Του Πέτρου Μ. Πέτρου

Χρειάζεται να ξέρει κανείς λίγα πράγματα για να καταλάβει ότι η Ρωσία και ο Πούτιν καθόλου δεν αστειεύονται με την τουρκική προκλητικότητα και τα άλλα νταηλίκια του νεοσουλτάνου Ερντογάν και των πατρόνων του, γιατί απλά έχουν πολύ περισσότερο βάθος από τις δικές μας, δικαιολογημένες μεν, εξάρσεις και τρικυμίες, θυμούς και ευσεβοποθισμούς, γιατί απλά οι ρώσοι έρχονται από πολύ πιο μακριά από ότι εμείς, σε ότι αφορά την εθνική συνείδηση και τη νεότερή τους ιστορία, τα όριά τους…

Ο ρωσικός λαός, χρόνια τώρα γαλουχήθηκε με τις αξίες του ανθρωπισμού, της φιλίας, της φιλοξενίας, της αλληλεγγύης, της ανεξιθρησκίας, της συνεργασίας, του αλληλοσεβασμού και ένα σωρό άλλες αξίες που είτε τις εμπέδωσε ιστορικά μέσα από την εξέλιξη της ζωής του, είτε δια των αρχών και αξιών του χριστιανισμού, είτε ακόμα δια της πλούσιας σύγχρονης του ιστορίας και των θυσιών του στη νίκη κατά του χιτλεροφασισμού.

Η ιστορία του, σίγουρα δεν είναι μια ιστορία «Φαρ Ουέστ», όπου ο ένας έπαιζε τον άλλο με το περίστροφο για τα γελάδια ή το χρυσάφι ή για μια χούφτα δολάρια, τον σερίφη, τους κακούς ινδιάνους και τους πάντα καλούς και νικητές λευκούς μα ούτε και ήταν μια ιστορία παραμυθένια και ιδεατή χωρίς ζικ-ζακ.

Είναι πολλά τα μέρη και οι θυσίες των Ρώσων, όπου έγραψαν το ιστορικό πια σύνθημα για τις σφαγές των Γερμανών φασιστών … ότι «Τίποτα δεν ξεχάστηκε. Κανείς δεν ξεχνιέται! Ο «Ρουβίκωνας» της υπομονής των Ρώσων και του Πούτιν μπροστά σε όλη την έρπουσα 25χρονη τακτική του ΝΑΤΟ να φτάσει έξω από της πόρτα της Ρωσίας, ήταν η Κριμαία και ήταν τότε που υποχρεώθηκε να ανασύρει το σπαθί από το θηκάρι.

Αργότερα, μετά την εμπλοκή στη Συρία, και όταν ο Πούτιν έλεγε ύστερα από το κτύπημα στην Αίγυπτο, ότι «δεν θα σκουπίσομε τα δάκρυά μας, δεν θα ξεχάσουμε» το εννοούσε όπως όταν οργάνωνε την μεγαλοπρεπή παρέλαση για τα 70χρονα της νίκης κατά του φασισμού, όταν ενδιαφερόταν για τους βετεράνους και τις συντάξεις και τη διαβίωσή τους, όταν ενδιαφερόταν για την άμυνα της Ρωσίας και απέτρεπε διαχρονικά (έσωθεν και έξωθεν) όλους εκείνους που ήθελαν να ταπεινώσουν και να κατασπαράξουν την χώρα, εκείνους που τους συνέφερε η διαφθορά και η διάλυση του κράτους.

Η Ρωσία, εδώ και καιρό, έχει ανακτήσει την περηφάνια της και δουλεύει καλοκουρδισμένα και οργανωμένα και είναι να θαυμάζει κανείς το πως αναδιπλώνονται όλες οι κυρώσεις και τα μέτρα κατά της Τουρκίας μέσα από ένα τεράστιο δίκτυο υπηρεσιών ενός ευέλικτου κρατικού μηχανισμού που καταγράφει και γνωρίζει, αν όχι τα πάντα, τα πλείστα και με λεπτομέρειες…

Έχουν στοιχεία για όλα, τον ρωσικό τουρισμό και τα έσοδα της Τουρκίας , τους Τούρκους που ζουν ή δουλεύουν στην Ρωσία, το εμπόριο και τις εισαγωγές τους από την Τουρκία (ένδυση, υπόδηση, ψάρια, λαχανικά, φρούτα, το πώς θα σταματήσει το βάπτισμα των τουρκικών ντοματών ως ρωσικών, τα ενεργειακά, τα πάντα) και που θα στραφεί η αγορά τους προς αναπλήρωση και ενδυνάμωση άλλων σχέσεων. Κινείται ολόκληρη η μηχανή μαζί με την διπλωματία τους, τον στρατό τους, τη Βουλή και το λαό τους. Οι προηγούμενες κυρώσεις των δυτικών κατά της Ρωσίας την κατέστησαν ετοιμοπόλεμη και τώρα σχηματικά, εν μία νυκτί έχει καταστρωμένα ολόκληρα σχέδια και δράσεις.

Η κλιμάκωση των μέτρων κατά της Τουρκίας (πολιτικο-διπλωματικών, οικονομικών, στρατιωτικών, πληροφοριακών-προπαγανδιστικών) είναι γενικευμένη και καθολική και προμηνύει μια στροφή στη ρωσική πολιτική, μη ανοχή και σύγκρουση, όχι κατ΄ ανάγκη άμεση γιατί είναι γνωστή η ιστορική παθογένεια της Τουρκίας, που την οδήγησε στο περιθώριο και που δείχνει να επαναλαμβάνεται.

Πολλοί εκτιμούν ότι έφθασε η ώρα που η Τουρκία κορύφωσε την επανάληψη του παλιού της Οθωμανικού εαυτού και ήδη με τις πράξεις της και τις συμπεριφορές της, εσωτερικά και διεθνώς, γέννησε πλέον πολλούς επίδοξους νεκροθάφτες.

Ο Πούτιν και η Ρωσία, συνεπείς με την ιστορία και το λαό τους, ξέρουν καλά τις ανατολίτικες συμπεριφορές και νομίζω τις απεχθάνονται