Ο φίλος της στήλης Καθηγητής Δημήτρης Σκαρπαλέζος έγραψε ένα άρθρο στην εφημερίδα “Εποχή” επικρίνοντας άρθρο για τη Βενεζουέλα που είχε δημοσιεύσει, άρθρο που η εφημερίδα αρνήθηκε να δημοσιεύσει. Θεωρούμε το γεγονός αρκετά ενδεικτικό των πραγματικών “ηθών και εθίμων” και της νοοτροπίας δυστυχώς των στελεχών όλης της αριστεράς, της λεγόμενης “ανανεωτικής” περιλαμβανομένης. Στη συνέχεια δημοσιεύουμε το άρθρο του Δ. Σκαρπαλέζου:

ΒΕΝΕΖΟΥΈΛΑ , “ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΣ” ΚΑΙ Η ΑΠIΣΤΕΥΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ THΣ “ΠΟΛΙΤΙΚΉΣ ΟΡΘΟΤΗΤΑΣ”

Διάβασα με θλίψη ένα μεγάλο άρθρο στην “Εποχή”  για τον αυταρχισμό του καθεστώτος στην Βενεζουέλα στον  οποίο επέμενε η συγγραφεύς του άρθρου, ενώ κάνει πολύ σύντομες και πολύ “διακριτικές” αναφορές στις επεμβάσεις των ΗΠΑ στην πολιτική ζωή της χώρας και στον εκβιασμό των εμπάργκο.

Η συγγραφεύς του άρθρου εξανίσταται για την απαγόρευση της υποψηφιότητας της ακροδεξιάς Μαρίας Κορίνας Ματσάντο η οποία ανοιχτά ζητούσε την χρήση εμπάργκο και κυρώσεων για να εκβιαστεί η επιστροφή της εξουσίας στην ολιγαρχία που δυνάστευε την χώρα πριν από την μπολιβαριανή επανάσταση του Τσάβες.

Σε μια οποιαδήποτε δημοκρατική χώρα ένας πολιτικός που ζητάει από ξένη δύναμή να εκβιάσει με κυρώσεις την χώρα του για να ανέβει στην εξουσία, θα βρισκόταν στην φυλακή με συνοπτικές διαδικασίες.

Οι τρομοκρατικές πράξεις εναντίον της Βενεζουέλας δεν είναι εφεύρεση της προπαγάνδας του Μαδούρο.

Η προσπάθεια να επιβληθεί ένα “Μαιντάν” αμερικανικής έμπνευσης για την υποταγή της Βενεζουέλας δεν πέτυχε αν και είχε σαν αποτέλεσμα κάποιες δεκάδες νεκρών (όπως και στο Μαιντάν).

Σίγουρα ο Μαδουρο είναι κατώτερος του Τσάβες και δεν υπάρχει η ίδια επαναστατική δημοκρατική ορμή που υπήρχε την εποχή του Τσάβες.

Σίγουρα υπάρχουν φαινόμενα διαφθοράς και αυταρχισμού αλλά απείρως λιγότερα απο τις περισσότερες “δημοκρατίες” που στηρίζουν οι ΗΠΑ

Σίγουρα υπάρχουν ακόμα ανισότητες γιατί το καθεστώς δεν κατάργησε τον καπιταλισμό αλλά σίγουρα λιγότερες από οποιαδήποτε “δημοκρατία’ της λατινικής Αμερικής.

Η ουσιαστική συμπόρευση αριστερών δυνάμεων με τον ιμπεριαλισμό δεν περνάει από την υποστήριξη ολόκληρης της κοσμοθεωρίας του αλλά απο την στοχοποίηση των αντιπάλων του με “αριστερά” επιχειρήματα που βάζουν μπροστά αυταρχικές συμπεριφορές και ελλείψεις και παραβλέποντας την ουσία της σύγκρουσης , δηλαδή της απαίτησης να έχουν οι ΗΠΑ το δικαίωμα  να επηρεάζουν με εκβιασμούς και κυρώσεις  την πολιτική ζωή των χωρών που τολμούν να τους αντιστέκονται.

Τι είδους δημοκρατικές εκλογές είναι, όταν μια ξένη δύναμη λέει ότι αν δεν ψηφίσετε όπως θέλω, θα συνεχίζετε να υφίσταστε τις βαρύτατες οικονομικές συνέπειες των κυρώσεων; και πως μπορεί ενας αριστερός να μην θεωρει  αυτον τον εκβιασμό πολύ πιο αντιδημοκρατικό από την απαγόρευση υποψηφιότητας ενός  υποστηρικτή του εκβιασμού;

Στην Λατινική Αμερική ενα σημαντικό κομμάτι της αριστεράς με πρόφαση υπάρχοντα στοιχεία αυταρχισμού σε φιλολαϊκά καθεστώτα συνέβη να γίνει  αντικειμενικά΄συνένοχος επεμβάσεων και αιματηρών πραξικοπημάτων όπως όταν για να φύγει ο “δικτάτορας’ Περον’ χειροκρότησαν  στην Αργεντινή σε πρώτη φάση το αιματηρό πραξικόπημα που τον ανέτρεψε  (προτού γίνουν μετά και οι ίδιοι θύματα της δικτατορίας)

Θα περίμενε κανείς στην “Εποχη”  εναν άρθρο καταδίκης αυτών των εκβιασμών όπου θα υπήρχε όμως και  σε ήπιους τόνους και η κριτική για τις ελλείψεις και αυταρχισμούς  του καθεστώτος.

Αντ’ αυτού όμως έχουμε μια αριστερόμορφη σύμπλευση με την προπαγάνδα των Αμερικανών ώστε να υπάρξουν λιγότερες αντιδράσεις αν πετύχει ο εκβιασμός ή αν γίνει τελικά κάποιου είδους πραξικόπημα για να επιτευχθεί η υποταγή της Βενεζουέλας  . Η “πολιτικώς ορθή αριστερά” γίνεται κάποτε ο πιο πολύτιμος υποστηρικτής της καθεστηκυίας “τάξης πραγμάτων”.

Δημήτρης Σκαρπαλέζος
Συνταξιούχος επίκουρος  καθηγητής μαθηματικών στο πανεπιστήμιο “Παρίσι 7”