Ο Γρίβας, ο Παυσανίας και ο Ιούδας

 

Με αφορμή την εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας για επισκέψεις στο κρησφύγετο του Γρίβα Διγενή

Του Πέτρου Μ. Πέτρου«

petrosΑμφιλεγόμενη και μυστηριώδης μορφή ο Ιούδας, απασχόλησε ήδη τους Πατέρες και πολλούς εκκλησιαστικούς συγγραφείς και αποτέλεσε το σύμβολο της προδοσίας για το χρήμα και όχι μόνο. Ιδιαίτερα ο ελληνικός λαός βίωνε την αποστροφή του προς τον προδότη του Χριστού και με δρώμενα, στον περίβολο των ναών ή και στις πλατείες κτλ., με το «κάψιμο» του Ιούδα. Το κάψιμο του Ιούδα, μακρινός απόηχος των δρωμένων στα πλαίσια του μεσαιωνικού χριστιανικού θεάτρου, είναι η τιμωρία του προδότη, που δεν εξιλεώθηκε ούτε με τον αυτοχειριασμό του, αφού και η αρχαία παράδοση που αναφέρουν οι Πράξεις των Αποστόλων (α’ 18) λέει ότι ούτε η γη δεν τον δέχθηκε, όταν έσπασε το κλαδί της αγχόνης «και πρηνής γενόμενος, ελάκησε μέσος και εξεχύθη πάντα τα σπλάγχνα αυτού…», ενώ ο τόπος εκείνος ονομάστηκε «Ακελδαμά», τουτέστιν χωρίον αίματος. Κατά τον Πάπιο μάλιστα το κουφάρι του Ιούδα «επρήσθη τοσούτον την σάρκα, ώστε μηδέ οπόθεν άμαξα ραδίως διέρχεται εκείνον δύνασθαι διελθείν, αλλά μηδέ αυτόν μόνον τον της κεφαλής όγκον αυτού» κτλ….»(πηγή: Το Βήμα, 29/04/2000 )

Η περίπτωση του προδότη στρατηγού Παυσανία, είναι το δεύτερο παράδειγμα που επικαλέστηκε κάποτε η μ. Ουρανία Κοκκίνου(η πρώτη γυναίκα αγωνίστρια της ΕΟΚΑ), για να απαντήσει και να τοποθετηθεί ιστορικά και αμετάκλητα ότι ο Γρίβας με τα εγκλήματα και τις πράξεις του κατά της Κύπρου και του νόμιμου, εκλελεγμένου Προέδρου Μακαρίου, δεν μπορούσε με κανένα τρόπο να ήταν μισός ήρωας και μισός προδότης όπως, επισήμανε, δεν ήταν ο Ιούδας ή ο Παυσανίας και άλλοι.

Στην περίπτωση του Παυσανία (515 ή 510 π.Χ. — 470 π.Χ.) αναφέρεται στην Βικιπαίδεια: «Μετά τη νίκη του στις Πλαταιές, οι Έφοροι της Σπάρτης ανέθεσαν στον Παυσανία να ξεκινήσει με 5 τριήρεις από την Ερμιόνη και να οδηγήσει σε επανάσταση, εναντίον των Περσών, τις ελληνικές πόλεις στην Κύπρο και ύστερα στον Ελλήσποντο. Στον Ελλήσποντο κατέλαβε την πόλη Βυζάντιο και ελευθέρωσε ευγενείς Πέρσες, τους οποίους απέδωσε πίσω στον Ξέρξη, τον αυτοκράτορα της Περσίας. Στη συνέχεια ο Σπαρτιάτης στρατηγός άρχισε να αλληλογραφεί με τον Πέρση μονάρχη και να του υπόσχεται πως θα τον βοηθήσει να υποτάξει τους Έλληνες. Ο Παυσανίας άρχισε να υιοθετεί τον ανατολίτικο τρόπο ζωής και αυτό κίνησε τις υποψίες των Εφόρων, τις οποίες επιβεβαίωσαν οι μαρτυρίες ειλώτων ότι ο στρατηγός αλληλογραφεί με τον Ξέρξη.
Οι Έφοροι ανακάλεσαν τον Παυσανία από το Βυζάντιο, πίσω στη Σπάρτη. Εκεί δικάστηκε αλλά αθωώθηκε καθώς δεν υπήρχαν ισχυρές αποδείξεις εναντίον του. Οι συμπατριώτες του όμως δεν μπορούσαν να πεισθούν για την αθωότητά του και αποφάσισαν να τον εκτελέσουν. Ο στρατηγός βρήκε καταφύγιο στον ναό της Αθηνάς ως ικέτης. Σύμφωνα με τα ήθη των αρχαίων Ελλήνων, απαγορευόταν ο φόνος ικέτη. Έτσι οι Έφοροι έδωσαν διαταγή να χτιστεί η είσοδος και τα παράθυρα του ναού, μέχρι να λιμοκτονήσει ο Παυσανίας. Ως επακόλουθο ο ένδοξος στρατηγός πέθανε από ασιτία το 470 π.Χ..»

Στην περίπτωση του Γρίβα, δεν χρειάζεται κανένα προσκύνημα μαθητών ή άλλων στο κρησφύγετο από όπου εκπορεύθηκε η καταστροφή της Κύπρου. Το Υπουργείο Παιδείας αν είχε κάποιο χρέος να κάνει ήταν να παροτρύνει τα παιδιά κάθε πρωί να κοιτάζουν προς τον Πενταδάκτυλο με την τουρκική σημαία και να θυμούνται τα έργα του. Όλα τα άλλα που λέει το Υπουργείο Παιδείας είναι νερό στον μύλο της ΜΗ λύσης του Κυπριακού και είναι το χειρότερο μήνυμα που θα μπορούσε να στείλει προς τους Τουρκοκύπριους μια κυβέρνηση που ισχυρίζεται ότι θέλει τη λύση του Κυπριακού.

Η λύση του Κυπριακού προϋποθέτει θάρρος και τόλμη για αναγνώριση των λαθών, διαφορετικά όλα είναι βεγγαλικά στον γάμο του καραγκιόζη. Να υποθέσουμε ότι πρέπει να πάει και ο Υπουργός Παιδείας στη Νότιο Αφρική για να πάρει διδάγματα, όπως άλλοι;