Του Κυριάκου Κυριάκου
Η κυρία Λουκία δεν ζει πια ανάμεσά μας. Μας άφησε χρόνους. Τυχαία το έμαθα προχθές, όταν πέρασα από το σπίτι της νοννάς μου με την οποία ήταν πολύ καλές φίλες.
«Η κυρία Λουκία πέθανε», μου είπε η νοννά μου. «Ξέρεις μετά το «κούρεμα» που της έκαναν και το εγκεφαλικό που έπαθε λίγες μέρες μετά, η κατάσταση της υγείας της επιδεινώθηκε πάρα πολύ. Της έφεραν γυναίκα και τη φρόντιζε, όμως τον τελευταίο καιρό η υγεία της κλονίστηκε. Είχε γίνει φυτό, την έφαγε το μαράζι. Δεν χώνεψε ποτέ ότι της έφαγαν τα λεφτά της», μου επεσήμανε.
Ήταν ωραίος άνθρωπος η κυρία Λουκία. Μορφωμένη, καλλιεργημένη, πολύ δραστήρια, μόλις είχε αφυπηρετήσει από τη Δημόσια Υπηρεσία. Παιδιά δεν είχε. Λίγο καιρό πριν είχε χάσει τον άντρα της και ζούσε μόνη της σε ένα ωραίο, μεγάλο σπίτι στη Λευκωσία. Ήταν άτομο αφυπνισμένο με σοβαρή άποψη που εκφραζόταν και συζητούσε. Της ήλθε όμως πολύ βαρύς ο πέλεκυς του αδίστακτου κουρέματος ενός εκατομμυρίου περίπου ευρώ από το λογαριασμό της στη Λαϊκή Τράπεζα! Το αναπάντητο «γιατί» ή το «με ποιο δικαίωμα» τη διάλυσε. Την έστειλε μια ώρα γρηγορότερα στον τάφο, απαρηγόρητη, απελπισμένη, αδικαίωτη.
Πόσοι και πόσοι αλήθεια συμπατριώτες μας, όσοι επέζησαν από τέτοια σκληρά κτυπήματα, εξακολουθούν να σέρνουν το σταυρό του μαρτυρίου τους βαδίζοντας βουβά και αθόρυβα το δικό τους Γολγοθά; Τις προάλλες σε μια τυχαία κουβέντα με τον ιδιοκτήτη ενός καταστήματος στη Λευκωσία μια άλλη τραγωδία ανασύρθηκε στην επιφάνεια. «Βλέπεις τα λίγα σάπια δόντια στο στόμα μου και το κενό που έμεινε από τα υπόλοιπα που λείπουν;» με ρώτησε. Πράγματι η θέα του στόματος του εν λόγω κυρίου δεν ήταν καθόλου ευχάριστη. Αυτός ο άνθρωπος, είπα μέσα μου, φαίνεται να γέρασε πολύ πρόωρα. Και δεν έπεσα έξω. Είχε βιώσει από τα πολύ νεανικά του χρόνια την προσφυγιά, δραστηριοποιήθηκε στη συνέχεια επιχειρηματικά καταφέρνοντας να κάνει ένα γερό κομπόδεμα, το οποίο προόριζε για να αποκαταστήσει τα τρία παιδιά του. Όμως όλες οι καταθέσεις του (μερικές εκατοντάδες χιλιάδες) στη Λαϊκή έγιναν άνεμος και καπνός σε μία νύχτα! Και σαν να μη έφτανε αυτό, τον υποχρέωσαν να εξοφλήσει και δάνειο που ο ίδιος είχε συνάψει ως επιχειρηματίας, αγνοώντας τις καταθέσεις που του άρπαξαν! «Σε ένα μήνα αφότου με βρήκε αυτό το κακό τα δόντια μου άρχισαν να σαπίζουν και να πέφτουν. Ήμουν σε κατάσταση σοκ, είχα τάσεις αυτοκτονίας δεν ήθελα να ζήσω άλλο», μου ομολόγησε, προσθέτοντας πως δεν είχε να πληρώσει ούτε καν τα δίδακτρα της μικρής του κόρης που ακόμη σπούδαζε! Τώρα προσπαθεί να συναρμολογήσει ότι κομμάτια απέμειναν για να ξανασυνεχίσει, όμως ποτέ δεν θα μπορέσει να χωνέψει και πολύ περισσότερο να συγχωρέσει αυτό το μεγάλο έγκλημα, αυτή τη ληστεία που διαπράχθηκε σε βάρος του.
Θε μπορούσαν να παρατεθούν πολλά, πάρα πολλά ακόμη ανθρώπινα δράματα που οδήγησαν συμπολίτες μας σε οικονομική εξαθλίωση. Είναι αμέτρητες οι περιπτώσεις κατά τις οποίες πληρώθηκαν βαριοί λογαριασμοί. Και δυστυχώς ούτε η πολιτεία, ούτε η κυβέρνηση, ούτε άλλοι θεσμοί ή φορείς έδωσαν χέρι βοήθειας. Καμιά κατανόηση, καμιά συμπαράσταση, καμιά κοινωνική αλληλεγγύη. Μόνος ο καθένας στον πόνο του, στο προσωπικό του δράμα, απροστάτευτος, αβοήθητος, όταν άλλοι, οι εκ των έσω, οι μυημένοι των άνομων παιγνιδιών που στήνονταν, έβγαζαν την ουρά τους έξω, έκαναν εξαγωγές των εκατομμυρίων τους περισώζοντας τις περιουσίες τους και αφήνοντας τους ανυποψίαστους πολίτες λεηλατημένους να κλαίνε τη μοίρα τους.
Ο θάνατός σου η ζωή μου. Αυτός ο αδίστακτος κανόνας τείνει να γίνει (αν δεν έχει ήδη τύχει πλήρους εφαρμογής) κυρίαρχη πρακτική στην κομματοκρατούμενη, διεφθαρμένη και ανάλγητη κοινωνία μας που αναπνέει σε συνθήκες επικίνδυνης ημικατοχής. Είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι όλα αυτά τα καταστροφικά φαινόμενα που έχουν τη ρίζα τους στη σήψη, τη διαφθορά και κυρίως την ατιμωρησία, κατατρύχοντας τους πολίτες, συμβαίνουν σε μια χώρα που πριν 44 χρόνια υπέστη μια εισβολή με τις δραματικές επιπτώσεις ενός αδίστακτου, φονικού πολέμου, την προσφυγοποίηση του ενός τρίτου του πληθυσμού της και την συνεχιζόμενη κατοχή του 37% του εδάφους της. Κι όμως! Αυτό γίνεται χωρίς να συνειδητοποιούν όλοι αυτοί που κατέχουν θέσεις εξουσίας το ρόλο τους έναντι του πολίτη και της ίδιας της πατρίδας, της προοπτικής και του μέλλοντος της.
Οι πολιτικές δυνάμεις, που θεσμικά δημιουργήθηκαν για να προσφέρουν προστασία στον πολίτη, να τον αφυπνίζουν και να καθοδηγούν στους αγώνες για διεκδίκηση των δικαίων του, φαίνεται πως δεν είναι σε θέση να εκπληρώσουν αυτή την αποστολή τους. Με τα δείγματα γραφής που δίνουν πέφτουν ολοένα και πιο πολύ σε ανυποληψία, χάνοντας την αξιοπιστία τους κι αφήνοντας τον πολίτη μόνο και απροστάτευτο να πληρώνει το λογαριασμό για λάθη που ο ίδιος ουδόλως ευθύνεται. Αυτό ισχύει και για την κυβέρνηση που αποφασίζει, αλλά και για την αντιπολίτευση, η οποία αδυνατεί να ασκήσει τον απαιτούμενο έλεγχο, να ξεσκεπάσει έγκαιρα τα σκάνδαλα, τις ατασθαλίες και τις αυθαιρεσίες, υποχρεώνοντας τους ιθύνοντες σε διορθωτικές κινήσεις, που θα εξαλείφουν ή θα περιορίζουν στο ελάχιστο τις επικίνδυνες εκτροπές.
Ήλθε ο καιρός ο πολίτης να συνειδητοποιήσει το ρόλο του. Πρέπει να σηκωθεί και να απαιτήσει πάνω από όλα σεβασμό. Να διεκδικήσει τέτοιες πολιτικές που όχι μόνο δεν θα τον σπρώχνουν στη οικονομική εξαθλίωση και στην φτωχοποίηση, αλλά θα αναβαθμίζουν γενικότερα την ποιότητα ζωής της κοινωνίας μας. Επέστη ο χρόνος να αλλάξουμε ρότα.
