Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η Ελλάδα μοιάζει να συμπεριφέρεται διεθνώς όπως ένας ασθενής που έχει πάθει βαρύ εγκεφαλικό. Δεν μοιάζει κανένας στην Αθήνα να είναι σε θέση να εξηγήσει πειστικά τι κάνουμε και γιατί το κάνουμε στη διεθνή, εξωτερική και αμυντική πολιτική μας και αν υπάρχει κάποιο σχέδιο πίσω από όλα όσα κάνουμε. Μοιάζει να δρούμε απλώς και μόνο υπό την επιρροή της πιο εξτρεμιστικής πτέρυγας του δυτικού και ισραηλινού κατεστημένου (Νετανιάχου – Πενς – Πομπέο), ενός «άξονα του κακού» διατεθειμένου να βάλει φωτιά όχι μόνο σε όλη τη Μέση Ανατολή, αλλά επίσης στη Μεσόγειο και την ινδική υποήπειρο. (http://www.defenddemocracy.press/why-indias-hindu-nationalists-worship-israels-nation-state-model-2/)

Και μάλιστα όταν η μεγάλη πλειοψηφία των Ευρωπαίων, αλλά και ένα (εχέφρον) τμήμα του ισραηλινού κατεστημένου είναι αποφασιστικά εναντίον των τυχοδιωκτικών σχεδίων για πόλεμο κατά του Ιράν, που εύκολα μπορεί να εξελιχθεί σε «άτυπο» παγκόσμιο.

Μια Μέση Ανατολή έτοιμη να εκραγεί

Ας ανοίξουμε στο σημείο αυτό μία παρένθεση για να δώσουμε και στον πιο ανίδεο αναγνώστη μια αίσθηση του περιβάλλοντος ασφαλείας στο οποίο, από περισσή εξάρτηση και πλήρη διεθνοπολιτική σύγχυση και άγνοια κινδύνου, πάνε να εμπλέξουν τη χώρα οι ανερμάτιστοι πολιτικοί της.

Στις αρχές του μήνα ο ανωτέρω άξονας έπεισε ή εξανάγκασε τον Τραμπ να διατάξει τη δολοφονία Σουλεϊμανί. Ισχυρές διεθνείς δυνάμεις παρενέβησαν (γιατί το παγκόσμιο κατεστημένο είναι διχασμένο, όπως και στις παραμονές του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου) και ευτυχώς απεφεύχθησαν (προς ώρας) τα χειρότερα.

Ποια ήταν αυτά τα χειρότερα; Να αγκαλιάσει η σύγκρουση όλη τη Μέση Ανατολή, να προκληθούν παγκόσμια οικονομική και οικολογική κρίση, τεράστια προσφυγικά ή/και τρομοκρατικά κύματα, ακόμα να πάμε και σε χρήση ατομικών όπλων. Αυτά δεν είναι οι προβλέψεις του γράφοντος. Ήταν τα σενάρια του mainstream δυτικού τύπου.

Στην καλύτερη περίπτωση οι δυνάμεις πίσω από τη δολοφονία Σουλεϊμανί αποδέχθηκαν την πιθανότητα να συμβούν όλα αυτά. Στη χειρότερη επεδίωξαν να συμβούν. Αυτό είναι λοιπόν το περιφερειακό και παγκόσμιο περιβάλλον. Δεν έχει δηλαδή καμία σχέση με το περιβάλλον όταν οι Δυτικοί εξεστράτευαν στη Γιουγκοσλαβία ή γινόταν η εισβολή στο Ιράκ. Ζούμε σε έναν τελείως διαφορετικό και εξαιρετικά πιο επικίνδυνο κόσμο. Οι ‘Ελληνες αρμόδιοι, αν είχαν ένα δράμι μυαλού στο κεφάλι τους, θα έπρεπε να ξυπνάνε κάθε πρωί παρακαλώντας τον Θεό και κάνοντας το σταυρό τους να μην πάμε να μπλέξουμε σε αυτή την υπόθεση.

Δεν είπαμε να κάνουν αυτά που θα έκανε ένας Ανδρέας Παπανδρέου στο τιμόνι της χώρας (ή αυτά που κάνει ο Ερντογάν στο τιμόνιο της Τουρκίας, έχοντας εκτοξεύσει τις μετοχές της χώρας του), κάτι που άλλωστε δεν θα μπορούσαν. Λέμε όμως να μην είναι «επισπεύδοντες» σε μια κρίση που μπορεί να κάψει ολάκερη τη χώρα μας, για να εξυπηρετήσει ούτε καν τη Δύση στο σύνολό της, αλλά τους πιο ολοκληρωτικούς εξτρεμιστές στους κόλπους της.

Η Ελλάδα μπλέκει στον Πόλεμο που έρχεται

Πάει λοιπόν τώρα, σε αυτήν την κατάσταση, η Αθήνα και ετοιμάζεται, προφανώς κατ’ εντολήν των κ. Πομπέο, Πάιατ, Νετανιάχου κλπ., να βάλει το κεφάλι της στον τορβά του μεσανατολικού ηφαιστείου, παρέχοντας ελληνικά Πάτριοτ και ‘Ελληνες αξιωματικούς για την «άμυνα» της Σαουδικής Αραβίας – λες και η Σαουδική Αραβία χρειάζεται την Ελλάδα, δεν μπορεί να βρει Πάτριοτ. Προετοιμάζεται επίσης να στείλει πολεμικό πλοίο στα στενά του Ορμούζ, το πιο επικίνδυνο σημείο του πλανήτη.

Αλήθεια, οι πολιτικοί και στρατιωτικοί «ηγήτορες» της χώρας νοιώθουν ότι έχουν το ηθικό και νομικό δικαίωμα να στείλουν ‘Ελληνες στρατευσίμους και μόνιμους στρατιωτικούς να πεθάνουν για τα συμφέροντα τρίτων δυνάμεων. Γι’ αυτό στέλνουν οι ‘Ελληνες τα παιδιά τους να κάνουν θητεία, γι’ αυτό πληρώνουν τις ένοπλες δυνάμεις τους; Για να κάνουν οι πολιτικοί τους χατήρια στους Αμερικανούς;

Σε ένα κρεσέντο ανεύθυνου τυχοδιωκτισμού, η Αθήνα κάνει έτσι την Ελλάδα τμήμα της Μέσης Ανατολής και του επόμενου μεγάλου πολέμου της!!!

Ακόμα και στο Μάλι θέλουμε να πάμε, για να βοηθήσουμε τη γαλλική επιχείρηση ελέγχου της Μαύρης Ηπείρου, που άρχισε με τη γαλλική επιχείρηση ανατροπής του Καντάφι και καταστροφής της Λιβύης το 2011 και πίσω της πάλι ανευρίσκονται τα εξαιρετικά φιλόδοξα «αφρικανικά σχέδια» του Μπέντζαμιν Νετανιάχου.

Τι είναι η Σαουδική Αραβία;

Θυμίζουμε στο σημείο αυτό ότι η Σαουδική Αραβία είναι ένα δολοφονικό και τρομοκρατικό καθεστώς, παγκοσμίως γνωστό γιατί, με εντολή του μονάρχη της, έκοψαν κομματάκια έναν διαφωνούντα Σαουδάραβα που είχε την ατυχία να επισκεφθεί μια διπλωματική αποστολή της χώρας. Πάλι καλά που δεν τον έφαγαν ζωντανό!

Η Σαουδική Αραβία είναι επίσης ένα κράτος που κάνει γενοκτονία στην Υεμένη και είναι επικεφαλής του στρατοπέδου που θέλει να κάνει πόλεμο εναντίον του Ιράν.

Το Ριάντ είναι η μόνη αραβική πρωτεύουσα που έχει ταχθεί υπέρ του σχεδίου Τραμπ – Νετανιάχου για την ουσιαστική ενσωμάτωση του συνόλου των κατεχομένων παλαιστινιακών εδαφών στο Ισραήλ.

Το όνομα της Ελλάδας

Για ποιο λόγο πρέπει εμείς από τη μια να πάμε να εμπλακούμε σε μια τόσο επικίνδυνη διαμάχη και από την άλλη να βρωμίζουμε το όνομα της Ελλάδας. Τη μια συνεργαζόμαστε με τη Σαουδική Αραβία. Την άλλη συναντώμεθα και αναγνωρίζουμε τον απίθανο, απερίγραπτο και αποτυχόντα επίδοξο πραξικοπηματία της Βενεζουέλας;

Το ιστορικό όνομα της Ελλάδας, κοιτίδας του παγκόσμιου πολιτισμού, των εννοιών της ελευθερίας και της δημοκρατίας, είναι όμως και η μεγάλη μας ασπίδα, το δικό μας «στρατηγικό βάθος», έχει μεγαλύτερη αξία από χιλιάδες F16!

Kαι επιτέλους, κερδίσαμε ποτέ τίποτα από όλες αυτές τις καθ’ υπαγόρευσιν πολιτικές, εξόν από περιφρόνηση και από τους «φίλους και συμμάχους» και από τους αντιπάλους τους;

Οι Ισραηλινοί μας είπαν επισήμως πρόσφατα, με αφορμή τον EastMed, ότι δεν θα δούμε τα καράβια τους να αντιπαρατίθενται στα τούρκικα, όσο για τους Αμερικανούς μας εξηγούν εδώ και εβδομάδες, σε όλους τους δυνατούς τόνους, να κάνουμε ότι θέλουμε με την Τουρκία, αλλά να μην ενοχλούμε την πολιτική της Αμερικής και του ΝΑΤΟ (δες και τη συνέντευξη του Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας Μπάιντεν στην Καθημερινή της 21.1).

Διασπαθίζοντας το ελληνικό πολιτικό και διπλωματικό κεφάλαιο

Η Ελλάδα και η Κύπρος ανέπτυξαν κατά το παρελθόν μια σειρά πολιτικών που τους επέτρεψαν, αν και παραμένοντας στο δυτικό στρατόπεδο, να αποκτήσουν ορισμένα σοβαρά αντισταθμίσματα, να διατηρήσουν μια παγκόσμια ακτινοβολία και μια δυνατότητα αντίστασης στις επιθέσεις που παραδοσιακά δέχονται από τους δήθεν εταίρους και συμμάχους (όπως οι ΗΠΑ που ήταν, μεταξύ άλλων πίσω, από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974), αποφεύγοντας και τα χειρότερα όπως η αναγνώριση του τουρκικού ψευδοκράτους στην Κύπρο από τις μουσουλμανικές χώρες στον κόσμο.