Του Κυριάκου Κυριάκου
Και ποιος δεν θα ‘θελε αλήθεια να επαναρχίσουν ουσιαστικές διαπραγματεύσεις για μια βιώσιμη, λειτουργική και μόνιμη λύση του Κυπριακού προβλήματος; Ποιος άραγε σε τούτο το δύσμοιρο νησί δεν θα στήριζε ένα ειλικρινή διάλογο που θα στόχευε στην άρση της κατοχής, την κατάργηση των επεμβατικών και εγγυητικών δικαιωμάτων των λεγόμενων «εγγυητριών δυνάμεων» και θα δημιουργούσε συνθήκες ασφάλειας για κάθε Κύπριο πολίτη; Υπάρχει μήπως άνθρωπος που ζει κι αναπνέει σ’ αυτή την ημικατεχόμενη γη που θα ‘λεγε όχι σε μια προσέγγιση, η οποία θα οδηγούσε σε πλήρη αποστρατικοποίηση και εδραίωση της ειρήνης; Είναι τέλος πάντων μαξιμαλιστικό, ως θύματα μιας παράνομης εισβολής και συνεχιζόμενης για 44 χρόνια κατοχής, να επιζητούμε η κατάληξη της οποιασδήποτε διαπραγμάτευσης να διασφαλίζει δομές ενός ενιαίου, σύγχρονου και λειτουργικού κράτους, μέσω των οποίων να δημιουργούνται προοπτικές ανάπτυξης και ευημερίας με τον κάθε πολίτη να απολαμβάνει βασικές ελευθερίες και θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα;
Οι Κύπριοι πολίτες, που βίωσαν τη λαίλαπα του Αττίλα, στην συντριπτική τους πλειοψηφία έχουν προ πολλού προσδιορίσει τις κόκκινες γραμμές της επιδιωκόμενης λύσης. Δεν ευνοούν το ξεπούλημα της γης τους και δεν απεμπολούν το δικαίωμα της επιστροφής στον τόπο καταγωγής τους. Σε καμιά περίπτωση δεν είναι διατεθειμένοι να πουν ναι σε εκτρωματικές, ή …χαλαρές διευθετήσεις οι οποίες αντί λύσης και ομαλότητας θα δημιουργούν προϋποθέσεις διάλυσης και συγκρουσιακών καταστάσεων. Έχουμε υποφέρει πολλά και θα ήταν μέγιστη παραφροσύνη να βάλουμε τη δική μας υπογραφή σε συμφωνίες, οι οποίες θα είναι αδύνατο να αντέξουν στους νόμους της φυσικής δικαιοσύνης και θα κινδυνεύουν να γίνουν σκόνη κι θρύψαλα με το πρώτο φύσημα του αέρα στην πορεία του χρόνου.
Είναι απορίας άξια η σπουδή και ως ένα βαθμό ανεξήγητες, οι πιέσεις που ασκούν οι ηγέτες των δύο μεγάλων κομμάτων για επανέναρξη των διαπραγματεύσεων αν είναι δυνατόν χθες. Η κινδυνολογία, ότι φθάσαμε στα έσχατα, ευλόγως προκαλεί ερωτηματικά. Αυτό το παιγνίδι της αναμεταξύ τους αλληλοεπίρριψης ευθυνών, εν μέσω μιας ακατάσχετης κινδυνολογίας, λες κι είναι η δική μας πλευρά που κρατάει το κλειδί της λύσης και δεν το γυρίζει στην κλειδαριά για να ξεκλειδώσει και να ανοίξει η πόρτα, όχι μόνο έχουν κουράσει, αλλά και προβληματίζουν κάθε υγιώς σκεπτόμενο πολίτη. Κι όλα αυτά την ώρα που οι πάντες έχουν πειστεί ότι η σύμπτωση θέσεων ειδικά στο κεφάλαιο «λύση του Κυπριακού» μεταξύ των ηγεσιών των δύο κομμάτων είναι αδιαμφισβήτητη, έστω κι αν δεν υπάρχει γι’ αυτό δημόσια παραδοχή.
Την μόνιμη τουρκική προκλητικότητα και αδιαλλαξία πουθενά δεν την καταγράφουν. Τις καθημερινές φοβέρες και απαξιωτικές αναφορές, τους χλευασμούς και τις απειλές του Ταγίπ Ερντογάν, του Μελβούτ Τσιαβούσογλου και του φερέφωνού τους στην ηγεσία του ψευδοκράτους Μουσταφά Ακκιντζί, όχι μόνο δε τις σχολιάζουν, αλλά τις κάνουν γαργάρα ως να μη ειπώθηκαν ποτέ. Για να μην φαρμακώσουν δήθεν το ήδη δηλητηριασμένο κλίμα. Το γεγονός ότι η Τουρκία μας πολιορκεί από στεριά, αέρα και θάλασσα, παρεμποδίζοντας διεθνείς εταιρείες να προχωρήσουν σε εξερεύνηση ττης κυπριακής AOZ, το ερμηνεύουν ως «τακτικισμούς» της Αγκυρας, υποβαθμίζοντας τις καταφανείς Βλέψεις της να βάλει χέρι και να κατακτήσει για πάρτι της τους ενεργειακούς πόρους που ανήκουν αποκλειστικά στην Κύπρο και στο λαό της.
Είναι απορίας άξιο πως μέσα σε αυτό το πρωτοφανές ντελίριο αρνητισμού από πλευράς κατακτητή, μπορεί να αναμένεται το οποιοδήποτε θετικό για τη δική μας πλευρά αποτέλεσμα, από μια εν δυνάμει διαπραγμάτευση, σήμερα, (όπως επιμένουν οι Αβέρωφ Νεοφύτου και Αντρος Κυπριανού) για εξεύρεση βιώσιμης, σταθερής και διαρκούς λύσης. Ιδιαίτερα αν ληφθεί υπόψη πως καμιά απολύτως παραχώρηση έχει γίνει κι ούτε ένα ουσιαστικό μέτρο οικοδόμησης εμπιστοσύνης έχει εφαρμοστεί από την Τουρκία, ώστε να πειστούμε κι εμείς, τα θύματα της εισβολής και κατοχής, ότι είναι έτοιμη να ανταποκριθεί στις προσδοκίες μας. Η Αμμόχωστος εξακολουθεί να είναι πόλη φάντασμα, για τη Μόρφου ο Σουλτάνος έγραψε επανειλημμένα «γιοκ» και όχι μόνο.
Είναι καιρός να δούμε με ρεαλισμό και προνοητικότητα τις πραγματικότητες και να ενεργήσουμε χωρίς επιπολαιότητες και βεβιασμένες κινήσεις. Αν παρασυρθούμε σήμερα σε ένα διάλογο με μια αδιάλλακτη Τουρκία, αρνούμενη να προχωρήσει σε ουσιαστικές παραχωρήσεις για ισορροπημένη διευθέτηση, το βέβαιο είναι πως δεν θα καταφέρουμε να κερδίσουμε ούτε τα ελάχιστα. Η Τουρκία ως δυνατός παίκτης θα θριαμβεύσει με τη δική μας βούλα και υπογραφή, ενώ εμείς θα καταγράφουμε τις συνέπειες μιας νέας εθνικής ήττας με απίστευτα καταστροφικές συνέπειες.
