Γράφει η Ανδρούλα Γκιούρωφ

Εμαθαν να μιλούν και να καταφέρονται εναντίον όσων διαφωνούν μαζί τους με ισοπεδωτικές απλουστεύσεις, ως να είναι τόσο σίγουροι πως κατέχουν την απόλυτη αλήθεια.Για να το πετυχουν επιστρατεύουν πολλές φορές τη μέθοδο της ύβρης των κτυπημάτων κάτω από τη ζώνη και άμα δεν το πετυχαίνουν, τότε είναι και η λάσπη στη γωνιά για να ριχθεί ως έσχατο εργαλείο για τη πτώση του άλλου.Ετσι νομίζουν.

Ο κόσμος  έχει κουραστεί,  έχει χορτάσει και μπαφιάσει από λόγια-λόγια, και δεν είναι τυχαίο που επικρατεί  και διαχέεται ένα πάγωμα και ένα παραλυτικό μούδιασμα  για το ποιούς θα επιλέξει με την εμπιστοσύνη και τη ψήφο του ενόψει των επικειμενων εκλογών του Μάη.

Ο λόγος για τους πολιτικούς μας, οι οποίοι  επιμένουν να βρίσκονται μέσα στη φάκα της συνήθους τακτικής: «κτύπα τον αντίπαλο μέχρι να πέσει για να κερδίσεις πόντους».Να σε χειροκροτήσουν οι κερκίδες των φανατικών και το βράδυ σε εναν ύπνο δικαίου  σφακτού να  επιχαίρουν  πως επιτελούν  και εθνικό καθήκον.Η συνείδηση τους είναι ήσυχη; Μόνο οι ίδιοι γνωρίζουν αν η φουρτούνα των τύψεων  τους βασανίζει, ή αν διαισθάνονται πως πρέπει επιτέλους να κάτσουν ο ένας απένταντι στον άλλο και ήρεμα να χαράξουν τα επόμενα βήματα ώστε η λύση που θα συμφωνηθεί, να είναι όσο το δυνατόν μπορεί να είναι δίκαιη υπό τις περιστάσεις και μέσα σε αυτό τον κυκεώνα των συγκρουόμενων γεωστρατηγικών συμφερόντων.Για να βρεθεί μια λύση με τις ελάχιστες αδικίες.Με τις ελάχιστες απώλειες ώστε αυτός ο τόπος απο μοιρασμενος και διχασμένος να βρεθεί ενωμένος και μονιασμένος .

Δεν νοείται να μας βρίσκει και αυτός ο χρόνος στο εμπα των   42χρονων  της τούρκικης κατοχής,και  να συνεχίζεται το ίδιο και απαράλλακτο σκηνικό.Να τσακώνονται και να τρώγονται αναμεταξύ τους οι πολιτικοί χωρίς να συνειδητοποιούν πως τα μεγάλα θύματα αυτής της διεθνούς παρανομίας και αδικίας  είναι οι ίδιοι. Είναι οι ομόχνωτοι τους οι  Ελληνοκύπριοι και σε δεύτερη μοίρα οι Τ/κ.Και όχι οι έποικοι και οι κουβαλητοί που βρήκαν έτοιμες περουσίες στρωμένες με τον ιδρώτα και τον κάματο  όλων εκείνων που εκτόπισε ο Αττίλας. Η  γέννα και το θρέμμα ενός εγκλήματος πολέμου δεν νοείται να έχει δικαίωμα χρήστη, εφόσον αυτό που διεκδικεί είναι σφετερισμός.Ειναι η λεία της κλεψιάς.Σύμφωνα με την κοινή λογική είναι σαν να ληστεύει ένας μία τράπεζα και μετά από χρόνια  όταν φτάσει η ώρα της κρίσης, να διεκδικεί μερτικό από τα κλοπιμαία.

Δεν υπάρχουν λιγότερο ή περισσότερο πατριώτες.Κανένας δεν αγαπά περισσότερο ή λιγότερο την Κύπρο, επειδή δεν βρέθηκε ακόμα ο πήχυς που θα μετρά ανα ουγγία και κιλά τον πατριωτισμό ενός εκάστου.

Σε τούτα τα ηφαιστειογενή χώματα   που μας έταξε η μοίρα να ζήσουμε ας συνειδητοποιήσουμε όλοι πως πρώτιστο καθήκον και μέλημα είναι να την προστατεύσουμε και να την παραδώσουμε στις επόμενες γενιες χωρίς τα βαρίδια μιας ταπεινωτικής συνθηκολόγησης επειδή δεν αντέξαμε ή δεν είχαμε την τόλμη  να πούμε «όχι» στο βιαστή  και δεχόμαστε το βιασμό ως έσχατη λύση ανάγκης.

Εκείνοι που λένε πως άλλο το συναίσθημα και άλλο η λογική, προφανώς δεν διάβασαν ιστορία και αγνοούν ή θέλουν να αγνούν πως τα μεγαλύτερα ιστορικα γεγονότα ξεκίνησαν με το συναίσθημα και ύστερα ακολούθησε η λογική.Εκείνοι που λένε πως πρέπει να αφεθεί ο Πρόεδρος να διαπραγματευθεί και να μην του  αντιμιλούν πιθανόν να έχουν δίκαιο. Αλλά προφανώς και οι άλλοι δικαιολογούνται να ανησυχούν επειδή  αυτός ο Πρόεδρος  έχει έναν πολύ πρόσφατο παρελθόν με πιστόλια στον κρόταφο και είναι λογικό να ανησυχούν οι άλλοι μπας και ξαναβγούν τα πιστόλια  με πιο απειλητικές διαθέσεις αυτή τη φορά. Εκείνοι πάλι που λένε να μην ακούτε τι λέει  ο Ερντογάν, ο Νταβούτογλου , ο Τσαβούσογλου, ο  Ακιντζί ή ο αντίλαλος του Μπορτζού,  αλλά να ακούτε μόνο αυτά που σας λέμε εμείς , νομίζουν πως έχουν δίκαιο; Εχουν όμως και  οι άλλοι δίκαιο γιατί το «δεν ακούω δεν βλέπω δεν μιλώ» είναι πολύ επικίνδυνο όπως  ο πολιτικός αυτισμός που είναι πιο  επικίνδυνος.

Σε τούτη τη γη που η μοίρα μας έταξε να γεννηθούμε,  οφείλουμε να ζήσουμε μαζί και όχι απέναντι και χώρια, με τους συμπατριώτες μας τ/κ που και γι’ αυτούς πατρίδα είναι η Κύπρος.Με τους Μαρωνίτες τους Αρμεναίους και τους Λατίνους. Και όταν ο τουρκοκύπριος πατριώτης Σενερ Λεβέντ κεντά με την πέννα του τον θρήνο, τον πόνο και την καταπίεση των ομόχνωτων του στα κατεχόμενα είναι γιατί και αυτός πονεί το ίδιο μαζί μας για την αδικία που γίνεται εις  βάρος όλων των Κυπρίων. Και  όταν τολμά να ορθώνει ανάστημα και να αντιμιλά στον πανίσχυρο  Ερντογάν και σ’ έναν ολόκληρο κατοχικό στρατό οφείλουμε να στεκόμαστε με  προσοχή και να τις ανησυχίες του που είναι και δικές μας ανησυχίες.