Του Πέτρου Μ. Πέτρου
Υπάρχουν άνθρωποι, που ανεξάρτητα αν μας αρέσουν ή όχι, αν συμφωνούμε μαζί τους ή όχι, είναι μοναδικοί και ως συνήθως ποτέ δεν περνούν απαρατήρητοι, αλλά με το δικό τους ιδιότυπο τρόπο γράφουν τη δική τους πορεία στη ζωή και σημαδεύουν ανεξίτηλα το παρόν, το μέλλον ή το παρελθόν…πολιτικοί, ηθοποιοί, τραγουδιστές, καλλιτέχνες, πολλοί.
Άλλοι κάνουν τη διαδρομή της ζωής ως κακέκτυπα άλλων προτύπων και ενίοτε ως άχρωμοι και άοσμοι ή και ασπόνδυλοι, αφού επιμελώς αποφεύγουν να αναζητήσουν τη δική τους μοναδικότητα, αν βεβαίως την έχουν. Οι πιο πολλοί γενικά περιορίζονται συνήθως και πέφτουν στην παγίδα της αντιγραφής, αν και κανένας δεν έρχεται από το μηδέν και το πουθενά.
Ο δικός μας Μάριος Τόκας, έλεγε για τον Πασχάλη Τερζή ότι τον Τερζή δεν τον βοηθούσε το στυλ του, προφανώς για να έβγαινε στη δημοσιότητα, όμως τόνιζε, ήταν μοναδικός και αυτό τον έκανε να αναγνωριστεί και να αγαπηθεί από τον κόσμο.
Ο Δημήτρης Μητροπάνος είπε, μεταξύ άλλων, σε μια συνέντευξη του: «…Εγώ έχω δηλώσει μακάρι να είχα τη φωνή του Καζαντζίδη και το ρεπερτόριο του Μπιθικώτση. Όταν ήμουν μικρός και δούλευα με τον Ζαμπέτα μου είχε πει “μην κάνεις το λάθος και προσπαθήσεις να μοιάσεις σε κανέναν γιατί δεν θα είσαι ποτέ τίποτα. Αν μιμηθείς κάποιον θα είσαι πάντα ο δεύτερος”».
Στο ίδιο μήκος κύματος, αλλά με τον δικό του τρόπο είπε κάποτε ένας άλλος μεγάλος τραγουδιστής, ο Ντέμης Ρούσος: «Καλύτερα να είσαι μοναδικός και λιγότερο καλός από άλλους, παρά να είσαι λιγότερο μοναδικός και τόσο καλός όσο άλλοι» …Υπάρχουν καλλιτέχνες, πρόσθετε, που τραγουδούν καλύτερα από μένα, που κάνουν καλύτερη και μεγαλύτερη καριέρα από μένα, αλλά είμαι περήφανος και ευτυχισμένος που είμαι μοναδικός…βλέπω ανθρώπους που προσπαθούν να με μιμηθούν και αυτό συμβαίνει όταν είσαι μοναδικός…»
Πρόδηλα όλοι οι μοναδικοί του κόσμου βαδίζουν πάντα τον δικό τους δρόμο και δεν ζουν ποτέ στη σκιά άλλων. Είναι ίσως αυτό που στο τέλος τους κάνει να ξεχωρίζουν από τους πολλούς, μαζί βέβαια και με το ταλέντο τους και όλα τα χαρίσματα ή βιώματα που κουβαλούν.
Είναι πολλές φορές παράδοξο ή απρόσμενο που ο «στίβος» του τραγουδιού συχνά -πυκνά υπερκεράζει ακόμα και αυτόν της πολιτικής και δείχνει τον δρόμο σε όσους τον έχουν χάσει, αν βεβαίως μπορούν και θέλουν να πάρουν τα μηνύματα και την αλήθεια που εκπέμπει. Αναντίλεκτα, αν οι πολιτικοί μπορούσαν να κάνουν ότι έκανε ο Μητροπάνος, ο Καζαντζίδης, ο Μικρούτσικος, ο Παπακωνσταντίνου και πολλοί άλλοι, ο κόσμος μας θα ήταν πολύ πιο όμορφος και σίγουρα καλύτερος.
Κρατώ στο τέλος τις σκέψεις του Μαρξ εν είδη εντοπισμού της αξίας και του μέτρου καλλιτεχνών ή πολιτικών, ο οποίος έλεγε ότι η ιστορία αναγνωρίζει ως μεγάλους ανθρώπους εκείνους που προσπάθησαν να επιφέρουν καλό, όχι στο στενό τους κύκλο ή περιβάλλον, αλλά στους περισσότερους ανθρώπους στον κόσμο…
Ίσως γι αυτό τον λόγο ο κόσμος πολλές φορές αγάπησε και εκτίμησε τραγουδιστές και καλλιτέχνες πιο πολύ από πολιτικούς, τους έκανε αθάνατους και ζουν μαζί του στις μοναξιές και στις δυσκολίες, μα και στα μεγάλα οράματα.
(Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ’ ανάγκην με την άποψη της ηλεκτρονικής μας εφημερίδας.Η e-shocknews υποστηρίζει την ελεύθερη έκφραση θέσεων, απόψεων και ιδεών)
