Του Δρα Πέτρου Ιακωβίδη
Η «φυσική ελευθερία» ορίζεται σαν η δυνατότητα του ατόμου να ασκεί ανεμπόδιστα την ελεύθερη του βούληση. Ζώντας μέσα σε κοινωνίες, ο άνθρωπος εκχωρεί την φυσική του ελευθερία στο δημόσιο πρόσωπο που συγκροτείται από τον συνασπισμό όλων των ατόμων του κοινωνικού συνόλου. Το δημόσιο αυτό πρόσωπο ονομάζεται πολιτικό σώμα. Το σύνολο των συμβαλλομένων ατόμων ονομάζεται λαός και το καθένα ξεχωριστά ονομάζεται πολίτης, γιατί συμμετέχει στην κυρίαρχη εξουσία. Με την πράξη της συνένωσης, η φυσική ελευθερία του ατόμου εκχωρείται στην αυτονομία του πολιτικού σώματος, που με την σειρά του εγγυάται την ελευθερία όλων και ενός εκάστου που συμμετέχει σε αυτό. Αυτονομία σημαίνει εξ’ ορισμού, πως τους νόμους τους θεσπίζει εκείνος, που οφείλει και να υπακούει σε αυτούς. Η υπέρτατη πράξη εκδήλωσης της κυριαρχίας του λαού, είναι η διά της γενικής βούλησης καθοδήγηση των δυνάμεων του κράτους προς το κοινό αγαθό, το κοινό συμφέρον. Η εκδηλωμένη βούληση του κυρίαρχου λαού, δημιουργεί τον νόμο. Είναι φανερό, πως σ’ ένα κυριολεκτικά δημοκρατικό πολίτευμα η άσκηση της γενικής βούλησης δεν μπορεί να απαλλοτριωθεί και ότι ο κυρίαρχος λαός, σαν συλλογική οντότητα, δεν μπορεί να εκπροσωπηθεί, παρά μόνο από τον εαυτό του. «Η αντιπροσώπευση είναι πολιτική αυτοαποξένωση του πολιτικού σώματος» – έλεγε ο Κορνήλιος Καστοριάδης. Διότι, επειδή ακριβώς η γενική βούληση επιδιώκει το κοινό συμφέρον, η μεταβίβαση της, η εκχώρηση της σε αντιπροσώπους γεννά τον κίνδυνο υποκατάστασης της από μια επιμέρους, ή ακόμα και από μια μεμονωμένη βούληση. Η εισαγωγή των αντιπροσώπων στην πολιτική ζωή οδήγησε νομοτελειακά και αναπόδραστα σε επιμέρους ενώσεις, συνασπισμούς με συμφέροντα στενότερα από το γενικό καλό. Μιλούμε φυσικά για τα κόμματα, που έφτασαν στις μέρες μας να λειτουργούν εις βάρος ολόκληρης της κοινωνίας. Η επιμέρους βούληση που εκπροσωπούν τα κόμματα, από την φύση της, τείνει προς την προστασία των κατοχυρωμένων συμφερόντων της κομματικής ηγετοκρατίας, ενώ η γενική βούληση τείνει προς την ισότητα. Αυτό το αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ του κομματικού επιμέρους συμφέροντος και του γενικού συμφέροντος του λαού, έχει οδηγήσει σταδιακά στην απώλεια του οποιουδήποτε ερείσματος που πιθανόν να είχαν οι ηγεσίες των κομμάτων ανάμεσα στους πολίτες. Αυτό, μαζί με τον υπεραπλουστευμένο, σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και εκχυδαϊσμένο «πολιτικό λόγο», έχουν οδηγήσει τους πολίτες στην πλήρη απαξίωση των κομματικών ηγεσιών. Είναι σχετικά πρόσφατη η έρευνα του Πανεπιστημίου Κύπρου που καταδεικνύει πως τα πολιτικά κόμματα απολαύουν της εμπιστοσύνης μόλις του 2% των πολιτών. Το ότι στις τελευταίες εκλογές, παρά την γενική, σχεδόν καθολική απαξίωση των κομμάτων, ψήφισε το 43% των πολιτών, ερμηνεύεται με τις αθέμιτες συναλλαγές των εκλιπαρούντων κομματικών πελατών με τις κομματικές ηγεσίες, στην βάση του «πελατειακού συστήματος» που έχει εγκαθιδρυθεί για την διαιώνιση της κομματοκρατίας. Τα λεγόμενα «μεγάλα» κόμματα, ενσυνείδητα και μεθοδικά, καταπνίγουν σε μια σκανδαλιστικά απροκάλυπτη συνεργασία, κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης της παντοκρατορίας τους. Ενώ συνήθως προβάλλουν και υποθάλπουν τα στοιχεία του διχασμού για σκοπούς συσπείρωσης των κομματικών τους πελατών, στην περίπτωση της αύξησης του εκλογικού μέτρου, ενήργησαν συντονισμένα, σκανδαλωδώς εναρμονισμένα και με αλαζονεία. Ασελγώντας ως συνήθως πάνω στην κοινή λογική και την νοημοσύνη των πολιτών, διαλαλούσαν σε όλους τους τόνους ότι η αύξηση του εκλογικού μέτρου διακονεί την εμπέδωση της δημοκρατίας!
Τι να πει κανείς;
Ο Ζαν-Ζακ Ρουσσώ, που ονειρευόταν και πάλευε να αναβιώσει την νομοθεσία του μεγάλου Λυκούργου της Σπάρτης, έγραφε στο «Κοινωνικό Συμβόλαιο»: «Αν υπάρχουν (ανάμεσα στον λαό) επιμέρους ενώσεις, πρέπει να πολλαπλασιάζεται ο αριθμός τους για να αποτρέπεται η ανισότητα, όπως προνόησαν ο Σόλων*, ο Νουμάς** και ο Σέρβιος***. Οι προφυλάξεις αυτές είναι οι μόνες κατάλληλες για να είναι η γενική βούληση πάντα φωτισμένη και για να μην εξαπατάται καθόλου ο λαός». Προφανώς, οι προθέσεις και τα κίνητρα του Σόλωνα του Αθηναίου, του Νουμά Πομπίλιου και του Σέρβιου Τύλλιου δεν ταυτίζονται με τα κίνητρα των ηγεσιών των «μεγάλων κομμάτων» της Κύπρου. Ούτε και υπάρχει περίπτωση να κατανοηθούν από τις ηγεσίες αυτές! Παρ’ όλους τους εξοργιστικά υποκριτικούς κλαυθμυρισμούς για την αύξηση της αποχής των πολιτών από τις εκλογικές διαδικασίες, είναι φανερό πως το φαινόμενο αυτό όχι μόνο δεν προβληματίζει, αλλά χαροποιεί και αγαλλιάζει τις ηγεσίες των «μεγάλων κομμάτων».
Έμ, πώς αλλιώς;
Η απομάκρυνση των αηδιασμένων και απελπισμένων πολιτών από τις κάλπες, πολλαπλασιάζει την δύναμη της ψήφου των κομματικών υποτακτικών, εδραιώνει την κυριαρχία των «μεγάλων κομμάτων» και διασφαλίζει στο διηνεκές την παντοκρατορία των ηγεσιών τους. Δεν είναι συνεπώς ανεξήγητο, που η αλαζονεία των εν λόγω ηγετών έχει ήδη περάσει το κατώφλι της ύβρεως. Πέρα από την διαφθορά, τα σκάνδαλα και τις πρόστυχες συναλλαγές με το οικονομικό κατεστημένο ων ουκ έστιν αριθμός, τελευταία παρατηρούμε και ένα άλλο φαινόμενο. Οι εκλελεγμένοι από τον λαό νομοθέτες, ψηφίζουν νόμους και καθορίζουν ποινές για τους παραβάτες. Δεν αισθάνονται όμως καμιά υποχρέωση να σεβαστούν τους νόμους που οι ίδιοι θέσπισαν. Αντίθετα, διαφημίζουν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μαζικής ενημέρωσης την καταρράκωση των νόμων, παρουσιάζοντας την περίπου σαν αρετή. Ας αφήσουμε όμως την βρώση αμπελοπουλιών και την κατ’ εξακολούθηση παραβίαση των ορίων ταχύτητας. Υπάρχει κάτι πιο σοβαρό, που αφορά ολόκληρη την Βουλή και αναδεικνύει το έσχατο σημείο παρακμής που έχει φτάσει ολόκληρο το πολιτικό και πολιτειακό μας σύστημα: έχει αποκαλυφθεί (και έχει από τότε μισοξεχαστεί) ότι 13 από τους 56 βουλευτές μας, δεν καταβάλλουν φόρο εισοδήματος. Αρκετοί απ’ αυτούς δεν έχουν καν φορολογικό φάκελο! Όπως ήταν αναμενόμενο, λειτούργησε αυτόματα η «ομερτά». Όποιος δεν ακούει, δε βλέπει και δε μιλάει, ζει εκατό χρόνια! Αυτή είναι η απόλυτη πολιτειακή στρέβλωση, που βασίζεται στην κατάλυση του νόμου επιβάλλοντας την αυθαίρετη βούληση και που η διαχρονική ατιμωρησία την νομιμοποιεί.
«Όσοι θέλουν να επεξεργάζονται ξεχωριστά την πολιτική και την ηθική δεν θα κατανοήσουν ποτέ τίποτε από αυτά» – έλεγε ο Ρουσσώ, αλλά και πάλι: ποιος από τους πολιτικούς μας ηγέτες έχει τον χρόνο να μελετήσει, ή να προσπαθήσει να κατανοήσει (Θεέ μου, σχώρα με!) τους παλιομοδίτικους στοχασμούς «αυτού του αποτυχημένου»; Εξάλλου, ο Ρουσσώ πέθανε πάμφτωχος!
Υπάρχει όμως τρόπος να διορθωθούν τα πράγματα; Ασφαλή απάντηση στο ερώτημα αυτό, προσωπικά δεν μπορούμε να δώσουμε. Γνωρίζουμε όμως, πως ο καταναγκασμός έφτιαξε τους πρώτους δούλους, η απραξία και η δειλία τους διαιώνισε. Αφού η ακραία ολιγαρχία της κομματικής ηγετοκρατίας έχει πάρει οριστικά διαζύγιο από το κοινό καλό και συμφέρον, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να ανατρέψουμε το κεραμεούν και το φαύλον (κατά τον Καβάφη) της δικτατορίας των «μεγάλων κομμάτων». Ας μην μείνουμε στο σπίτι μας αυτή την φορά. Η απέραντη και απειθάρχητη σε μεταφυσικούς προσδιορισμούς ατομική ανθρώπινη αυτονομία, για να διεξάγει ένα πολιτισμένο συλλογικό βίο, απαιτείται να είναι πολιτικά ενταγμένη. Ας κατέβουμε όλοι στις κάλπες στις 22 Μαΐου, κι ας δώσουμε την ευκαιρία σε ανθρώπους, κινήματα, συνασπισμούς που δεν έχουν δοκιμαστεί ακόμα, να δείξουν τι μπορούν να κάνουν για τον τόπο. Ας μην απαρνηθούμε την δύναμη να αντιδράσουμε. Δεν αντιδρώ, σημαίνει απεκδύομαι την ανθρώπινη μου ιδιότητα, τα δικαιώματα, καθώς επίσης και τα καθήκοντα που απορρέουν από αυτήν. Ας στείλουμε στα σπίτια τους, τους ανθρώπους του σάπιου κατεστημένου που κατά τεκμήριο ούτε μπορούν, αλλά κυρίως ούτε και θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα. Η αναγνώριση και ανάληψη της προσωπικής μας ευθύνης έναντι στον τόπο και το μέλλον του, συμβαδίζει δυνητικά με την αναγνώριση του γεγονότος ότι μόνο εμείς μπορούμε να τερματίσουμε την ακραία ολιγαρχία της κομματικής ηγετοκρατίας των «μεγάλων κομμάτων».
*Σόλων ο Αθηναίος (639 – 559 π.Χ.) Αθηναίος νομοθέτης, φιλόσοφος, ποιητής και ένας από τους επτά σοφούς της αρχαίας Ελλάδας
** Νουμάς Πομπίλιος (754 π.Χ. – 673 π.Χ.) Ο δεύτερος βασιλιάς της Ρώμης, διαδεχόμενος τον Ρωμύλο. Η μακρά και ειρηνική βασιλεία του θεωρήθηκε αργότερα ένα είδος Χρυσού αιώνα.
*** Ο Σέρβιος Τύλλιος ήταν βασιλιάς της Ρώμης με μια εξαιρετική πορεία. Ο πρώτος βασιλιάς που ανέβηκε στον θρόνο έχοντας κληρονομικό δικαίωμα και όχι μέσω εκλογικής διαδικασίας
(Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ’ ανάγκην με την άποψη της ηλεκτρονικής μας εφημερίδας.Η e-shocknews υποστηρίζει την ελεύθερη έκφραση θέσεων, απόψεων και ιδεών)
