Του Νίκου Κατσουρίδη
Από καιρού εις καιρό εδώ στην Κύπρο είναι αναγκαίο να θυμίζουμε τα αυτονόητα. Γιατί ξεχνιόμαστε και εγκλωβιζόμαστε στα δεδομένα της όποιας συγκυρίας οπότε αδυνατούμε να εντοπίσουμε το κυρίαρχο συμφέρον του κυπριακού λαού στο σύνολο του. Το συμφέρον της Πατρίδας. Ειδικά αυτή τη στιγμή που τον λαό μας, όχι αδικαιολόγητα, απασχολούν τα γνωστά θέματα, οι διαδικασίες περι το κυπριακό τρέχουν από μόνες τους. Και λέγοντας από μόνες τους, εννοώ όπως τις τρέχουν εκείνη η μερίδα του διεθνούς παράγοντα, η οποία έχοντας δεδηλωμένη προτίμηση προς την Τουρκία, και η Τουρκία οδηγούν τις εξελίξεις σε ένα εξαιρετικά οριακό και ιστορικά πρωτοφανές σημείο. Ποιο είναι αυτό; Η οριστική μετατόπιση της βάσης των συνομιλιών η οποία όπως ορίζεται από τις αποφάσεις του ΟΗΕ και τις συμφωνίες κορυφής, προνοεί για ΕΝΑ Κράτος. Με μια και μόνη διεθνή προσωπικότητα, ιθαγένεια και πρώτιστα κυριαρχία. Αρα για ένα κανονικό/φυσιολογικό κράτος. Το οποίο σημαίνει χωρίς κηδεμόνες και επικυρίαρχους. Χωρίς ξένα στρατεύματα και εγγυήσεις. Χωρίς παραμονή των εποίκων, πλην όσων για ανθρωπιστικούς λόγους θα δικαιολογείται. Και το τελευταίο είναι προσφορά ιδιαίτερης σημασίας και ειδικής αξίας προς τους συμπατριώτες μας τ/κ. Όπως δήλωσε την Κυριακή 20 Δεκεμβρίου, ο Σενέρ Ελτζίλ, Γ.Γ της συνδικαλιστικής οργάνωσης τ/κ δασκάλων, σήμερα στα κατεχόμενα ζουν 600 χιλ. άτομα και μόνο 130 χιλ. είναι τ/κ!! Κράτος λειτουργικό, βιώσιμο, ασφαλές και δημοκρατικό. Εναρμονισμένο με τις αρχές και αξίες και το δίκαιο, της Ένωσης Κρατών, στην οποία ε/κ και τ/κ θέλουν το Κράτος τους, να συνεχίσει να μετέχει. Δηλαδή στην Ευρωπαϊκή ΄Ένωση.
Αυτά είναι τα κυρίαρχα. Και δεν μπορεί τα κυρίαρχα να υποβαθμίζονται ή να διαγράφονται, επειδή έτσι βολεύονται τα συμφέροντα ορισμένων εκτός Κύπρου. Δεν μπορεί για παράδειγμα και ορισμένοι εδώ στην Κύπρο να «ξεχνούν» τα κυρίαρχα και να επικεντρώνονται σε σοβαρά μεν θέματα, τα οποία όμως και να συμφωνηθούν δεν θα επιλύσουν το κυπριακό, αν δεν έχουν λυθεί τα κυρίαρχα. Αυτή η ιστορία μοιάζει με την πρόσφατη καταψήφιση του προϋπολογισμού. Οπου, η Βουλή εν τη σοφία της υπερψήφισε σωρείαν τροπολογιών, επι ενός προϋπολογισμού τον οποίον εν γνώσει της θα καταψήφιζε όπως και έπραξε. Οπόταν ενταφίασε με τον προϋπολογισμό και τις τροπολογίες. Έτσι και στο κυπριακό, το να συμφωνηθούν τα θέματα διακυβέρνησης, προσφύγων, εδαφικό κ.λπ., δεν είναι αρκετό όσον σοβαρά και να είναι. Για να έχουμε λύση πρέπει παράλληλα να συμφωνηθούν και τα θέματα ασφάλειας, εγγυήσεων, στρατευμάτων και εποίκων. Και να επιλυθούν ταυτόχρονα. Εξ΄ού και στο Κράν Μοντανά ο Γ.Γ του Ο.Η.Ε διευθέτησε τα παράλληλα τραπέζια. Το ένα όπου συζητήθηκαν τα θέματα διακυβέρνησης, προσφύγων, εδαφικό κ.λπ. και στο άλλο αυτά για την ασφάλεια, εγγυήσεις, στρατεύματα, έποικοι. Όλα αυτά τα θέματα αποτελούν ενιαίο και αλληλένδετο σύνολο και δεν μπορεί να διαχωρίζονται. Δεν μπορεί π.χ. να επιλυθούν, αν επιλυθούν, τα θέματα της εσωτερικής πτυχής, (διακυβέρνηση, εδαφικό κλπ.) και να επισφραγιστούν με μια στρατηγική συμφωνία, και να αφεθούν ως κεκτημένο, έως ότου συμφωνηθούν και εκείνα της διεθνούς πτυχής (ασφάλεια κ.λπ.). Για δύο λόγους. Πρώτον γιατί χωρίς τα δεύτερα δεν έχουμε λύση. Δεύτερον γιατί τα θέματα της εσωτερικής πτυχής είναι αυτά που δίνει η ε/κ κοινότητα, κάνει παραχωρήσεις στην τ/κ κοινότητα και άρα η τ/κ κοινότητα θα έχει λάβει χωρίς να δώσει, οπόταν μειώνεται το ενδιαφέρον της για τη διεθνή πτυχή. Πολύ περισσότερο που τα θέματα τα οποία θα παραμένουν υπο συζήτηση, δεν εξαρτούνται από τη θέληση της τ/κ κοινότητας αλλά αποκλειστικά και μόνο από την Τουρκία. Όπως οι τ/κ και η Άγκυρα δεν αποδέχονται να συμφωνηθούν πρώτα τα θέματα τα διεθνούς πτυχής γιατί οι ε/κ θα είναι λιγότερο δεκτικοί στα υπόλοιπα. Αν και οι ε/κ όμως ως αδύνατος κρίκος της εξίσωσης δεν έχουν κανένα λόγο να παρασπονδήσουν, εν τούτοις το ορθό, λογικό και δίκαιο, είναι να συμφωνηθούν όλες οι πτυχές μαζί. Αλλωστε ισχύει η θέση ότι τίποτα δεν είναι συμφωνημένο αν δεν συμφωνηθούν όλα, αλλά ταυτόχρονα ισχύει και το δόγμα πως όσα αποδεχτεί, ειδικά η αδύνατη πλευρά, δεν μπορεί να τα πάρει πίσω, έστω και αν δεν έχουμε τελική συμφωνία. Να σημειώσω επίσης ότι οι γενναίες υποχωρήσεις των ε/κ στα θέματα της εσωτερικής πτυχής έγιναν και γίνονται, όχι γιατί η ε/κ κοινότητα θεωρεί ότι είναι το ορθόν και δίκαιο, αλλά με κύριο στόχο να πετύχει αυτά που για όλα τα κράτη είναι αυτονόητα και δεδομένα. Ανεξαρτησία, κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα. Ως εκ τούτου είναι παραλογισμός τα θέματα ασφάλειας, εγγυήσεων, στρατευμάτων και εποίκων, να μείνουν στο «περίμενε» και να εξαρτώνται αποκλειστικά από την καλή θέληση της Τουρκίας. Και επειδή αυτά τα θέματα δεν αποτελούν διαφορά μεταξύ ε/κ και τ/κ, αλλά θέμα διεθνούς δικαίου, που προέκυψε από την εισβολή και κατοχή της Τουρκίας, θέμα καταπάτησης διεθνών συνθηκών από την Άγκυρα, θα πρέπει να επιλυθούν στην παρουσία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Να γιατί στο τραπέζι της πενταμερούς η Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να είναι παρούσα, πέραν από την παρουσία των δύο κοινοτήτων. Αν κατά τη συζήτηση των θεμάτων ασφάλεια, εγγυήσεις, στρατεύματα, έποικοι, είναι παρούσες μόνο οι δύο κοινότητες, τότε χάνεται η ουσία του κυπριακού. Μηδενίζεται ο ρόλος, η θέση και ο λόγος του Κράτους το οποίο έχει υποστεί εισβολή και κατοχή, ανατρέπονται η ουσία των αποφάσεων του ΟΗΕ, χάνεται η αξία και το νόημα του διεθνούς δικαίου και διεθνούς τάξης, αθωώνονται η Τουρκία. Ο καταπατητής κάθε έννοιας δικαίου, ο εισβολέας και κατακτητής, ο πειρατής της Μεσογείου.
