Σε πρόσφατη σύνοδο της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του ΝΑΤΟ, ο εκπρόσωπος της τουρκικής αντιπροσωπείας Οσμάν Ακίν Μπακ δήλωσε τα εξής: «Η Τουρκία είναι η τελευταία πλευρά που έχει φταίξιμο στην Κύπρο. Η Τουρκία έχει μεγαλύτερη ακτογραμμή προς το Αιγαίο. Είναι μια διαμάχη και προϋποθέτει διαπραγματεύσεις που μέχρι τώρα δεν έχουν γίνει κατορθωτές γιατί η ελληνική πλευρά εμμένει στις μονομερείς ενέργειες και ερμηνείες». Θα ήταν απόλυτα ορθό και εκφραστικό να λεχθεί ότι «όποιος δεν ντρέπεται ο κόσμος είναι δικός του» (κυπριακή παροιμία)! Δυστυχώς όμως αυτό δεν αρκεί. Και δύο φορές δυστυχώς ουδείς απάντησε σ΄ αυτή τη θρασύτατη και προσβλητική προς το διεθνές δίκαιο δήλωση. Και όταν τέτοιες τοποθετήσεις μένουν αναπάντητες επιτρέπουν στην Τουρκία να κτίζει εντυπώσεις. Ειδικά στο χώρο της Συμμαχίας του ΝΑΤΟ η Τουρκία συνεχώς επιτίθεται σε Κύπρο και Ελλάδα ανεμπόδιστα και ανερυθρίαστα. Ώστε λοιπόν η χώρα που εισέβαλε και κατέχει το 37% της ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας από το 1974, χώρας μέλος του ΟΗΕ, της Ευρωπαϊκής ΄Ένωσης και της Ευρωζώνης, ουδέν έχει φταίξιμο. Αποτελεί κατάντημα να δηλώνει κυριολεκτικά ότι θέλει στα πλαίσια του ΝΑΤΟ η χώρα μόνιμος προσβολέας του διεθνούς δικαίου και νομιμότητας και κανένας να μην συγκινείται. Της συμμαχίας που κάποιοι ευαγγελίζονται ότι θα σώσει τη Κύπρο από τα νύχια του γκρίζου Λύκου. Η Ελλάδα οφείλει στην Κύπρο και τον εαυτό της να αναλάβει μια συντονισμένη και καλά οργανωμένη προσπάθεια συνεχούς ανατροπής των ψεμάτων που η Τουρκία προβάλλει εντός του ΝΑΤΟ. Η Νατοϊκή «σύμμαχος» Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο με νατοϊκά όπλα και συνεχίζει να κατέχει την μισή Κύπρο με όπλα «συμμαχικά» και την ίδια ώρα κατέχει εξέχουσα θέση στο ΝΑΤΟ. Είναι η ίδια χώρα που παραβιάζει ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ την Κυπριακή ΑΟΖ και την ελληνική εθνική κυριαρχία στο Αιγαίο. Είναι η νατοϊκή χώρα η οποία παραβιάζει σταθερά και προγραμματισμένα κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και νομιμότητας σε βάρος Ελλάδος και Κύπρου. Σε βάρος δύο χωρών μελών της Ευρωπαϊκής ΄Ένωσης άρα και εις βάρος ευρωπαϊκού εδάφους και της ευρωπαϊκής κυριαρχίας. Σε βάρος ενός εταίρου της στο ΝΑΤΟ και την ίδια ώρα παραβιάζει διμερείς και διεθνείς διακρατικές συμφωνίες και αποφάσεις του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής ΄Ένωσης. Από πού άραγε αντλεί αυτό το θράσος. Θα λεχθεί από διάφορους παράγοντες οι οποίοι έχουν πολλές φορές αναλυθεί. Γιατί όμως κατά κανόνα αποφεύγουν οι πλείστοι αναλυτές την αναφορά στο ΝΑΤΟ; Γιατί κλείνουν τα μάτια ότι αυτή η ιδιότητα της Τουρκίας είναι ζωτικός παράγοντας που επιτρέπει την παράνομη και θρασύτατη συμπεριφοράς της; Η διαχρονικά εχθρική και επεκτατική συμπεριφορά της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου επιβάλλει και στις δύο χώρες αξιοποιώντας τις νέες κάθε φορά συγκυρίες και δυνατότητες, να οικοδομούν ένα πολύπλευρο πλέγμα συμμαχιών και συνεργασιών ώστε να αντιμετωπίσουν τον κύριο και μόνιμο κίνδυνο που είναι η Τουρκία. Αυτή είναι η σωστή προσέγγιση. Γιατί η άλλη, η πλήρης και αποκλειστική εναπόθεση όλων των ελπίδων μας στα γνωστά συμμαχικά πλαίσια Δεν αποδίδει. Δεν αποδίδει εδώ και δεκαετίες. Ακόμα και τώρα όταν οι σχέσεις Τουρκίας με Ευρωπαϊκή ΄Ένωση και ΗΠΑ βρίσκονται σε καθόλου θετικό σημείο, τα πράγματα στο μέτωπο Ελλάδα-Κύπρος από τη μια και Τουρκία από την άλλη δεν άλλαξαν. Αστε που πρέπει να προετοιμαζόμαστε και για το ενδεχόμενο της μεγάλης στροφής. Το ενδεχόμενο η Τουρκία να κάνει ξαφνική στροφή προς τη Δύση και να βρεθούμε αιωρούμενοι αν στο μεταξύ δεν έχουμε λάβει τα μέτρα μας. Αν και δεν φρονώ ότι με τον Ερτογάν στην εξουσία μπορούν να επανέλθουν οι σχέσεις της Τουρκίας με τη Δύση στο σημείο που βρίσκονταν πριν, από την άλλη είμαι βέβαιος πως μια δυτικόστροφη στάση της Τουρκίας θα μας πλήξει έντονα. Γιατί η Δύση με τίποτα δεν θέλει να χάσει την Τουρκία προς την Ρωσία. Ειδικά στο κυπριακό μια βελτίωση των Αμερικανοτουρκικών σχέσεων θα έχει αντίκτυπο στις προσπάθειες επίλυσης του κυπριακού στη βάση αρχών. Η σχέση και συμπεριφορά μας στα «συμμαχικά» πλαίσια δεν μπορεί να συνεχίζει να είναι δουλική γιατί ανάλογο θα είναι και το αποτέλεσμα. Όπως ανάλογο είναι από το 1922 τουλάχιστον και εντεύθεν.