Της Ανδρούλας Γκιούρωφ
Οι εξελίξεις στο κυπριακό σίγουρα χαροποιούν τον κάθε πατριώτη που ελπίζει ονειρεύεται και ποθεί όσο τίποτε άλλο να δει επιτέλους την πατρίδα του ελεύθερη χωρίς τον βραχνά της τούρκικης κατοχής και της διαιωνισης της διεθνούς συνωμοσίας η οποία συντελέστηκε και εκτελέστηκε το 1974 σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.Πολλοί ωστόσο ξεχνούν ή θέλουν να ξεχασουμε ποίοι πότε και πώς διέπραξαν αυτό το διεθνές έγκλημα με θύμα μια χώρα ριγμένη στο άκρο της Αντολικής Μεσογείου πλούσιας σε ομορφιές, τοπίων και ανθρώπων.
Ο μακροχρόνιος αγώνας που διακήρυξε ο αειμνηστος Μακάριος προσδιορίζοντας την πάλη του λαού μας για δικαίωση, μετά την προδοσία του 1974-όταν εκανε τον οδυνηρό συμβιβασμό για διπεριφερειακή ομοσπονδία -δεν έχει να κάνει με τις ακρότητες που εμφανίζουν και προβάλλουν καποια κόμματα τα οποία δεν έχουν να προτείνουν εφικτές προτάσεις πως ν’ απαλλάσσουν την χώρα από την ημικατοχή και την διαιώνιση της παραμονής της Τουρκίας στα κατεχόμενα εδάφη.Αλλά ούτε έχει να κάνει με πολιτικές υπαναχώρησης που υπακούουν στα κελεύσματα, και ενδίδουν σε πιέσεις των αμερικανοβρετανων οι οποίοι μπορεί να μεταβάλλουν τη ρητορεία τους ανάλογα με τις περιστάσεις αλλά οι κεντρικές τους επιδιώξεις παραμένουν αναλλοίωτες.Επιδιώκουν μια Κύπρο υποδουλωμένης στα πλοκάμια της ΝΑΤΟϊκής συμμαχίας όπου η κατοχική Τουρκία θα έχει καθοριστικό λόγο.Γι’ αυτό και έχει ξεκινήσει η «ορχήστρα» με μαέστρο τον φιλότουρκο Εϊντε για να εξωραϊστεί ο ρόλος της Τουρκίας, και να εμφανιστεί ως η δύναμη με θέλει λύση.
Επαναλαμβάνεται και σήμερα η ίδια ιστορία με «στρατόπεδα» υπέρ και εναντίον της λύσης διζωνικής δικοινοτικής.Και οι μεν και οι δε υποπίπτουν στα ίδια μοιραία λάθη και αποστρέφουν το βλέμμα από την αδήριτη ανάγκη διατήρησης και επιβίωσης αυτού του τόπου όπου στην συντριπτική πλειοψηφία οι πολίτες είναι Ελληνοκύπριοι.Ο περιβόητος Νορβηγός Εσπεν Μπαρθ Εϊντε δεν παραλείπει να μας λέει συνεχώς πως για να υπάρξει λύση είναι απαραιτητη η ενεργός στήριξη της Τουρκίας στις διαπραγματεύσεις για επίλυση του Κυπριακού .Δηλαδή του θρασύτατου εισβολέα που βόμβάρδιζε βίαζε και λεηλατούσε με βαρύ οπλισμό και βομβαρδιστικά του ΝΑΤΟ την Κυπριακή Δημοκρατία τον Ιούλη και τον Αυγουστο του 1974.
Οποιος εκφράσει άποψη ή ανησυχία για τις διαδικασίες και τα μυστικά παζάρια, ταμπελλώνεται ως εθνικιστής » και αρνητής της λύσης. Οποιος αγωνιά και θέτει πάνω απ’ολα την πατρίδα είναι «εθνοκάπηλος ή σοβινιστής που αρνείται τη συμβίωση με το σύνοικο στοιχείο το οποίο ειρήσθω εν παρόδω έχει καταστεί μειοψηφία από την ακατάσχετη και συνεχή ροή εποίκων στα κατεχόμενα κυπριακά εδάφη.
Τούτες τις δίσεκτες μέρες τιμάται η μνημη πεσόντων και ηρώων στην δεύτερη τούρκικη εισβολή.Τιμάται πάνω απ’ ολους και όλα ο ήρωας των ηρώων της σύγχρονης Κυπριακής ιστορίας Τάσος Μάρκου που επελεξε να πέσει ηρωϊκά μαχόμενος παρά να λιποτακτήσει και να συμπεριφερθεί με «σύνεση » εγκαταλείποντας το πεδίο της μάχης.Αυτος ο λεβεντογιός της Κύπρου και ο πέρκαλλος της ελευθερίας της πικρής πατρίδας, αρνήθηκε να ακολουθήσει τα μπουλούκια των λιποτακτών, και όσων των συμβούλευαν να υποταχθεί στηνμοίρ των ηττημένων.
Ανακαλούμε σήμερα τη μνήμη και βλέπουμε τις φάλαγγες εκείνων που αντιστάθηκαν.Εκείνων που προτίμησαν να τιμήσουν την ιστορία του τόπου τους.Δυστυχώς αυτοί που σήμερα σέρνονται στις πλατφόρμες της ρεάλ πολιτικ να καταδεχονται να είναι οι ορτινάντζες των αμερικανοβρετανών και οι oppinion leaders που θα χειραγωγήσουν τα πλήθη αμαυρωνουν αυτή τούτη τη θυσία των ηρωϊκών νεκρών . Σήμερα αυτοί που αντιστάθηκαν με λιανοντούφεκα και γυμνά χέρια για να μην περάσει ο τούρκος εισβολέας θα χαρακτηρίζονταν «τρελοί» ή το χειρότερο «εθνικιστές» επειδή προσπάθησαν επι ματαίω να φυλάξουν τις Θερμοπύλες της τιμής και της αξιοπρέπειας.
Οι «τρελοί» και οι υποταγμένοι. Αυτό είναι σήμερα το τοπίο της κυτπριακής πολιτική πανίδας .
Για τους «συνετούς » τους «φρόνιμους» και τους υποταγμένους ο Τάσος Μάρκου είναι ανάμεσα στους «τρελούς» που δεν συνθηκολογούν με τις πραγματικότητες, που δεν υποκύπτουν στην υπεροπλία του εχθρού .Είναι «τρελοί» εκείνοι που θέτουν το ερωτημα ποιός θα είναι ο ρόλος της Τουρκίας μετά τη λύση. Τι θα γίνει με τούς 200.000 έποικους και ποιοί θα συντηρήσουν ένα ομόσπονδο κράτος -συν τα δύο συνιστώντα κρατίδια ή πολιτείες; Το περιουσιακό μπορεί να επιλυθεί στη βάση του διεθνούς δικαίου όχι όμως στη βάση του «δικαίου» του ισχυρού με ανταλλαγές ή αποζημιώσεις που θα αφήνουν μέσα τους το σπόρο μιας νέας αδικίας που θα επιβραβεύει το πλιάτσικο και τον σφετερισμό.Τον σπόρο που θα πυροδοτεί νέες συγκρούσεις.
Η οικονομική κρίση άφησε νέες βαθιές πληγές πάνω στο καθημαγμένο κορμί της Κυπριακής Δημοκρατίας.Ολες οι Τράπεζες εχουν περάσει στα χέρια ξένων μετόχων. Δεν υπάρχει μια κυπριακή τράπεζα που θα στηρίξει οικονομικά την όποια λύση. Εχουν λεηλατηθεί τα πάντα και κανένας μέχρι σήμερα ούτε για την συνωμοσία του 1974, ούτε και για τα οικονομικά εγκλήματα του 2005-2015 δεν έχει λογοδοτήσει ή τιμωρηθεί.
Ο όρος του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που πιπιλίζουν διαρκώς ο Ειντε και η ορχήστρα του περιλαμβανει και τους έποικους οι οποίοι σύμφωνα με τον Ακιντζί δεν θα μπουν στα καράβια και να πάν στον αγύριστο, αλλά θα έχουν θέση στην ομόσπονδη Κύπρο. Ασχετα αν ο εποικισμός ήταν και εξακολουθεί να καταγράφεται στο διεθνές δικαιο ως έγκλημα πολέμου.Τώρα του φορουν «ανθρωπιστικό » μανδύα.
Χίλιες φορές με τους «τρελούς», τους ρομαντικούς και τους ονειροπόλους που πιστεύουν πως μέσα στην απεραντοσύνη του όρου ελευθερία η πατρίδα είναι πάνω από την μίζερη ύπαρξη τους, παρά με τους υποταγμένους, τους έρποντες και λείχοντες την μπότα αυτών που έβλαψαν και αιμάτωσαν την Κύπρο και επιμένουν να ταμπελώνουν ως «αρνητές » τη λύσης αυτούς που αγωνιούν για το αύριο.Και θέτουν στιβαρά ερωτήματα για τη συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας , του νόμιμου κράτους που ιδρύθηκε και έγινε μέλος του ΟΗΕ το 1960. Χίλιες φορές «τρελός» παρά υποταγμένος και «φρόνιμος » στις υποδείξεις των συνηγόρων της Τουρκίας και της αποενοχοποίησης της
