Του Πέτρου Μ. Πέτρου
Υπάρχουν συχνά πυκνά περιπτώσεις αριστερών, που λίγο-πολύ μου θυμίζουν κάποιους «επαναστάτες» που δεν μπορούσαν να δουν ποιοι ήταν οι πραγματικοί επαναστάτες που με το όπλο στο χέρι πολεμούσαν και έδιναν τη ζωή τους ενάντια στον δικτάτορα Σομόζα στη Νικαράγουα και τον ιμπεριαλισμό, και τους ενοχλούσε ότι φορούσαν στον λαιμό τους τον σταυρό του Χριστού αντί το σφυροδρέπανο.
Επέμεναν λοιπόν να τους αλλάξουν τον σταυρό με το σφυροδρέπανο, για να τους «κάνουν» καθώς πρέπει «επαναστάτες», κατά Μαρξ ή άλλως πως.
Στην ιστορία των επαναστατικών κινημάτων είναι πολλές οι περιπτώσεις που ορισμένοι δεν μπορούν να διακρίνουν τους πραγματικούς επαναστάτες, γιατί τα γυαλιά που φορούν και με τα οποία βλέπουν τον κόσμο, δεν τους επιτρέπουν να κατανοήσουν κάτι διαφορετικό ή έξω από τα «καλούπια» που έχουν στις αποθήκες των μυαλών τους.
Όταν ο Φιντέλ Κάστρο ξεκινούσε την Κουβανική Επανάσταση δεν ήταν ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος ή του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Ηγείτο του Κινήματος της 26ης Ιουλίου και με εκείνο το Κίνημα η Επανάσταση οδηγήθηκε στη νίκη της το 1959. Χρόνια αργότερα, το 1965, το Κίνημα της 26ης Ιουλίου και άλλα κόμματα και οργανώσεις που πολέμησαν τη δικτατορία του Μπατίστα, συγχωνεύτηκαν και το 1965 δημιούργησαν ένα Κόμμα: το Κομμουνιστικό Κόμμα Κούβας.
Θυμούμαι, πως ακόμα και όταν είχα επιστρέψει από την Κούβα το 1980 και εργαζόμουν στην ΕΔΟΝ, κάποιοι σύντροφοι έβλεπαν με δυσπιστία την Κούβα, τον Τσε Γκεβάρα και άλλους και δεν τους θεωρούσαν «ορθόδοξους» κομμουνιστές, για πολλούς και διάφορους δικούς τους λόγους και σίγουρα με βάση τα όσα προφανώς είχαν από κάπου ακούσει. Ο ΠαπαΙωάννου όμως, ο Δώνης Χριστοφίνης, ο μακαριστός Χριστόφορος Ιωαννίδης και πολλοί άλλοι όχι. Ήταν πάντα εκτιμητές της Κουβανικής Επανάστασης και θαυμαστές της.
Στην εποχή μας, αρκετοί αριστεροί, μπλεγμένοι μέσα σ’ ένα λαβύρινθο δήθεν «ταξικών» και Μαρξιστικών ερμηνειών και με αλυσοδεμένα μυαλά σε σχήματα του μακρινού πλέον χθες, της Σοβιετικής Ένωσης και του Σοσιαλισμού, αδυνατούν να αντιληφθούν και να ερμηνεύσουν τη σημερινή εποχή, και βλέπουν παντού καπιταλιστές και ιμπεριαλιστές.
Προφανώς, προσκολλημένοι στον δίκαιο μεν φόβο του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, δεν μπορούν να αντιληφθούν άλλες αποχρώσεις ή βαθύτερες δυνάμεις ιδεολογικο-πολιτικές που κάνουν τους ανθρώπους και κράτη να ξεχωρίζουν και όλοι μπαίνουν σε ένα τσουβάλι με μικρές διαφορές.
Μια τέτοια εμφανής αδυναμία αντίληψης των πραγματικοτήτων του σημερινού κόσμου, εξήγησης και ερμηνείας του, αποτελούν πιστεύω και οι απόψεις που εξέφρασε (Χαραυγή, 10/1/2016) ο Γραμματέας της Κ.Ε. του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας (ΚΡ), Κεμάλ Οκουγιάν, ο οποίος μεταξύ άλλων ανέφερε για τον Πούτιν και τη Ρωσία:
«Η δημοφιλία του (Πούτιν) είναι σε άνοδο γιατί έχει ένα πλεονέκτημα. Απέναντί του έχει φθαρμένους ηγέτες όπως ο Ομπάμα, η Μέρκελ και ο Ερντογάν. Θεωρείται πιο έξυπνος και πιο καθησυχαστικός. Όμως ως μαρξιστές πρέπει να βλέπουμε ποιου τα συμφέροντα εξυπηρετεί ο κάθε πολιτικός. Ο Πούτιν εκπροσωπεί το ρωσικό καπιταλισμό. Οι καπιταλιστές δεν έχουν πουθενά δίκαιο και ουδέποτε δημιουργούν καλό. Σε όσους θεωρούν τον Πούτιν ηγέτη αρχών, απλά τους υπενθυμίζω τα κομπλιμέντα του για τον Ερντογάν το 2014. (…) Εφαλτήριό του είναι τα συμφέροντα της Ρωσίας και όχι τα συμφέροντα της ρωσικής εργατικής τάξης. Η εποχή όπου τα συμφέροντα των καπιταλιστών και των εργατών μπορούσαν να βρεθούν κάπου έχει εδώ και καιρό εκλείψει από την ιστορία της ανθρωπότητας. Αλλά, όπως είπα και προηγουμένως, δική μας προτεραιότητα είναι να παλέψουμε ενάντια στη δική μας καπιταλιστική τάξη. Είναι οι Ρώσοι κομμουνιστές που πρέπει να αξιολογήσουν τον Πούτιν…»
«…Ο ιμπεριαλισμός σχετίζεται με τη μονοπωλιακή φάση του καπιταλισμού, αλλά δεν είναι ταυτόσημος με αυτή. Σήμερα υπάρχουν μερικές χώρες όπου ο καπιταλισμός δεν έχει λάβει μονοπωλιακό χαρακτήρα και αν χρησιμοποιήσουμε πλατιά στη βάση αυτή τον όρο αυτό, σίγουρα θα χαθεί η αναλυτική αξία. Τώρα ως προς τη Ρωσία. Είναι μια πολύ δυναμική καπιταλιστική χώρα που επιχειρεί από την ανατροπή της ΕΣΣΔ το 1991, να ανοίξει το πεδίο της στη διεθνή αρένα στη βάση των κολοσσιαίων πηγών της. Η προσέγγιση μιας τέτοιας χώρας πρέπει να γίνεται μαζί με τις τάσεις και τις διαδικασίες. Είναι ξεκάθαρο ότι η Ρωσική Ομοσπονδία είναι καθ’ οδόν στο να γίνει μια ιμπεριαλιστική χώρα. Η χρησιμοποίηση του όρου ιμπεριαλισμός για τη Ρωσία δεν είναι απλά επιστημονικό ζήτημα, αλλά και πολιτική επιλογή. Το κόμμα μας έχει την άποψη ότι όλες οι καπιταλιστικές χώρες έχουν την τάση να γίνουν ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αλλά μόνο ορισμένες από αυτές έχουν και την ποιότητα…«Mόνος μας σύμμαχος στη Ρωσία η εργατική τάξη»…
Τα σχόλια τα αφήνω στον καθένα. Πάντως στη Δευτέρα παρουσία θα ξεκαθαρίσουν όλα. Θα κριθεί ξανά η δημοφιλία του Πούτιν, του Ολάντ, της Μέρκελ, του Ερντογάν, του Κάμερον, του Ρέντζι όπως και οι πολιτικές των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκής Ένωσης και τότε με ασφάλεια και σιγουριά θα έχουμε μια ξεκάθαρη εικόνα και θα εντοπίσουμε τους συμμάχους και συναγωνιστές μας για να παλέψουμε ενάντια στην καπιταλιστική τάξη με βάση…και τον Μαρξισμό…
