Του Πέτρου Μ. Πέτρου*

Μιλώντας για την απόφαση της χώρας του για εμπλοκή στη Συρία, ο Πρόεδρος Πούτιν, όπως ο ίδιος το ομολόγησε πρόσφατα, έμαθε από μικρός στις αλάνες της Αγίας Πετρούπολης, πως αν δεν μπορείς να αποφύγεις ένα καυγά, αν μια σύγκρουση είναι αναπόφευκτη, τότε επιτίθεσαι πρώτος και πρόδηλα αυτές οι παιδικές εμπειρίες και βιώματα, ζυμωμένα με τη γνώση και τις εμπειρίες που απέκτησε στη ζωή και στη σταδιοδρομία του, έπαιξαν και διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο όχι μόνο στην περίπτωση της Συρίας, αλλά σε όλο το μετέπειτα φάσμα της ζωής του, της χώρας του και του λαού του, αλλά και όλων εμάς που παρακολουθούμε από κοντά ή πιο μακριά το τι συμβαίνει καθημερινά στον κόσμο.

Η ιστορία γράφεται και θα μιλήσει κάποια ώρα για όλους και για όλα, όμως ένα από αυτά που είναι σήμερα διακριτό ως ανώφελο αλλά και ωφέλιμο ταυτόχρονα(από άλλη οπτική γωνία), είναι η σωρεία κίβδηλων ή εξωπραγματικών εκτιμήσεων περί Ρωσίας και Πούτιν από διεθνή ΜΜΕ και αναλυτές, τους οποίους οι εξελίξεις καταφανώς εξαποστέλλουν στο περιθώριο της ανυποληψίας και αναξιοπιστίας, αφού αποδεικνύονται λίγο ή πολύ ως «χρηματιστηριακές φούσκες».

Η σύνταξη του BBC Mundo, μεταξύ άλλων, φιλοξενεί σήμερα (18/11/2015) απόψεις του αμερικανού William Courtney, ο οποίος εργάστηκε για πρώτη φορά στη Μόσχα πριν από 30 χρόνια, υπήρξε Πρέσβης των ΗΠΑ στο Καζαχστάν και στη Γεωργία και αργότερα υπηρέτησε ως Ειδικός Σύμβουλος του Προέδρου Κλίντον για θέματα Ρωσίας ενώ τώρα είναι μέλος του συμβουλευτικού γραφείου αναλύσεων διεθνούς πολιτικής RAND Corporation.

«Οι ενέργειες της Ρωσίας άρχονται από την αδυναμία”, εκτιμά ο κ. Courtney και συνεχίζει: “Η Μόσχα παραδοσιακά τύγχανε στήριξης στη Συρία, Ιράκ, Ιράν και τη Λιβύη, όμως στα τελευταία χρόνια, η Δύση ανέτρεψε τον Καντάφι και τον Σαντάμ και τώρα με τη συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν, οι Ρώσοι έχουν χαμηλότερες προσδοκίες για το μέλλον της ειδικής τους σχέσης». «Έτσι στη Μέση Ανατολή, από τους τέσσερεις παραδοσιακούς συμμάχους (της Ρωσίας) απομένει μόνον ο Μπασιάρ αλ Άσσαντ», υποστηρίζει ο αναλυτής.

Ο κ. Courtney πιστεύει επίσης, ότι μόνη της η Ρωσία θεωρεί τον εαυτό της ως μια μεγάλη δύναμη, και εκτιμά ότι η διάβρωση της επιρροής της στη Μέση Ανατολή (κατά τον ίδιο) αμφισβητεί την εικόνα της.. «Στην ιστορία της Ρωσίας, λέει, από την τσαρική περίοδο, η έννοια της Ρωσίας ως μεγάλης δύναμης ήταν κάτι πολύ σημαντικό, λέει, για την πολιτική της κουλτούρα και πολλοί Ρώσοι ήταν έτοιμοι να θυσιάσουν την προσωπική τους βελτίωση και ανέλιξη, έτσι ώστε η Ρωσία να γινόταν μια δύναμη ισχυρότερη».

«Η Μέση Ανατολή είναι το τελευταίο μέρος στο οποίο η Ρωσία μπορεί να διαδραματίσει το ρόλο της υπερδύναμης πέρα από τη δική της γειτονιά», προσθέτει εμφαντικά ο προφανώς ακριβοπληρωμένος Σύμβουλος.

Δεν ξέρω αν με τέτοια επιχειρηματολογία έπειθε Προέδρους των ΗΠΑ ο κ. Σύμβουλος. Εμείς πάντως, που έχουμε την κοινή λογική, μπορούμε να αντιληφθούμε ποιού η πολιτική έχει υποστεί διάβρωση και καθίζηση και ποιού όχι, απλά συγκρίνοντας την κατάσταση στη Μέση Ανατολή πριν την ανατροπή που έκαναν οι Δυτικοί και σήμερα. Τι να πούμε μάλιστα που το Ιράκ συμμετέχει με τη Ρωσία και το Ιράν κατά του Ισλαμικού Κράτους? Πέραν δε των πολύ καλών σχέσεων της Αιγύπτου με τη Ρωσία, τώρα και η Ιορδανία φαίνεται να έχει μια πολύ θετική αντιμετώπιση για τη Ρωσία και το ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει στην περιοχή. Πάντως από τον περασμένο Οκτώβριο Ρωσία και Ιορδανία έχουν συμφωνήσει σε πολλά.

Τώρα η Ρωσία συνεργάζεται συμμαχικά και με ένα άλλο βασικό «παίχτη» στην περιοχή, τη Γαλλία. Φαίνεται ότι μόνον ο κ. Courtney ζει σε άλλο περιβάλλον, προφανώς θύμα και ο ίδιος της εικόνας και των πληροφοριών που διοχετεύουν κυρίαρχα και πανίσχυρα στον χώρο του ΜΜΕ.

—————

*Μ.Α. in International Journalism