Του Κυριάκου Κυριάκου
«Προδότης δεν είναι μόνο αυτός που φανερώνει τα μυστικά της πατρίδας του στους εχθρούς, αλλά είναι και εκείνος που, ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα εν γνώση του δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων πάνω στους οποίους άρχει».
Τόσο κρυστάλλινα και αυστηρά είχε οριοθετήσει πριν 2,400 χρόνια ο Θουκυδίδης το ρόλο και την αποστολή των ανθρώπων που αναλαμβάνουν δημόσια αξιώματα. Και κατατάσσει στην κατηγορία των προδοτών ακόμη και εκείνους που με τις ενέργειές τους δεν λαμβάνουν μέτρα για να φέρουν την πρόοδο, να πάρουν την κοινωνία πιο μπροστά και να ανεβάσουν ψηλότερα τη στάθμη της ζωής των πολιτών.
Άραγε πόσους τέτοιους άρχοντες θα μετρούσε σήμερα στην κυπριακή κοινωνία ο Θουκυδίδης; Πόσους απ’ όλους αυτούς που πέρασαν από αξιώματα και οφίκια μπορεί να αποδώσει εύσημα τιμής και προσφοράς στον τόπο τους ; Πόσους αλήθεια τεως και νυν θα εντοπίσει, που αντί για το καλό του συνόλου έχωναν το χέρι μέχρι και τον αγκώνα στο μέλι ή έπαιρναν ολόκληρο το βάζο μαζί τους. Πόσους θα ξεχώριζε για να τιμήσει ως αληθινούςς πατριώτες και σε πόσους θα κολλούσε την ετικέτα του προδότη;
Το ότι η κοινωνία οπισθοδρομεί και ο πολίτης υποφέρει δεν είναι κάτι που μας προέκυψε ουρανοκατέβατα. Είναι πολλές δηλητηριώδεις σταγόνες μαζί, που τις αφήσαμε να στάζουν ώσπου γέμισαν και ξεχείλισαν το ποτήρι. Και τώρα πίνουμε όλοι μαζί το φαρμάκι της απρονοησίας και της έλλειψης επαγρύπνησης. Δεν είχαμε φρουρούς, δεν φυλάξαμε Θερμοπύλες. Αφήσαμε τους κλέφτες, τους απατεώνες, τους φαύλους και ανέντιμους να σκαρφαλώνουν σαν σαλιγκάρια στα ψηλά σκαλοπάτια της εξουσίας και ως πολίτες μείναμε απαθείς να τους παρακολουθούμε. Τους βλέπαμε να κάνουν πλιάτσικο τον δημόσιο πλούτο , να άρχουν με ιδιοτέλεια , να βαδίζουν στραβά και να γλεντούν σε βάρος μας και εμείς τους ανεχόμασταν. Σαν υπνωτισμένοι τους υποκλινόμαστε και τους χειροκροτούμε , παρασυρμένοι από τις ψεύτικες μάσκες που ως Ταρτούφοι φρόντιζαν να φορούν για να μας ξεγελούν.
Ποτέ μα ποτέ δεν απαιτήσαμε ως άρμοζε την παραδειγματική τιμωρία τους. Γλυστρούσαν σαν χέλια και έφευγαν κάθε φορά που τους έπρεπε κρεμάλα. Μας πρόδωσαν το 74 ανοίγοντας τις κερκόπορτες στον Αττίλα και εμείς τους δώσαμε κλαδί ελιάς ! Κτίζαμε την λαβωμένη και διχοτομημένη Κύπρο , αναδεικνύοντας σε αξιώματα και θέσεις ανθρώπους που είχαν για γνώμονα τη μίζα, την κλεπτααποδοχή, τη διαπλοκή και την απατεωνιά. Εγινε η λεηλασία του Χρηματιστηρίου και αντί για φυλακή,δώσαμε δικαιώματα στους πρωταγωνιστές της να μας εξουσιάζουν και να μας νουθετούν μέχρι και σήμερα τί πρέπει να κάνουμε για να πάει τάχατες η Κύπρος μπροστά. Βιώσαμε την μεγάλη απάτη και την ασυδοσία των τραπεζών και όλοι οι… ευυπόληπτοι κύριοι με τα λευκά κολάρα κυκλοφορούν ανενόχλητοι και μας χλευάζουν απ’ τα πολυτελή παλάτια που έκτισαν με τον δικό μας οβολό και προπαντός την ανοχή μας.
Όλοι μα όλοι μας έχουμε την ευθύνη μας. Κι αυτοί ακόμη που κρατούν το ευαγγέλιο της τιμιότητας στο χέρι . Αν είμαστε ενεργοί και όχι άχρηστοι πολίτες, όπως θα μας χαρακτήριζε ο Θουκυδίδης, αν σωστά επαγρυπνούσαμε και δεν υπνώτταμε όλους αυτούς τους αισχρούς κατεργάρηδες που κατάντησαν την Κύπρο Σταύλο του Αυγεία θα τους ξεσκεπάζαμε και θα τους απομονώναμε. Θα τους κλείναμε σε ανήλιαγα κελιά να σαπίζουν στη φυλακή. Θα βάζαμε στη θέση τους ανθρώπους ντόπρους και ειλικρινείς που πραγματικά γνοιάζονται για τον συνάνθρωπο τους , για την προκοπή της Κύπρου και την βελτίωση της θέσης των συμπολιτών μας. Αντ΄ αυτού δώσαμε δικαιώματα και εξουσίες σε ανθρωπάρια που καπηλεύονται τον πατριωτισμό και προτάσσουν την δήθεν προσφορά τους σε αγώνες του έθνους που προηγήθηκαν για να καλύψουν τις πομπές και τα αίσχη τους.
Πόσο αλήθεια επίκαιρος είναι στις μέρες μας ο Θουκυδίδης! Ποιός τον ακούει όμως μέσα σε μια τόσο χειραγωγημένη και διεφθαρμένη κοινωνία! Μακάρι τουλάχιστον να εφαρμόζαμε τη ρήση του Κένεντι που απαιτούσε από τους συμπολίτες του να μην σκέφτονται τι μπορεί να κάνει η πατρίδα για αυτούς, αλλά αυτοί – όλοι εμείς- τί μπορρούμε να κάνουμε για την πατρίδα μας.
