Του Νίκου Κατσουρίδη
Όταν η Κύπρος εντασσόταν στην Ευρωπαϊκή ΄Ένωση οι προσδοκίες του κυπριακού λαού στην μεγάλη πλειοψηφία του υπήρξαν πολύ υψηλές. Τόσον στην οικονομία όσον και στο κυπριακό. Ο κάθε ένας από μας έχει δική του βιωματική άποψη πλέον για τον αποτελεσματικό ή όχι ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο κυπριακό. Όσον και κατά πόσον η στάση των Βρυξελλών στο κυπριακό υπήρξε αντικειμενική και στη βάση των αρχών και διακηρύξεων της ΄Ένωσης. Όπως επίσης εάν και κατά πόσον η Ε.Ε. αντιμετώπισε ή και αντιμετωπίζει την Τουρκία με βάση αρχές ή με βάση τα συμφέροντα ορισμένων Ευρωπαϊκών Κρατών και κατ’ επέκταση και κυρίως με βάση τα αμερικανικά συμφέροντα. Ο απολογισμός αυτών των προβληματισμών δεν είναι καθόλου θετικός. Αρκεί μια και μόνη σύγκριση για να το αποδείξει. Η Ρωσική στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία είναι εισβολή (και είναι) ενώ η Τουρκική στην Κύπρο είναι «εισβολή»!! Όπως και η κατοχή εδαφών αντικρίζεται ως κατοχή στην πρώτη περίπτωση και «κατοχή» για την Κύπρο.
Στην οικονομία η Ευρωπαϊκή ΄Ένωση ανεξάρτητα από τα μεγάλα λάθη μας στην οικονομία, μας φιλοδώρησε με ένα κούρεμα μοναδικό. Ένα κούρεμα που δεν επιβλήθηκε σε καμιά άλλη χώρα με χειρότερα από εμάς δεδομένα στην οικονομία και το Τραπεζικό σύστημα, όπως Ισπανία και Ελλάδα. Όπως λέχθηκε και την περασμένη Τετάρτη στην Ευρωβουλή, το κούρεμα υπήρξε τιμωρία για τις σχέσεις της Κύπρου με Ρώσους ολιγάρχες. Ως και δεν υπήρξαν τέτοιοι σε Γερμανία, Λουξεμβούργο, Ισπανία, Ηνωμένο Βασίλειο και αλλού. Ως να μην καταδικάστηκαν Τράπεζες κολοσσοί στην Ε.Ε. για ξέπλυμα μαύρου ρωσικού χρήματος. Ως να μην γνώριζαν ποιος ήταν και τι έκανε π.χ. ο κ. Αμπράμοβιτς και το ανακάλυψαν μετά το Ουκρανικό κ.ο.κ.
Πέραν από τα πιο πάνω όμως η κύρια αίσθηση το 2004 ήταν ότι η χώρα μας γινόταν μέλος μιας ισχυρής πολιτικής και οικονομικής Ένωσης ισότιμων κρατών. Όχι ίσων αλλά ισότιμων. Άλλωστε αυτή η ισοτιμία υπήρξε ο κύριος λόγος που επέτρεψε την ένταξη μας στην Ε.Ε. με άλυτο το κυπριακό. Είναι η τότε ξεκάθαρη θέση (εκβιασμός) της Ελλάδας, πως χωρίς την ένταξη της Κύπρου η τόσον ποθούμενη τότε επέκταση της Ε.Ε προς ανατολάς θα συναντούσε το ελληνικό βέτο. Τώρα πόσο βοήθησε η επέκταση στην ανατολική Ευρώπη την Ε.Ε. την ίδια και πόσον τις ΗΠΑ, στη στρατηγική τους έναντι της Ρωσίας, και έναντι της ίδιας της Ε.Ε. είναι άλλο θέμα. Το βέτο λοιπόν υπήρξε ο κύριος λόγος που επέτρεψε την ένταξη μας στην Ε.Ε. Τώρα πάει και το βέτο περίπατο, τουλάχιστον για την ώρα και στο επίπεδο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Έστω και με μικρή πλειοψηφία οι αντιπρόσωποι των Ευρωπαίων πολιτών αποφάνθηκαν ότι δεν είναι όλα τα ευρωπαϊκά κράτη ισότιμα. Αποφάνθηκαν ότι τα προβλήματα π.χ. των Κυπρίων ή Ελλήνων αγροτών δεν θα αντιμετωπίζονται, αν έτσι κρίνουν τα ισχυρά κράτη της ΄Ένωσης, ισότιμα με αυτά των Γάλλων ή Γερμανών αγροτών. Φαντασθείτε τι θα γίνει στο μεταναστευτικό όταν η Γερμανία δεν θα έχει ουσιαστικά αντίπαλο. Αυτό όμως για μας εδώ στην Κύπρο δεν είναι το κύριο.
Το κύριο είναι το κυπριακό. Τι θα γίνει αν μια μέρα μετά την κατάργηση του βέτο, η πλειοψηφία των κρατών μελών κρίνει ότι τα ευρύτερα συμφέροντα της Ε.Ε. επιβάλλουν την ένταξη της Τουρκίας στην ΄Ένωση έστω και με άλυτο το κυπριακό; Εμείς ως Κυπριακή Δημοκρατία θα βρεθούμε αιωρούμενοι! Και μην πει κάποιος ότι δεν πρόκειται να δεχτούν ποτέ την Τουρκία γιατί δεν είναι έτοιμη οικονομικά. ΄Η γιατί υστερεί στα ανθρώπινα δικαιώματα κ.ο.κ. Αν ποτέ την εντάξουν θα είναι για λόγους πολιτικούς. Όπως έγινε τότε επί Κωνσταντίνου Καραμανλή και με την Ελλάδα. Δεν την ενέταξαν γιατί πληρούσε τα κριτήρια. Την ενέταξαν για πολιτικούς λόγους. Όπως θα κάνουν π.χ. με Αλβανία!
Εδώ την Τουρκία την έχουν απαλλάξει ακόμα και από την υποχρέωση εφαρμογής των κυρώσεων κατά της Ρωσίας! Ενώ την Κυπριακή Δημοκρατία τη δικάζουν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Η άρση του βέτο, του μοναδικού ουσιαστικού όπλου των μικρών κρατών, θα καταστήσει μιαν ήδη αυταρχική και γραφειοκρατικά ελεγχόμενη Ένωση ακόμα πιο αυταρχική. Θα αφήσει τα μικρά κράτη εντελώς στο έλεος των συμφερόντων των μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών, σε όλα τα θέματα πολιτικής, οικονομίας, άμυνας, κοινωνικής και εξωτερικής πολιτικής. Η άρση του βέτο μάλιστα σκοπείται τη στιγμή που οι Βρυξέλλες στοχεύουν νέα επέκταση που θα περιλάβει χώρες με πολύ σοβαρά (π.χ. Αλβανία) έως φοβερά προβλήματα ( π.χ. Ουκρανία).
Αυτή η κίνηση αναδεικνύει ακόμα ένα θέμα. Το θέμα το οποίο έθιξα στην προηγούμενη παράγραφο. Της δημοκρατικότητας της ΄Ένωσης. Τα ελλείμματα δημοκρατικότητας είναι ήδη σοβαρά και αυξανόμενα. Με την άρση του βέτο θα πολλαπλασιαστούν γεωμετρικά. Αλλά και η ίδια η διαδικασία έγκρισης του βέτο πάσχει. Δεν είναι δημοκρατική. Τι σημαίνει 27 άνθρωποι, οι αρχηγοί των κρατών και κυβερνήσεων θα αποφασίσουν από μόνοι τους για την τύχη 500 εκ. (!) Ευρωπαίων; Με ποιο δικαίωμα; Ήδη η ισχνή πλειοψηφία κατά τη ψηφοφορία στην Ευρωβουλή, παρά τις αποφάσεις κομμάτων, μιλά από μόνη της. Πράγμα που αποδεικνύει ότι οι αντιπρόσωποι των Ευρωπαίων πολιτών, αφουγκραζόμενοι τη θέληση των πολιτών, υπήρξαν κατά ένα μεγάλο ποσοστό αρνητικοί και ένα άλλο ποσοστό απρόθυμοι (αποχή) να υιοθετήσουν ένα μέτρο το οποίο καταργεί οριστικά την ισοτιμία και τη δημοκρατικότητα σε μια ΄Ένωση που ήδη πάσχει από έξη μεγάλα κακά στη λειτουργία της: α) Τον κυριαρχικό ρόλο 4-5 κρατών. β) Την καθοριστική και αυξανόμενη εξάρτηση από τις ΗΠΑ. γ) Την εξάρτηση από τα τεράστια συμφέροντα οικονομικών κολοσσών. δ) Την ανασφάλεια λόγω ανύπαρκτης κοινής άμυνας. ε) Την έλλειψη ενιαίας εξωτερικής πολιτικής και στ) Την απουσία οικονομικής και κοινωνικής συνοχής. Θεωρώ απαραίτητο όπως η υιοθέτηση αυτού του βήματος είναι προϊόν της θέλησης των ευρωπαίων πολιτών.
Των κυρίαρχων μελών της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Ως εκ τούτου όποια απόφαση και να λάβουν οι 27 πρέπει ο τελικός λόγος να ανήκει στο Δήμο των Ευρωπαίων. Να αποφανθούν οι ίδιοι οι δημότες της Ε.Ε., δηλαδή οι λαοί της ΄Ένωσης με Δημοψήφισμα αν επιθυμούν ή όχι την κατάργηση του βέτο. Αλλιώς το μέλλον εντός της Ε.Ε. αλλά και της ίδιας ως θεσμού θα καταστεί ακόμα πιο ζοφερό.