Σύμφωνα με αποκαλυπτικό άρθρο του Yalçın Bayer στη φιλοκυβερνητική Hürriyet, η Άγκυρα διαθέτει πια στη… διπλωματική της φαρέτρα «Σχέδια Α και Β» για την τύχη των Κατεχομένων, με το δεύτερο να παραπέμπει ευθέως σε προετοιμασίες για προσάρτηση.
Ο Bayer υπογραμμίζει πως οι εκλογές στα Κατεχόμενα αποτέλεσαν το πεδίο όπου η Άγκυρα κατέδειξε εκ νέου ότι η πορεία τους δεν αφήνεται στην τύχη των Τουρκοκυπρίων.
«Η Τουρκία είναι σαφής. Έχει ήδη πριν από τις εκλογές θέσει σε εφαρμογή Σχέδια Α και Β», σημειώνει ο αρθρογράφος.Το σχέδιο για ανεξαρτησία στα Κατεχόμενα
Το πρώτο σχέδιο φέρει την ξεκάθαρη σφραγίδα του Recep Tayyip Erdoğan.
Σύμφωνα με τον Bayer, κατά τις πρόσφατες επισκέψεις του σε Κατάρ και Ηνωμένες Πολιτείες, ο Τούρκος πρόεδρος επέμενε εμφατικά ότι «όποιο κόμμα και αν έρθει στην εξουσία, η ΤΔΒΚ θα είναι ένα κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος».
Πρόκειται για μια στρατηγική που αποσκοπεί στην εδραίωση της εικόνας μιας de facto κρατικής οντότητας που λειτουργεί δήθεν ανεξάρτητα, αλλά στην πραγματικότητα εξαρτάται πλήρως από την Τουρκία.
Το εφιαλτικό… Plan B Bahceli για προσάρτηση στην Τουρκία
Η δεύτερη, πιο ριζοσπαστική εκδοχή της στρατηγικής φέρει την υπογραφή του Devlet Bahçeli, του εταίρου του Erdoğan στον κυβερνητικό συνασπισμό.
Ο αρχηγός του Κόμματος Εθνικιστικού Κινήματος (MHP) «μίλησε για ‘προσάρτηση’», μια λέξη που –όπως γράφει ο Bayer– για δεκαετίες θεωρούνταν ταμπού ακόμη και στον τουρκικό δημόσιο διάλογο.
Ο αρθρογράφος τονίζει τη συγκλονιστική παραδοχή: «Παρόλο που εκ πρώτης όψεως οι θέσεις Erdoğan και Bahçeli φαίνεται να είναι διαφορετικές και αντιφατικές, στην πραγματικότητα δεν είναι. Απεναντίας. Είναι στάσεις που αλληλοσυμπληρώνονται».
Το «Σχέδιο Β», αποκαλύπτει ο Bayer, «βρίσκεται στην ατζέντα της Τουρκίας εδώ και 15 χρόνια και έχουν ολοκληρωθεί όλες οι προετοιμασίες του».
Διττή στρατηγική
Ο Bayer υπονοεί ότι τα δύο σχέδια δεν είναι εναλλακτικές επιλογές, αλλά συμπληρωματικοί δρόμοι.
«Η Τουρκία έχει σαφή θέση όσον αφορά την ΤΒΔΚ και ίσως συνδυάσει το σχέδιο Α και το σχέδιο Β, εφαρμόζοντας μια σύνθετη πολιτική. Θα ζήσουμε να το δούμε», αναφέρει.
Εξηγεί έτσι τον πολιτικό ρεαλισμό της Άγκυρας: τη διατήρηση όλων των επιλογών ανοιχτών, από την εικονική ανεξαρτησία έως την πλήρη ενσωμάτωση.
