Του Χρύση Μιχαηλίδη
Η κυπριακή πολιτική-κομματική πραγματικότητα ( όπως και ελλαδική) σίγουρα δεν ακολουθεί την ευρωπαϊκή (Δυτική) πολιτική πορεία, διότι πρώτον στην Κύπρο όπως και στην Ελλάδα δεν είχαμε ευτυχώς Φεουδαρχία για μεγάλο χρονικό διάστημα και δεύτερο δεν είχαμε, ως φυσιολογικό επόμενο , ούτε την εμπειρία της δύσης στην βιομηχανική επανάσταση.
Από την Οθωμανική κατοχή μεταφερθήκαμε (εκόντες-άκοντες) στην Αγγλοκρατία, η οποία αν και ΔΥΤΙΚΗ (πολιτικά, πολιτιστικά και οικονομικά) μας κράτησε ως λαό στην αγροτική μας διάσταση για άλλα 100 χρόνια, δημιουργώντας μόνο μια εμπορική κοινωνική ελίτ, την οποία συνέδεσε με τα αγγλικά συμφέροντα και η οποία μέχρι σήμερα εκφράζει το ισχυρό φίλαγγλο ΔΕΞΙΌ κυπριακό λόμπι.
Αυτή η κοινωνική ελίτ αποτέλεσε την ουσία κάθε δεξιάς πολιτικής οργάνωσης σε όλη την Κύπρο, πλαισιούμενη πάντα από τον πολιτικά αφελή και απολιτικοποίητο αγνό πατριωτικό λαό και την σιωπηλή στήριξη της επίσημης Εκκλησίας.
Έτσι η κυπριακή λαϊκή δεξιά πατροναρισμένη από μια φίλαγγλο αστική δεξιά, μονοπωλούσε κάθε εθνικό ιδανικό, σε συνεργασία, με την ελλαδική εθνικιστική (έθνος=κράτος) δεξιά της εξουσίας, η οποία καλλιεργούσε ανεδαφικές πατριωτικές επεκτατικές βλέψεις προς Ανατολάς, ως όπιο στον λαό, για να μην ζητά πολιτικές ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και ΠΑΙΔΕΙΑ και μια πραγματική πολιτικοποίηση.
Πάντα αυτή η πολιτική εσωτερική αντίφαση της δεξιάς, προκαλούσε προβλήματα και έδιδε λαβή σε εισαγόμενες δυτικές ιδεολογίες, να εδραιώνονται ανάμεσα στον λαό, διασπώντας την αρχική του ΕΝΟΤΗΤΑ, σε κόμματα όπως ήταν το αρχικό σχέδιο της Αγγλοκρατίας.
Η αριστερά με τον σοσιαλισμό της, εισάχθηκε πρώτη στην Κύπρο, δημιουργώντας αρχικά το ΚΚΚ και ακολούθως το ΑΚΕΛ, ακολούθησε ο ελλαδικός εθνικισμός, ο οποίος βρήκε πρόσφορο έδαφος την καθαρή εθνική ελληνική συνείδηση των κυπριών, και μια εκκλησιαστική ηγεσία ανίκανη να αντιληφθεί το διασπαστικό πολιτικό παιγνίδι που εδομήτω εις βάρος της ΕΝΟΤΗΤΑΣ του κυπριακού λαού.
Η κυπριακή δεξιά λοιπόν δομημένη στο δίδυμο Αστική + Λαϊκή δεξιά μονοπωλούσε τον πολιτικό χώρο από την κλασσική δεξιά όπως και το πολιτικό κέντρο μέχρι των ημερών μας , με περιορισμένες αποσκιρτήσεις, ως επί τω πλείστο, σε προσωπική βάση.
Σήμερα μετά τις χθεσινές εκλογές τα πράγματα έχουν αλλάξει εντελώς :
Πρώτον : Η Αστική φίλαγγλος δεξιά, προωθώντας ανοικτά το σχέδιο ΑΝΑΝ από το 2004 έως και σήμερα, ουσιαστικά διάβρωσε ιδεολογικά ολόκληρη την δεξιά της Κύπρου ( ακόμα και τα μέλη της τέως Ενωτικής Παράταξης), αλλά ταυτοχρόνως άρχισε να απομονώνεται από τους συνειδητούς εθνικά σκεπτόμενους ψηφοφόρους της.
Δεύτερο: Η λαϊκή-εθνική δεξιά έχοντας συνειδητοποιήσει αυτή τη πραγματικότητα , διαχώρισε την θέση της, δημιουργώντας νέα δεξιά κόμματα, ενισχυμένα από νεοσύστατους αστούς της τελευταίας εικοσαετίας που σήμερα είναι πλέον στη Βουλή.
Τρίτο : Ακόμα και μια ιδεολογικά εισαγόμενη εθνικιστική ακροδεξιά έκαμε την εμφάνισή της δυναμικά, κατακτώντας δύο έδρες στην κυπριακή βουλή, εγκλωβίζοντας κάθε εθνικιστική πολιτική αντίληψη και καθιστώντας την ιδεολογικό στόχο της παραπαίουσας αριστεράς.
Τέταρτο: Από την μεγάλη ομάδα της παραδοσιακής κυπριακής δεξιάς, παρέμεινε άνευ οργάνωσης και έκφρασης η λεγόμενη Εκκλησιαστική «δεξιά» και όχι μόνο , η Ελληνορθόδοξη θεώρηση της πολιτικής, η οποία τουλάχιστον στις χθεσινές εκλογές αποτελούσε την ραχοκοκαλιά της ΑΠΟΧΗΣ.
Με αυτά τα δεδομένα η γνωστή κυπριακή γαλανόλευκη Εθνικόφρων δεξιά δεν υπάρχει πλέον, αφού τα υπερήλικα μέλη της, ή αρνούνται να συμμετέχουν, επιλέγοντας την ΑΠΟΧΗ , η ακολουθούν τα παιδιά τους, τα οποία ήδη έχουν αλλάξει πολιτική πορεία.
(Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ’ ανάγκην με την άποψη της ηλεκτρονικής μας εφημερίδας.Η e-shocknews υποστηρίζει την ελεύθερη έκφραση θέσεων, απόψεων και ιδεών)
