Η ελάχιστη ενότητα είναι θέμα επιβίωσης

 

Του Νίκου Κατσουρίδη*

Katsourides_thumpΧωρίς να υπεισέρχομαι στη διαδικασία, με ποιες θέσεις κάποιος συμφωνεί ή όχι, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι είναι αποκαρδιωτική η εικόνα του εσωτερικού πολιτικού μετώπου.  Η τραγωδία του 1974 απέδειξε στην πράξη ότι η εξοντωτική αντιπαράθεση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων του τόπου τη μόνη που διευκολύνει είναι την Τουρκία.  Εξάλλου είναι αυτή  η αντιπαράθεση που οδήγησε στη βίαιη σύγκρουση και την προσπάθεια ανατροπής της νομιμότητας το 1974, που έφερε τον τουρκικό Αττίλα στην Κύπρο.  Υπήρξε το προσκλητήριο προς τον κατακτητή που ανέμενε για δεκαετίες.  Έστω και αν σε αυτή τη βίαιη σύγκρουση οδηγηθήκαμε ως αποτέλεσμα των σχεδιασμών και ενεργειών δυνάμεων εκτός Κύπρου.  Αυτοί οι σχεδιασμοί δεν θα μπορούσαν να υλοποιηθούν άνευ της συμβολής και ενεργούς συμμετοχής ντόπιων δυνάμεων.

Από το 1974, έγινε κατανοητό ότι ένας αντίπαλος του μεγέθους της Τουρκίας, η οποία για σαράντα χρόνια απολαμβάνει την ανοχή ακόμα και  μερίδας του διεθνούς παράγοντα στήριξη στο συνεχιζόμενο και εντεινόμενο έγκλημα κατά της Κύπρου, δεν μπορούσε να αντιμετωπισθεί χωρίς αρραγές εσωτερικό μέτωπο.  Και ούτε και σήμερα είναι δυνατόν να ανατραπούν οι επεκτατικοί της σχεδιασμοί, αν εμείς δεν διαθέτουμε ένα μέτωπο ενότητας, το ελάχιστον στα ουσιώδη ζητήματα.

Δυστυχώς ενώ όλοι αναγνωρίζουν αυτή την αναγκαιότητα στα λόγια, στην πράξη, βρισκόμαστε σήμερα στη χειρότερη  κατάσταση στο εσωτερικό μέτωπο μετά το 1974.  Και αυτό τη στιγμή που όλοι αναγνωρίζουν ότι φθάσαμε στο δώδεκα παρα  ένα στο κυπριακό.  Η μάχη αυτή τη στιγμή δεν είναι αν θα έχουμε ενιαίο κράτος ή ομοσπονδία.  ΄Η τι είδους ομοσπονδία θα έχουμε. Όπως ήταν τα πρώτα 3 χρόνια από το 1974 έως το 1977.  Ούτε τι είδους Ομοσπονδία και με ποιο περιεχόμενο όπως ήταν τα χρόνια που ακολούθησαν.  Σήμερα η μάχη είναι αν θα φθάσουμε σε λύση η οποία να διασφαλίζει το ΕΝΑ κράτος και όχι τα δύο.  Και κατά πόσον θα στηριχθεί επαρκώς η Κυπριακή Δημοκρατία ως την ευλογημένη μέρα που θα φθάσουμε σε μια λύση αρχών.

Μπροστά σ΄ αυτή την κατάσταση είναι δύο φορές τραγικό να βιώνουμε μια συνεχή και εντεινόμενη αλληλοεξοντωτική πολιτική σύγκρουσης εφ΄όλης της ύλης απ΄ όλες σχεδόν τις πολιτικές δυνάμεις.  Δύο φορές τραγικό γιατί από τη μια η κατάρρευση του εσωτερικού μετώπου συνιστά κανάλι διόδου των τουρκικών σχεδιασμών και από την άλλη γιατί δεν φαίνονται στον πολιτικό ορίζοντα σημάδια αποπυροδότησης της αντιπαλότητας.  Το αντίθετο μάλιστα.  Ο κάθε ένας προσπαθεί να ισοπεδώσει τον άλλο αναζητώντας την πολιτική του δικαίωση.  Και λογικά κάποιος θα διερωτηθεί αν είναι κακό να ασκείται κριτική και πολεμική ενίοτε και να διεξάγεται δημόσιος διάλογος.  Κάθε άλλο.  Αλλά όλα αυτά στη βάση αντιπαράθεσης επιχειρημάτων και σε ένα επίπεδο, ανάλογο των εξαιρετικά επικίνδυνων στιγμών που διερχόμαστε ως τόπος.  Και φυσικά να μην περιορίζεται η όποια ανταλλαγή επιχειρημάτων και η αντιπαράθεση ακόμα, μόνο στην προσπάθεια να εκμηδενίσουμε τον αντίπαλο.  Αλλά να προχωρούμε και στο επόμενο βήμα.  Στο βήμα της δημιουργικής σύνθεσης.   Θα  φέρω ένα παράδειγμα.  Η απόσυρση όλων των ξένων στρατευμάτων αποτελεί προϋπόθεση και εχέγγυο τόσον για την λύση, όσον και τη βιωσιμότητα της λύσης.  Ουδείς διαφωνεί επι τούτου.  Με δεδομένη όμως την πλήρως αρνητική θέση της Άγκυρας στο θέμα, ορισμένοι στην Κύπρο δεν αποδέχονται παραμονή  ούτε ελάχιστων τουρκικών στρατευμάτων μετά την λύση, άλλοι συζητούν ένα πολύ σύντομο χρονοδιάγραμμα πλήρους απόσυρσης και άλλοι δεν απορρίπτουν την παραμονή μικρών αγημάτων, κατά το πρότυπο ΕΛΔΥΚ – ΤΟΥΡΔΥΚ, για εύλογο χρονικό διάστημα.  Αγκάθι σοβαρό για κάθε χρονοδιάγραμμα η ημερομηνία λήξης τους.  Υπάρχει περιθώριο σύγκλισης αυτών των απόψεων;  Θεωρώ πως ναι.  Αν υποχρεωθούμε χάριν μιας σωστής λύσης από το διεθνή παράγοντα να αποδεχτούμε για ορισμένο μικρό χρονικό διάστημα την παραμονή πολύ μικρών αγημάτων, εφόσον φυσικά σε όλα τα άλλα θα επέλθει συμφωνία βασισμένη σε αρχές, τότε, η ημερομηνία απόσυρσης και του τελευταίου στρατιώτη των αγημάτων, πρέπει να είναι προκαθορισμένη με τη συμφωνία λύσης,  Αναφέρω αυτό το παράδειγμα, όχι γιατί θεωρώ ότι όλοι συμφωνούν με μια τέτοια εξέλιξη.  Το αναφέρω ως παράδειγμα ενδεχόμενης σύνθεσης απόψεων, η οποία πολύ πιθανόν να τύχει διεθνούς στήριξης.  Κυρίως όμως το αναφέρω ενδεικτικά για να υποδείξω την ανάγκη, όπως η πολιτική ηγεσία του τόπου καθίσει γύρω από το τραπέζι σε ένα βασανιστικό εξ΄ ανάγκης και ειλικρινή ως προαπαιτούμενο διάλογο, αν πρόκειται να υπάρξει κοινός παρονομαστής.  Κοινός παρονομαστής ο οποίος θα μας επιτρέψει να πορευτούμε στη διεθνή σκηνή και στον επικείμενο διάλογο θωρακισμένοι με την ασπίδα της ενότητας. Κατ΄ ελάχιστον στα κυρίαρχα θέματα στρατηγικής και τακτικής στο κυπριακό.  Αυτήν την οριακή για το πρόβλημα μας στιγμή η ελάχιστη ενότητα είναι θέμα επιβίωσης. Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους.

 

ΝΙΚΟΣ ΚΑΤΣΟΥΡΙΔΗΣ