κρατεί η εφημερίδα και το κόμμα.

Γι’αυτό σύντροφε Λάμπρο, τοις φρονίμοις ολίγα!

(Aπάντηση σε άρθρο του Λ.Λάμπρου που δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες  ΣΗΜΕΡΙΝΗ και «24ωρες» το Σάββατο 4 Ιουνίου 2016)