Εζεκίας ΠαπαΪωάννου:Μια τιμημένη πορεία για 40 χρόνια

????????????????????????????????????

Γράει η Ανδρούλα Γκιούρωφ

Το ημερολόγιο έγραφε 10 Απριλίου 1987! Ανήμερα του Πάσχα  έφευγε για πάντα από τη ζωή ο ιστορικός ηγέτης του ΑΚΕΛ Εζεκίας Παπαϊώννου,  ο οποίος για 40 ολόκληρα χρόνια στο πηδάλιο του ΑΚΕΛ, χωρίς φθορά, χωρίς μουντζούρες και σκιές ,  το οδηγησε σε μεγάλες νίκες και  έφυγε  ήσυχος και δικαιωμένος.

Θα μου μείνει αξεχαστο εκείνο το Μεγάλο Σάββατο στις 9 του Απρίλη.Οταν ο ήλιος έδυε και οι καμπάνες κτυπούσαν πένθιμα, ο Πάππης  έδινε την έσχατη μάχη με το θάνατο.Η μαχη ήταν άνιση και ανήμερα του Πάσχα έφυγε για το μεγάλο του ταξίδι.  Αυτός ο Ανθρωπος  που δάκρυζε στο κλάμα  ενός μικρού παιδιού, στη θέα  ενός ανήμπορου γέρου, που γελούσε με τα μικρά και τα ανθρώπινα, ήταν ένας ηγέτης που έδωσε πάρα πολλά και είσπραξε ελάχιστα. Δεν ήταν αυτός που πολλοί τον είχαν ταμπελλώσει  ως έναν αγέλαστο και ψυχρό άνθρωπο.Γεννήθηκε φτωχός και πέθανε προλετάριος, αφήνοντας ότι είχε και δεν είχε στο πρώτο του σπίτι .Στο ΑΚΕΛ!

Θυμάμαι την αείμνηστη Ουρανία Κοκκίνου να λέει τότε πως οι καλοί άνθρωποι φεύγουν την ημέρα της Ανάστασης του Κυρίου!

Τον Πάππη τον γνώριζα από τα μαθητικά μου χρόνια.Στα φοιτητικά μου χρόνια όταν τις πολύ ελάχιστες φορές επέστρεφα στην Κύπρο έτυχε πολλές φορές να συζητήσουμε για τη διπλωματική μου που θα έγραφα στην Ιστορία. Ο ίδιος είχε  δώσει εντολή στον αείμνηστο Μήνω Περδίο να έχω πρόσβαση στα απόρρητα αρχεία του  ΑΚΕΛ. Τήρησα με ευλάβεια την εχεμύθεια και την εμπιστοσύνη του.Αργοτερα οντας νεαρή δημοσιογράφος το 1987 μια περίπου βδομάδα πριν πεθάνει, ένιωσα δέος όταν μου ανατέθηκε να πάρω μια συνέντευξη από τον Εζεκία Παπαϊωάννου  για τη ζωή του. Για πάνω από τρεις ώρες συνομιλούσαμε.Γελούσε με την ψυχή του όταν μου αφηγήθηκε το περιστατικό που εργαζόταν ως γκαρσόνι στο Λονδίνο και εχυσε τη ζεστή   μπιζελόσουπα στο ντεκολτέ μιας βρετανίδας.Και το μαγνητόφωνο έγραφε. Απαθανάτιζε εκείνη την αυθεντική, στιβαρή και κρυστάλλινη φωνή.Του ηγέτη που δεν έτρεξε να κρυφτεί όταν ξέσπασε το προδοτικό πραξικόπημα του Ιούλη του 1974. Που έψαχνε να εντοπίσει ένα στέλεχος της τότε κυβέρνησης (η οποία μετακόμισε στη Λεμεσό)  όταν η Τουρκία εισέβαλλε στην Κύπρο και οδηγούσε μόνος στους ερημωμένους δρόμους της Λευκωσίας.Χωρίς φρουρούς και κουστωδίες…

Τη Μεγάλη Παρασκευή δημοσιεύθηκε το πρώτο μέρος της συνέντευξης  και θα ακολουθούσαν συνέχειες. Οταν όμως την ημέρα του Πάσχα στις 10 του Απρίλη του 1987 έφυγε από τη ζωή,   ο αείμνηστος τότε διευθυντής της ΧΑΡΑΥΓΗΣ Αντώνης Χριστοδούλου με πήρε τηλέφωνο και με κάλεσε να μεταβώ στη δουλειά για να  βγάλουμε έκτακτη έκδοση της εφημερίδας.Και έτσι την μέρα του Πάσχα κλήθηκα να απομαγνητοφωνήσω  την τρίωρη συνομιλία μαζί του.Μόνη στην εφημερίδα εγώ ,ο  μακαριστός και πολύ καλός συνάδελφος Παναγιώτης Πασχάλης  ο οποίος επιφορτήστηκε να αναζητήσει φωτογραφικό υλικό για τους σκοπούς του ειδικού αφιερώματος, και ακόμα ένας σελιδωτής. Ξεκινήσαμε λίγο πριν το μεσημέρι και τελειώσαμε  τα μεσάνυκτα με την έκτακτη   ειδική έκδοση να κυκλοφορεί στις 11 του Απρίλη επίσης αργία. Θυμάμαι εγραφα και δάκρυζα όταν άκουγα τη φωνή του να μιλά για τη συμμετοχή του το 1936  στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο όπου συμμμετείχε  σε ενα άγημα   60 Κυπρίων αριστερών που προσφέρθηκαν εθελοντικά να πολεμήσουν , στο πλαίσιο των Διεθνών Ταξιαρχιών . Οι 15 από τους εθελοντές έχασαν τη ζωή τους. Ο Παπαϊωάννου τραυματίστηκε και αναγκάστηκε να επιστρέψει στο Λονδίνο. Ελεγε με περηφάνεια  πως η Κύπρος είχε το μεγαλύτερο ποσοστό εθελοντών και νεκρών ανά κάτοικο από οποιαδήποτε χώρα στις μάχες εναντίον του δικτάτορα Φράνκο.

Με την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου προσπάθησε να στρατολογηθεί, αλλά απορρίφθηκε εξαιτίας των παλιών τραυματισμών του και της κακής του υγείας. Καθώς δεν μπορούσε να παραμείνει αδρανής, έσπευσε να καταταγεί εθελοντικά στην Αεράμυνα του Λονδίνου, όπου υπηρέτησε μέχρι το τέλος του πολέμου. Στη συνέχεια έγινε γραμματέας της Αντιαποικιακής για την Κύπρο Επιτροπής και της Τοπικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ. Το 1945 επιστρέφει στην Κύπρο και δραστηριοποιείται στο ΑΚΕΛ. Το 1946 έγινε αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Δημοκράτης» και το 1949 στο 6ο Συνέδριο του κόμματος εκλέγεται ως ο τρίτος Γενικός Γραμματέας του Ανορθωτικού Κόμματος Εργαζόμενου Λαού (ΑΚΕΛ), μια θέση την οποία κατείχε για περίπου 40 χρόνια, έως το θάνατο του.40 χρόνια χωρίς σκιές στην προσωπική και πολιτική του ζωή.40 χρόνια στα πηδάλιο του κόμματος των εργαζομένων  να κοιμαται και να ξυπνά με μοναδική του έγνοια την Κύπρο και το κόμμα της εργατιάς.

Κάποια  άλλα περιστατικά που θα μου μείνουν  αξέχαστα,  ήταν τα χρόνια εκείνα που ήμασταν γείτονες  με τον αείμνηστο Πάππη.Τα παιδιά μου πήγαιναν στο Δημοτικό του Λυκαβηττού και πιαναμε ψιλή κουβέντα έξω από το σπίτι του. Κάποια πρωινά όταν το αυτοκίνητο του δεν έπαιρνε μπρος , τότε ο συζυγος μου, εγώ και ο Πάππης το σπρώχναμε με τον Σωτήρη στο τιμόνι, να μας φωνάζει να σπρώχνουμε πιο δυνατά. Σήμερα ποιός ηγέτης κόμματος θα καταδεχόταν  να σπρώξει το αυτοκίνητο του μαζί με γειτόνους για να πάρει μπρος;

Ας είναι αιωνία η μνήμη του.Αυτός ήταν ηγέτης.Εντιμος , τολμηρός , θαρραλέος μα πάνω από όλα ένας απλός και αυθεντικός προλετάριος! Ενας γνήσιος κομμουνιστής όχι στα λόγια αλλά στην πράξη.