Σαν τον Τσε, τον Κουτούζωφ και τον Μέγα Αλέξανδρο

 

Του Πέτρου Μ. Πέτρου*

Πενηναταεπτά περίπου χρόνια πριν, στην Κούβα που μόλις είχε νικήσει τον δικτάτορα Μπατίστα, κάποιοι εργάτες είπαν στον Τσε Γκεβάρα ότι δεν τους έφτανε το φαγητό που έπαιρναν τότε με τα δελτία. Ο Τσε, τους κοίταξε κάπως συνοφρυωμένα και απορημένος τους είπε ότι αυτό δεν γίνεται αφού και εκείνος παίρνει σπίτι του το ίδιο φαγητό όπως εκείνοι.petros

Ένας εργάτης χαμογέλασε και του είπε «…έλα…μα εσύ κομαντάντε είσαι από τους «από πάνω». Αυτό δεν άρεσε στον Τσε. Πήγε σπίτι, έλεγξε και πράγματι από το παλιό συνήθειο να βάζουν περισσότερα στον μάστρο ή στον ανώτερο, ο Τσε επέστρεψε στους εργάτες και τους απολογήθηκε λέγοντας τους ότι το σκάνδαλο έληξε, δεν ήταν σε γνώση του αυτό που γινόταν.

Τα γράφω αυτά θυμούμενος κάποιες ζωντανές αφηγήσεις από την εποχή που ήμουν στην Κούβα και το αναφέρω γιατί πιστεύω ότι εκείνη η ενέργεια του Τσε περιέκλειε μεγάλα ιδεολογικά αποθέματα και πεποιθήσεις για τη δύναμη του παραδείγματος, που στο τέλος όλη του την ζωή την έκανε ένα φωτεινό παράδειγμα γι αυτό και παραμένει σήμερα μια ζωντανή σκέψη που αναζητά σύγχρονους να την ενστερνιστούν και να την πάρουν πάρα πέρα.

Δύσκολη και βαριά η κληρονομιά του, όπως βαριά ήταν και είναι και εκείνη του Ρώσου Στρατηγού Κουτούζωφ που για να νικήσει τον Ναπολέοντα έβαλε μπροστά στα άλογα τους γιούς του κι έτσι ενέπνευσε τους στρατιώτες και πήρε νικηφόρα έκβαση η μάχη.

Είναι ακόμα γνωστό και το περιστατικό με τον Μέγα Αλέξανδρο, που αν και ο ίδιος είχε νερό στο δοχείο του, το έχυσε για να βρεθεί σε ίση μοίρα με τους στρατιώτες του. Τα παραδείγματα είναι ακόμα πιο πολλά και από την ίδια τη ζωή του Λένιν, του Μαρξ, ακόμα του Χριστού που ήταν από τους πρώτους που δίδαξαν τη δύναμη του παραδείγματος.

Χθες αναφέρθηκε σε εκδήλωση στη Λευκωσία ότι «ζητούμενα της Αριστεράς: είναι η ελευθερία, η κυριαρχία, η λαϊκή κυριότητα των φυσικών πόρων από τους πραγματικούς τους δικαιούχους» και έγινε επίσης αναφορά «στο ρόλο που διαδραμάτισαν η Κουβανική Επανάσταση, το καθεστώς των Σαντινίστας στη Νικαράγουα, των Ζαπατίστας, και τέλος η Μπολιβαριανή Επανάσταση με πρωτοστάτη τον Ούγο Τσάβες, αγώνες οι οποίοι άλλαξαν το χάρτη της Λατινικής Αμερικής και έδωσαν ελπίδα και τροφή για αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό που διακατέχεται από την κοινωνική παθητικότητα δια μέσου της απαισιοδοξίας και της αποστασιοποίησης από τα κοινά».

 Αναντίλεκτα με τους αγώνες, τις θυσίες και το παράδειγμά τους, οι λατινοαμερικανοί επαναστάτες άλλαξαν το χάρτη της Λατινικής Αμερικής, παρόλο που και ο εκεί ιμπεριαλισμός «διακατέχεται (ίσως περισσότερο) από την κοινωνική παθητικότητα δια μέσου της απαισιοδοξίας και της αποστασιοποίησης από τα κοινά».

Τουλάχιστον στην Κούβα, Νικαράγουα, Βενεζουέλα και αλλού αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν τον ίδιο και χειρότερο ιμπεριαλισμό όμως ο ιμπεριαλισμός δεν κατάφερε να υπάρξει «απαισιοδοξία δια μέσου και της αποστασιοποίησης από τα κοινά…».

 Στην Βολιβία ο σεμνός και ταπεινός Έβο Μοράλες εκλέγεται για τρίτη συνεχή θητεία Πρόεδρος της χώρας, Οι Σανδινίστας μετά την επανάστασή τους επέστρεψαν νικητές δια της οδού των εκλογών, το ίδιο και η Βενεζουέλα εξακολουθεί να βρίσκεται στον αριστερό δρόμο για πάνω από μια δεκαετία.

Από πού άραγε αντλεί δύναμη ο κόσμος τους και δεν αποστασιοποιείται;  Προφανώς δεν πρέπει να τα ρίχνουμε όλα στον ιμπεριαλισμό, που σίγουρα έχει ισχυρή υπεροπλία, και να δούμε τι έχουν να μας διδάξουν τα άλλα κινήματα ως προς πολλά πράγματα και συμπεριφορές, γιατί σίγουρα ο ιμπεριαλισμός δεν θα αλλάξει. Εμείς πρέπει να δούμε πώς αλλάζουμε και να γίνουμε λίγο σαν τον Τσε, τον Κουτούζωφ ή τον Μέσα Αλέξανδρο.

*M.A. in International Journalism