Του Πέτρου Μ. Πέτρου
Η αναμενόμενη επίσκεψη Ομπάμα στην Κούβα, πριν από την αποχώρησή του από τον Λευκό Οίκο εκτιμάται από ΜΜΕ «ότι θα είναι το συμβολικό αποκορύφωμα και η επισφράγιση της προσέγγισης Ουάσινγκτον και Αβάνας για εξομάλυνση των σχέσεών τους, ένας από τους στόχους που είχε θέσει ο Ομπάμα».
Η επίσκεψη Ομπάμα, αναντίλεκτα θα είναι ιστορική, γιατί η «τύχη» και η ζωή τα έφερε με τέτοιο τρόπο, που χρειάστηκαν 88 χρόνια, έτσι που ο Πρόεδρος των ΗΠΑ να διαβεί μια απόσταση μόλις 90 μιλίων από την επικράτεια της παντοδύναμης χώρας του, για να προσγειωθεί στο διεθνές αεροδρόμιο της Αβάνας «Χοσέ Μαρτί».
Ο Χοσέ Μαρτί, ο κορυφαίος εθνικός ήρωας και ποιητής της Κούβας, είχε κι αυτός κάποτε ζήσει ως μετανάστης στην Αμερική και στα γραπτά του θύμιζε στους συμπατριώτες του ότι εκεί «έζησε μέσα στα σωθικά του τέρατος γι αυτό και γνωρίζει καλά τον ιμπεριαλισμό».
Τώρα η ιστορία κάνει στροφή, χάριν στο πείσμα και στην αντίσταση των Κουβανών, και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ θα προσγειωθεί στο αεροδρόμιο που φέρει το όνομά του, ενώ ο ραδιοσταθμός της Αβάνας θα εξακολουθήσει να παίζει το γνωστό «χαλί» του από το 1959… «Ράδιο Αβάνα, Κούβα. Ελ πριμέρ τερριτόριο Λίπρε ντε Αμέρικα»(το πρώτο ελεύθερο έδαφος της Αμερικής)…
Μπορεί ο Ομπάμα να είναι Πρόεδρος μιας μεγάλης χώρας, αλλά σίγουρα εκεί θα δει και θα μάθει, αν θέλει βεβαίως, πολλά καλά πράγματα που δεν είδε στην μεγάλη του χώρα και πρώτα από όλα για την αρμονική και ειρηνική συμβίωση λευκών, νέγρων, μαυριδερών, μουλάτων, μελαχρινών, γηγενών και παλιών απογόνων σκλάβων και εμιγκρέδων από την Αφρική, την Ασία και την Ευρώπη.
Δεν ξέρω αν το πρωτόκολλο θα του επέτρεπε να βρεθεί για λίγο μαζί με τους κουβανούς στο δρόμο ή κάτω από τις φοινικιές και να χορέψει κι αυτός κάτω από ήχους σαξοφώνων, κιθάρων, μαράκας και ταμ ταμ, αλλά σίγουρα στο αίμα του, η αρχέγονη δύναμη και νοσταλγία, μπορεί κάπου να ξυπνήσει, έστω κι αν είναι αλυσοδεμένη με τα «πρέπει» και τα «μη».
Οι κουβανοί έγχρωμοι και μη, απέκτησαν πλήρη πολιτικά δικαιώματα από τη νίκη της Κουβανικής Επανάστασης το 1959, σε αντιδιαστολή με τις ΗΠΑ όπου οι μαύροι απέκτησαν δικαίωμα ψήφου το 1965. Οι Κουβανοί είναι οι πρώτοι στον κόσμο που νίκησαν τον ρατσισμό, ήταν προλάτες στον αγώνα για την ανατροπή και κατάργηση του απαρτχάιντ. Στη Σχολή «Αγκοστίνο Νέτο» φιλοξένησαν και έδωσαν μόρφωση σε δεκάδες χιλιάδες παιδιά και σπουδαστές από την Αγκόλα, Αιθιοπία και αλλού, όπως χιλιάδες ήταν και οι κουβανοί διεθνιστές που πολέμησαν στην Αγκόλα και αλλού, είτε εργάστηκαν εκεί και πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους ως γιατροί ή δάσκαλοι και γύρισαν πίσω στην πατρίδα τους χωρίς να πάρουν μαζί τους ένα πολύτιμο λίθο ή ένα βαρέλι πετρέλαιο…
Ο Ομπάμα θα δει ακόμα ότι οι κουβανοί έχουν την δική τους οπλοκατοχή, αλλά δεν συμβαίνει όπως στην χώρα του, γιατί εδώ τα όπλα τα κρατούν νέοι, αγόρια και κοπέλες, εργαζόμενοι, φοιτητές και συνταξιούχοι, όχι για οτιδήποτε άλλο, παρά μόνο για την υπεράσπιση της Επανάστασης και συμμετέχουν στις CDR (Επιτροπές Υπεράσπισης της Επανάστασης) σε κάθε γειτονιά.
Σίγουρα ο Ομπάμα θα δει πολλά παλιά αυτοκίνητα και σε καμιά περίπτωση χλιδή και πλούτο. Αυτά σίγουρα τα έχει χορτάσει στη χώρα του. Εδώ θα δει ότι δεν υπάρχουν άστεγοι και ζητιάνοι. Υπάρχουν απλοί και αξιοπρεπείς άνθρωποι που μπορεί να ονειρεύονται ένα καλό φαγητό και κάποια περισσότερα υλικά αγαθά, όμως επιβίωσαν και άντεξαν κάθε είδους πόλεμο και στραγγαλισμό από τον αποκλεισμό. Θα έβλεπε, αν το ήθελε, ότι αυτοί οι «νηστικοί» από το 1980 ήδη διέθεταν 52 πανεπιστήμια και εκατοντάδες νοσοκομεία, πολυκλινικές, νηπιαγωγεία και παιδικούς σταθμούς.
Η επίσκεψη Ομπάμα, ένα άλλο ιστορικό γεγονός στην Αβάνα, μετά την εκεί συνάντηση του Πάπα Φραγκίσκου και του Πατριάρχη Πάσης Ρωσίας Κυρίλλου, μπορεί να σηματοδοτήσει μια «νέα εποχή», στην οποία βεβαίως θα κριθούν και θα δοκιμαστούν όλες οι υποδομές της Κούβας, οικονομικές, πολιτικο-κοινωνικές και άλλες.
Σίγουρα δεν είναι εύκολο εγχείρημα για καμιά από τις δύο πλευρές, όμως είναι δρόμος που πρέπει να περπατηθεί, αφού οι προηγούμενες πολιτικές οδήγησαν τις ΗΠΑ σε μια «απομόνωση», και ο κόσμος στη Λατινική Αμερική, τα τελευτά 15 χρόνια άλλαξε πολύ πιο γρήγορα από ότι τον είχαν προβλέψει και προς άλλη κατεύθυνση. Ας μη ξεχνούμε ότι “ο πόλεμος είναι η εξωτερική πολιτική με άλλα μέσα” και παραφράζοντας τη ρήση : «η εξωτερική πολιτική είναι πόλεμος με άλλα μέσα»…Ίδωμεν!
