Όσοι λένε να υποχωρήσουμε  και άλλο για να εξευρεθεί λύση στο Κυπριακό δεν αντιλαμβάνονται πως η Τουρκία δεν αρκείται με την μισή Κύπρο, ή την δια πλαγίας οδού αναγνώρισης του ψευδοκράτους. Ούτε και με 2-3 ελληνικά νησιά του Αιγαίου.

Της Ανδρούλας Γκιούρωφ

Αφήνοντας έξω από το κάδρο την Τουρκία και τις απαράδεκτες αξιώσεις της, ακούμε από τους υποψηφίους για την προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας να υπερτονίζουν  πως αυτοί έχουν προτάσεις και την φόρμουλα που θα οδηγήσει σε λύση το κυπριακό. Για πάνω από   μισό αιώνα το κυπριακό βρίσκεται καθηλωμένο σε μια επικίνδυνη εκκρεμότητα,  βολική για τη Δύση. Περισσότερο για τους Βρετανούς οι οποίοι  θεωρούν την Κύπρο ως μια εν δυνάμει αποικία τους . Δεν είναι τυχαία που αυτοί βρίσκονται πίσω από όλα τα απαράδεκτα σχέδια λύσης του Κυπριακού. Αυτοί υποδαύλισαν την Τουρκία να γίνει παίκτης και διεκδικητής κυπριακών εδαφών.  Οι Βρετανοί  ήταν οι αρχιτέκτονες  των κατάπτυστων συμφωνιών Ζυρίχης -Λονδίνου, οι οποίες άφηναν  ανοικτές «καμαρόπορτες» για νέες κρίσεις ή συγκρούσεις σε περίπτωση που οι Κύπριοι σήκωναν κεφάλι για να αμφισβητήσουν τις πρόνοιες της δοτής αυτής λύσης.

Μιας λύσης που ακρωτηρίαζε εν τη γενέσει της την νεοσύστατη Κυπριακή Δημοκρατία και η ανεξαρτησία της ήταν δεμένη χειροπόδαρα από την βούληση ή τις ορέξεις των τριών εγγυητριών δυνάμεων. Βρετανίας, Τουρκίας ,Ελλάδας και οι τρεις μέλη της ΝΑΤΟϊκής συμμαχίας. Μιας συμμαχίας  που σήμερα ένας εκ των υποψηφίων -ο κ. Αβέρωφ Νεοφύτου-τάσσεται ανεπιφύλακτα για την ένταξη της ημικατεχόμενης Κύπρου στο ΝΑΤΟϊκό μπλοκ αν και εφόσον εκλεγεί, καθότι θεωρεί ως την μόνη επιλογή για την ασφάλεια του νησιού. Βέβαια το κατεχόμενο μέρος της Κύπρου είναι ενταγμένο στο ΝΑΤΟ καθότι η Τουρκία είναι ένας εκ των βασικών και σημαντικών εταίρων της Βορειοαταλαντικής συμμαχίας -όπως επαναλαμβάνουν φορτικά εδώ και χρόνια οι ΝΑΤΟϊκοί εταίροι της.

Η πλειοψηφία των υποψηφίων για την προεδρία χωρίς να στέκουν κριτικά για τους λόγους της διαιώνισης και περιδίνησης του κυπριακού μέσα από τόσα πολλά σχέδια λύσης που θα σφράγιζαν τα συμφέροντα των ξένων -κατά κύριο λόγο της Βρετανία, των ΗΠΑ  και της Τουρκίας-, επιχειρούν να επιρρίψουν ευθύνες  στην ελληνοκυπριακή πλευρά. Δηλαδή τη νόμιμη και διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Έτσι βλέπουμε  εδώ και μερικά χρόνια κάθε είδους εκπτώσεις και υποχωρήσεις να κατατίθενται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων προκειμένου να δελεαστεί η Τουρκία να αποδεχθεί μια λύση που δεν θα την βγάζει έξω από το κάδρο του συνιδιοκτήτη της καθημαγμένης Κύπρου. Βέβαια εκείνο που αποκρύβουν είναι πως η όποια λύση -αρεστή στην Τουρκία- θα εξαγοραστεί με εκπτώσεις σε θέματα  εθνικής κυριαρχίας.

Όπως αποδεικνύεται οι  εκπτώσεις τέτοιου είδους δεν μας οδηγούν σε μια υπό  τις περιστάσεις βιώσιμη λύση. Απλά   μεγαλώνουν την βουλιμία και εντείνουν τις ηγεμονικές επιδιώξεις και τον επεκτατισμό των Τούρκων.

Η καταφανής αναντιστοιχία

Την ώρα που μαίνεται ο  πόλεμος  στην Ουκρανία δια ΝΑΤΟϊκών αντιπροσώπων κατά  της Ρωσίας, μαίνεται παράλληλα και ένας άλλος πόλεμος για τον έλεγχο και τη χειραγώγηση της Ευρώπης. Η οικονομική της εξάρτηση είναι ένα μείζον ζήτημα και στοίχημα για τις ΗΠΑ. Ο απεγκλωβισμός της από τα δίκτυα της παγίδευσης,  θα εξαρτηθεί από καθαρούς ηγέτες που θα έχουν ως γνώμονα τα συμφέροντα της χώρας τους και κατ’ επέκταση και της ίδια της Ευρώπης.

  Σε ότι αφορά την Κύπρο, δεν μπορεί να μην σημειωθεί η καταφανής αναντιστοιχία στην στάση των περισσοτέρων συμμάχων και εταίρων , σε σχέση με την αντίδραση για την εισβολή στην Ουκρανία. Κάτι τέτοιο δεν έγινε για την Τουρκία η οποία πλέον δεν είναι μόνο μια κατοχική δύναμη σε μια χώρα μέλος της Ε.Ε.  Είναι μια αναθεωρητική δύναμη η οποία αυτή τη στιγμή υπερχειλίζει από γεωπολιτικό οίστρο.   Εξελίσσεται σε μια  επεκτατική δύναμη, η οποία προκαλεί αστάθεια και απειλεί την ειρήνη στην περιοχή. Όσοι λένε να υποχωρήσουμε  και άλλο για να εξευρεθεί λύση στο Κυπριακό δεν αντιλαμβάνονται πως η Τουρκία δεν αρκείται με την μισή Κύπρο, ή την δια πλαγίας οδού αναγνώρισης του ψευδοκράτους. Ούτε και με 2-3 ελληνικά νησιά του Αιγαίου. Δεν είναι θέμα ελληνοτουρκικών ζητημάτων που μέσα σε αυτά μπάζουν και το κυπριακό οι Ευρωπαίοι εταίροι και οι δήθεν σύμμαχοι μας . Επομένως εδώ δεν έχει  να κάνει με έναν συμβιβασμό στο κυπριακό ή στα ελληνοτουρκικά ζητήματα, όπως   θεωρούν και προτρέπουν να κάτσουμε στο τραπέζι και να τα βρούμε.Την  ίδια στιγμή συνεχίζουν οι ίδιοι να προωθούν τα συμφέροντά τους με την Τουρκία χωρίς να της έχουν επιβάλει μέχρι σήμερα ούτε ένα μέτρο ή κυρώσεις προκειμένου να αναχαιτισθεί ο μεγαλοϊδεατισμός της .

Η Τουρκία σιγά σιγά όχι μόνο απομακρύνεται από τη Δύση, αλλά με τη σημερινή της ηγεσία διέπεται και από μία μεγαλοϊδεατική, νεοοθωμανική συμπεριφορά. Θεωρεί δηλαδή ότι οι σημερινές συγκυρίες ευνοούν τη διείσδυση της σε άλλες περιοχές, την εξάπλωση της επιρροής της και βεβαίως την αναθεώρηση των συνθηκών με τις οποίες καθορίστηκαν τα σημερινά της σύνορα.  Παράλληλα η Τουρκία με την απειλή χρήσης βίας θέλει  να είναι οπωσδήποτε μέρος της συνολικής διευθέτησης των ενεργειακών κοιτασμάτων.

Το Κατάρ και οι απειλές

Το σκάνδαλο με το Κατάρ και οι καταιγιστικές εξελίξεις για χρηματισμό Ευρωπαίων αξιωματούχων μπορεί μεν να αφήνουν άφωνους  τους πολίτες της γηραιάς Ηπείρου, αλλά δεν είναι σίγουρο πως θα εξιχνιαστεί μέχρι τέλους. Γιατί οι σημερινοί ευρωπαίοι ηγέτες  δεν έχουν το πολιτικό ανάστημα των αντίστοιχων ηγετών των δεκαετιών  του ‘70 του  ’80 ή και του ’90. Οι οποίοι ναι μεν διέπραξαν λάθη και εφάρμοζαν  πολιτικές όχι και τόσο φιλικές προς τους πολίτες τους ενισχύοντας τα μονοπώλια, αλλά διατηρούσαν μια ανεξαρτησία χωρίς τα ασφυκτικά γκέμια της εξάρτησης από τις ΗΠΑ, ή άλλων χωρών πλούσιων σε ενεργειακά κοιτάσματα. 

Τώρα το σκάνδαλο με τους μονάρχες του Κατάρ προκαλεί κραδασμούς στην Ε.Ε. την ώρα που η Ντόχα απειλεί να «κόψει» τις ποσότητες φυσικού αερίου ή πετρελαίου αν δεν κοπάσουν οι αποκαλύψεις. Και θα κοπάσουν αφού ξεμπερδέψουν μόνο με τους φερόμενους υπόπτους οι οποίοι είναι υπόδικοι στις φυλακές πολυτελείας των Βρυξελλών. Και ως εκεί, έστω και αν λέγεται στους διαδρόμους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου πως αυτές οι υποθέσεις είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. 

Ακούγοντας κάποιους εκ των υποψηφίων προέδρων να υπερτονίζουν τον ρόλο που μπορεί να διαδραματίσουν οι ηγέτες της Ε.Ε. στο Κυπριακό, διερωτάται κανείς αν βρίσκονταν στην Κύπρο όταν η Τουρκία αποφάσιζε τον εποικισμό και το άνοιγμα της Αμμοχώστου ή όταν προκλητικά επέκτεινε με τη βία των όπλων την νεκρή ζώνη. Πέραν από κάποιες ασθενικές αντιδράσεις  και κούφιες ρητορικές κορώνες, οι φον ντερ Λάινεν,  Μπορέλ, Μακρόν, Σολτς και λοιποί ασχολούνταν με άλλα ζητήματα ενισχύοντας ένα βρόμικο πόλεμο στην Ουκρανία εφόσον το ΝΑΤΟ αποφάσισε να βρεθεί στην πίσω αυλή της Ρωσίας . Με απώτερο στόχο να βρεθεί και εντός της ρωσικής επικράτειας.

Δεν ακούσαμε κανέναν εκ των υποψηφίων να θέτει στις πραγματικές του διαστάσεις το κυπριακό ως πρόβλημα εισβολής και κατοχής,   αλλά ούτε και την θέση πως η Κύπρος δεν θα έπρεπε να συρθεί υπέρ των  κυρώσεων Ε.Ε.-ΗΠΑ κατά της Ρωσίας. Γιατί τα συμφέροντα της είναι αντίθετα με την στάση υπέρ της ΝΑΤΟϊκής επέκτασης σε χώρες της Ευρώπης  και της  διείσδυσης  στα ρωσικά σύνορα.

Μπορεί να κατηγορούμε την Τουρκία ότι δεν ακολουθεί τους ΝΑΤΟϊκούς της συμμάχους στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας και να έχει τα πόδια της  σε δύο βάρκες. Όμως  απ’ ότι φαίνεται είναι η κερδισμένη από αυτό τον πόλεμο. Ακροβατώντας ανάμεσα στα  δύο στρατόπεδα   ενισχύει την νεοοθωμανική της συμπεριφορά και  με τις σημερινές συγκυρίες ευνοείται  ως ένας παίχτης σε περιφερειακές κρίσεις όπως στη Λιβύη, την Συρία, το Ναγκόρνο Καραμπάχ ακόμη και στο Κόσοβο υπέρ των Αλβανών.

Και εμείς επιμένουμε σε νέες εκπτώσεις μπας και πεισθεί να δεχθεί μια λύση του κυπριακού.