Του Νίκου Κατσουρίδη
Στις 22 Ιουλίου 2018 έγγραφα στην «Σημερινή»: « Σήμερα 44 χρόνια μετά κουρασμένοι, απογοητευμένοι, στριμωγμένοι και αγωνιούντες για χίλια δύο βρισκόμαστε με το εσωτερικό μέτωπο σμπαραλιασμένο απέναντι σε μια άκρως επικίνδυνη κατάσταση. Μια κατάσταση πραγμάτων που επιτείνεται από τη νίκη του Ερντογάν και την καθιέρωση του καθεστώτος του στην Τουρκία και τις εξελίξεις στη Συρία. Μια κατάσταση πραγμάτων που έχει προσλάβει μια άλλη διάσταση μετά την ανακάλυψη των υδρογονανθράκων στην κυπριακή ΑΟΖ αλλά και σε ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο».
Και πρόσθετα: « Σ΄ αυτό το πλαίσιο εκκινά η νέα προσπάθεια στο Κυπριακό. Μια προσπάθεια η οποία δυστυχώς ενέχει πολλά τελεολογικά στοιχεία. Είναι η άποψη μου ότι όντως το τέλος για το Κυπριακό πλησιάζει. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ένα τέλος που η Τουρκία προσπαθεί να το προδιαγράψει στοχεύοντας στο παρόν στάδιο δύο πράγματα. Πρώτο μια ρύθμιση, όχι λύση, του Κυπριακού της οποίας το περιεχόμενο να μοιάζει Ομοσπονδία αλλά να είναι περισσότερο Συνομοσπονδία και να της διασφαλίζει ρόλο επικυρίαρχου. Δεύτερο μαζί με τη ρύθμιση να διασφαλίσει στο όνομα των δήθεν υποχωρήσεων της, ρόλο και λόγο στην Κυπριακή ΑΟΖ και ευρύτερα στην ΑΟΖ της Ανατολικής Μεσογείου».
Σήμερα ζούμε καθημερινά δηλώσεις και ενέργειες της Τουρκίας οι οποίες επιβεβαιώνουν τους διχοτομικούς της στόχους. Η Τουρκία απροκάλυπτα πλέον στοχεύει συνομοσπονδία ή συνεταιρισμό δύο κρατών. Και δυστυχώς στο ίδιο πνεύμα βρίσκονται δηλώσεις και τοποθετήσεις αρκετών πολιτικών ηγετών στην τ/κ κοινότητα. Ευτυχής συγκυρία το ότι ανάμεσα σε αυτούς που στηρίζουν λύση επανένωσης υπο την μορφή Ομοσπονδίας είναι και ο κ. Ακκιντζί. Και ας μην μου υποδείξει κάποιος το άλφα ή το βήμα για τον κ. Ακκιντζί. Γιατί προφανώς το περιεχόμενο της ομοσπονδιακής λύσης όπως το κατανοεί δεν ταυτίζεται με την ε/κ πλευρά. Το θέμα είναι άλλο. Αν ΟΛΟΙ οι τ/κ ηγέτες ταχθούν ενάντια στην λύση και την επανένωση το κυπριακό ουσιαστικά τελειώνει. Κατά συνέπεια το πρώτιστο το οποίο οφείλουμε να προωθήσουμε είναι την κοινή, με όσους τ/κ την ασπάζονται, προσπάθεια για λύση στο πλαίσιο που και η διεθνής κοινότητα αποδέχεται. Λύση φυσικά όχι χάριν της λύσης. Αλλά λύση η οποία όπως λέει και ο Γ.Γ. του ΟΗΕ θα αποδώσει ένα φυσιολογικό/κανονικό κράτος. Δράση λοιπόν και όχι αδράνεια είναι το ζητούμενο. Πέραν τούτων.
Στις 28 Οκτωβρίου 2018 έγραφα και πάλιν στην ΣΗΜΕΡΙΝΗ « Από τις 22 Ιουλίου μέχρι σήμερα προέκυψαν δύο νέα στοιχεία αναφορικά με το ενδεχόμενο της επανέναρξης των συνομιλιών και ένα πρακτικό δεδομένο αναφορικά με την ΑΟΖ μας. Για τις συνομιλίες έχουν προκύψει η ιδέα που έριξε ο Πρόεδρος περι «χαλαρής Ομοσπονδίας» η οποία έχει αποδειχθεί δύσπεπτος από τη μια και η έκθεση του Γ.Γ. για την Κύπρο. Αν κάτι συνενώνει τα δύο είναι η κοινή αντίληψη όπως προκύπτει για την ανάγκη εμπλουτισμού του πλαισίου συζήτησης με νέες ιδέες. Υπο αυτό το πρίσμα η Τουρκία εκμεταλλευόμενη τα περι νέων ιδεών και προβληματισμών ρίχνει στο τραπέζι των ιδεών τη Συνομοσπονδία και τα δύο κράτη, συζητά και την «χαλαρή» και ζητά διαμοιρασμό της ΑΟΖ».
Και συμπλήρωνα: «Είναι τραγικό με όλη τη σημασία της λέξης να προχωρούμε σε νέο κύκλο διαβουλεύσεων για το κυπριακό και να μην έχουμε πλέον οι ε/κ μεταξύ μας κοινό στόχο. Και αντί να πολεμούμε την τουρκική πολιτική και τους τουρκικούς σχεδιασμούς πολεμούμε ακατάπαυστα μεταξύ μας».
Από τα ποιο πάνω τα οποία επιβεβαίωσε η παρέλευση του χρόνου προκύπτει η άμεση ανάγκη να ξεκαθαρίσουν ορισμένα πράγματα. Πρώτοοι νέες ιδέες δεν μπορεί να περιλαμβάνουν καμμιά απολύτως ιδέα αντίθετη στα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Δεύτεροότι η ΑΟΖ της Κύπρου ανήκει στην Κυπριακή Δημοκρατία και εφόσον λυθεί το κυπριακό στην Ομόσπονδη Κυπριακή Δημοκρατία. Τρίτον στο στόχο της λύσης αρχών το πλαίσιο των οποίων έχει διαμορφωθεί και διατυπωθεί με την ομόφωνη απόφαση του Εθνικού Συμβουλίου το 2009 είμαστε όλοι ενωμένοι. Θεωρώ ότι σ΄ αυτά τα τρία μπορεί να είμαστε προσηλωμένοι όλοι. Ας τα κυνηγήσουμε με αποφασιστική δράση και συνέπεια.
