Του FRANKLIN FREDERICK*

“Στις ρίζες του, ο καπιταλισμός δεν σήμαινε μόνο τη δουλεία και τη φυλετική ανωτερότητα των λευκών (white supremacy) αλλά επίσης και το ήθος του γκάγκστερ”.  (Τζέραλντ Χορν-Gerald Horne)

Η γνωστή ταινία Τζόκερ (Joker) παρουσιάζει ένα σύγχρονο φαινόμενο που παρατηρείται σε αρκετές χώρες, το οποίο όμως, στην περιπλοκότητά του, μπορεί να κατανοηθεί μόνο μέσω της ιστορίας της καταγωγής των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. 

Ο Αφρο-αμερικανός ιστορικός και καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Χιούστον Τζέραλντ Χορν (Gerald Horne) στο βιβλίο του “Η Αντεπανάσταση του 1776: Η Αντίσταση των Δούλων και η Καταγωγή των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής” (‘The Counter-Revolution of 1776: Slave Resistance and the Origins of the United States of America’ – NYU Press, 2014) υποστηρίζει ότι το Αμερικανικό κίνημα ανεξαρτησίας γεννήθηκε, από τη μια απ’ το φόβο των εύπορων και προνομιούχων τάξεων της αποικίας για το διογκούμενο στην μητρόπολη, δηλαδή την Αγγλία, κίνημα υπέρ της κατάργησης της δουλείας το οποίο θα έδινε τέλος σε ό,τι αποτελούσε τη βάση του πλούτου τους – δηλαδή τη δουλεία. Από την άλλη, η Αγγλία εμπόδιζε επίσης την προώθηση των αποίκων προς τη δύση, η οποία θα παρέμενε χώρα για τους αυτόχθονες ερυθρόδερμους. Για τον Χορν ο πόλεμος για την ανεξαρτησία των ΗΠΑ ήταν εν μέρει μια “αντεπανάσταση” με ηγέτες τους “ιδρυτές πατέρες” που στόχευε στη διατήρηση του δικαιώματός τους να υποδουλώνουν άλλους λαούς, κυρίως Αφρικανούς, και να συνεχίζουν να επεκτείνουν το νεαρό τους έθνος προς τα δυτικά, κλέβοντας όλο και περισσότερη γη από τους αυτόχθονες ερυθρόδερμους όπου και θα επεκτεινόταν ακόμη περισσότερο η δουλική εργασία.

Σε ένα άλλο του βιβλίο με τίτλο “Η Αποκάλυψη της Εποικιστικής Αποικιοκρατίας: Οι Ρίζες της Δουλείας, Φυλετική Ανωτερότητα των Λευκών και Καπιταλισμός στη Βόρεια Αμερική και την Καραϊβική  του 17ου Αιώνα” (The Apocalypse of Settler Colonialism: The Roots of Slavery, White Supremacy and Capitalism in 17th Century North America and the Caribbean), ο Χόρν συνόψισε αυτή τη διαδικασία ως εξής:

“Μέχρι  που τελικά, το 1776, κατάφεραν να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα και να επιδείξουν τον πατριωτισμό τους εκδιώκοντας το Λονδίνο εντελώς από τα εδάφη των αποικιών νοτίως του Καναδά, ενώ ταυτόχρονα έπειθαν τους εξαπατηθέντες ή αλλιώς αφελείς (έως και σήμερα) ότι αυτή η ωμή αρπαγή γης, η διατήρηση της δουλείας και το κυνήγι του κέρδους ήταν κατά κάποιο τρόπο ένα μεγάλο άλμα της ανθρωπότητας προς τα εμπρός.”

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ξεκίνησε και μια άλλη διαδικασία θεμελιώδους σημασίας για εμάς σήμερα: η γέννηση της στρατιωτικής ισχύος των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο στρατός των ΗΠΑ δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου της ανεξαρτησίας εναντίον των Βρετανών, ο οποίος ήταν επίσης πόλεμος εναντίον της τεράστιας πλειοψηφίας των Αφρικανών σκλάβων που συμμάχησαν με τους Βρετανούς – οι οποίοι τους είχαν υποσχεθεί την ελευθερία τους – και εναντίον των πολλών αυτόχθονων πληθυσμών οι οποίοι επίσης συμμάχησαν με τους Βρετανούς, γνωρίζοντας τι θα επακολουθούσε για τους ίδιους όταν θα γινόταν ανεξάρτητο το νέο κράτος. Και όντως, πολύ σύντομα μετά τη νίκη κατά των Βρετανών και την επικράτηση της ειρήνης, ο νεοσυσταθής στρατός των ΗΠΑ ανέλαβε τα νέα του καθήκοντα: τον γενοκτόνο πόλεμο εναντίον των αυτόχθονων λαών προκειμένου να διασφαλιστεί η εδαφική επέκταση του νέου κράτους.

Στο βιβλίο “Η Πρώτη Μέθοδος Πολέμου: Η Διεξαγωγή του Αμερικανικού Πολέμου στα Σύνορα, 1607-1814” (The First Way of War: American War Making on the Frontier, 1607-1814) ο  συγγραφέας Τζων Γκρένιερ (John Grenier) υποστηρίζει ότι οι ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ διαμορφώθηκαν μέσα στους γενοκτόνους πολέμους εναντίον των Αμερικανικών αυτόχθονων λαών, όταν πρακτικά χρησιμοποιήθηκε κάθε μέσο καταστροφής, κάθε ωμότητα έγινε πραγματικότητα, και δεν υπήρξε καθόλου διάκριση μεταξύ άμαχων και μάχιμων πληθυσμών. Μία από τις μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν από τις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ εναντίον των αυτόχθονων λαών ήταν και η καταστροφή των φυτειών τους και των αποθεμάτων τροφίμων τους, που οδηγούσε στην ήττα διά της πείνας, μία μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε ευρέως και τελειοποιήθηκε δεκαετίες αργότερα από τις ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ, καθιστώντας τις Ηνωμένες Πολιτείες την μοναδική ίσως χώρα στον κόσμο που ειδικεύεται στον πόλεμο κατά του Φυτικού Βασιλείου. Στην πραγματικότητα, μια αδιάσπαστη ιστορική γραμμή οδηγεί, από τους πολέμους εναντίον αυτόχθονων λαών, στον πόλεμο στο Βιετνάμ. Τα πολύ πρόσφατα οικονομικά εμπάργκο κατά της Κούβας και της Βενεζουέλας αποτελούν ακριβώς μιαν άλλη μορφή αυτής της μεθόδου και οι σκοποί παραμένουν οι ίδιοι – να προκαλέσουν πείνα, να τιμωρηθούν οι άμαχοι πληθυσμοί προκειμένου να καθυποταχθούν – και χρησιμοποιήθηκαν ήδη από τις καταγωγικές αρχές της στρατιωτικής δύναμης των ΗΠΑ. Η εξόντωση των αυτόχθονων λαών υπήρξε τόσο σημαντική στα πολιτικά πράγματα την εποχή εκείνη που η συμμετοχή σε στρατιωτικές εκστρατείες εναντίον των αυτόχθονων ήταν πρακτικά το προαπαιτούμενο για την ανάδειξη κάποιου σε υποψήφιο για την προεδρία του Νέου Κράτους. Ο Άντριου Τζάκσον, έβδομος πρόεδρος των Ηνωμάνων Πολιτειών, είναι ίσως εκείνος που αντιπροσωπεύει καλύτερα αυτό που πραγματικά ήταν η νέα τούτη χώρα. Ο Τζάκσον ήταν ένας πλούσιος καλλιεργητής-γαιοκτήμονας και δουλοκτήτης που ηγείτο στρατιωτικών δυνάμεων στον πόλεμο εναντίον της φυλής των Κρικ (Creek), και ο οποίος οδήγησε στην κατάκτηση πολλών γαιών που σήμερα ανήκουν στις πολιτείες Αλαμπάμα και Τζώρτζια. Ηγήθηκε επίσης των αμερικανικών στρατευμάτων στον πόλεμο εναντίον των Σεμινόλε (Seminole). Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του ο Τζάκσον συνέχισε τη σταυροφορία του εναντίον των αυτόχθονων λαών. Υπάρχει ένα ενδιαφέρον επεισόδιο στην γνωστή τηλεοπτική σειρά ‘House of Cards’ στο οποίο κάποιοι αντιπρόσωποι των Ερυθροδέρμων επισκέπτονται το Λευκό Οίκο. Ως μέρος της προετοιμασίας της επίσκεψης αυτής το προσωπικό του Λευκού Οίκου αφαιρεί από τον τοίχο το πορτρέτο του Άντριου Τζάκσον καταφανώς για να μην ενοχληθούν οι Ερυθρόδερμοι – μια σπάνια στιγμή διαύγειας στην αμερικανική τηλεόραση. Ήταν ακριβώς οι οπαδοί του Α. Τζάκσον αυτοί που ίδρυσαν το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ…

Προκειμένου να διασφαλίσουν ένα “ενιαίο μέτωπο” των εποίκων εναντίον των αυτόχθονων λαών, από τη μιά, και από την άλλη να εξασφαλίσουν τη συνέχιση της δουλείας επάνω σε άλλους, οι Βρετανοί είχαν σχηματίσει μια πλασματική “συμμαχία” υπεράνω κοινωνικών τάξεων, μεταξύ των “λευκών” – φυλετική ανωτερότητα των λευκών – η οποία νομιμοποίησε και επέτρεψε την εκμετάλλευση, την κλοπή ή την εξόντωση όλων όσων δεν είχαν το χάρισμα να είναι λευκοί. Σύμφωνα με τον Τζέραλντ Χορν, αυτή η στρατικοποιημένη πολιτική των ταυτοτήτων που ήταν η “λευκότητα”, βρισκόταν στη ρίζα των αποικιακών κατακτήσεων ήδη από το 1676, η οποία και οδήγησε στη δημιουργία μίας χώρας του “λευκού ανθρώπου”, ένα πρώτο κράτος ‘απαρτχάιντ’, ένα παράδειγμα που θα ακολουθούσε και η Νότιος Αφρική. Η βία εναντίον των αυτόχθονων λαών και η βία που είναι σύμφυτη με την οικονομία που στηρίζεται στη δουλεία, έγιναν καθημερινές πρακτικές και “κανονικά” στοιχεία στη λευκή νοοτροπία των ΗΠΑ έως και σήμερα. Ο Τζέραλντ Χορν υποστηρίζει ότι μια από τις τελευταίες εκφράσεις της  “φυλετικής ανωτερότητας των λευκών” στη συστημική πολιτική των ΗΠΑ ήταν η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, καθώς ένα μέρος του εκλογικού σώματος “(…) δεν μπορούσε να αποφύγει τη δηλητηριώδη παγίδα της φυλετικής ανωτερότητας των λευκών. Δηλαδή, οι σπόροι του φιάσκο των εκλογών του 2016 στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου οι λιγότερο εύποροι Ευρωπαϊκής καταγωγής, συμπεριλαμβανομένου του πέραν του μισού γυναικείου πληθυσμού της ομάδας αυτής, βρήκαν το βήμα έκφρασής τους σε έναν χυδαίο δισεκατομμυριούχο, έχουν την καταγωγή τους στην δια-ταξική συμμαχία η οποία υπήρξε η αιχμή του δόρατος της αποικιακής εποίκησης που συντελέστηκε τον δέκατο έβδομο αιώνα εις βάρος των αυτόχθονων και των Αφρικανών δούλων.”

Το ιστορικό αυτό παρελθόν καθώς και οι συνέπειές του είναι ακόμη εν πολλοίς παρούσες στην ταινία Τζόκερ. Ο Άρθουρ Φλεκ, ο ήρωας του έργου, είναι απλά ένας από τα εκατομμύρια των φτωχών λευκών ανθρώπων που εγκατέλειψε το σύστημα και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι, στην ταινία, πρακτικά όλοι όσοι έρχονται σε αληθινή, συναισθηματική επαφή με τον Άρθουρ Φλεκ, είναι Αφρο-αμερικανοί, συμπεριλαμβανομένης και της μοναδικής γυναίκας για την οποία ο ίδιος ενδιαφέρεται. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η ταινία τοποθετεί τον λευκό Άρθουρ Φλεκ στη μέση μιας φτωχής Αφρο-αμερικανικής κοινότητας, δηλαδή, και σύμφωνα με το μύθο της φυλετικής ανωτερότητας των λευκών, εντελώς έξω από τη “φυσική” του θέση. Ο κοινωνικός εργάτης που του επιτρέπει να προμηθεύεται τα φάρμακα που έχει ανάγκη είναι μια Αφρο-αμερικανή και, όταν αυτή τον πληροφορεί για το κλείσιμο του κοινωνικού κέντρου -άλλο ένα αποτέλεσμα των πολιτικών λιτότητας του νεοφιλελευθερισμού- η ίδια κάνει το εξής σχόλιο: “Αυτοί δεκάρα δεν δίνουν για ανθρώπους σαν εσένα. Ή σαν εμένα.” Το ‘Αυτοί’, στην περίπτωση τούτη, αναφέρεται καθαρά στους ισχυρούς, στο 1%. Υπάρχει μια μόνιμη δυνατότητα κάποιου παράδεισου για τον Άρθουρ Φλεκ μέσα στην Αφρο-αμερικανική κοινότητα, όπως παραδέχεται η κοινωνική εργάτρια με το να θέτει και τους δύο ως θύματα του ιδίου συστήματος. Ο Άρθουρ Φλεκ, ωστόσο, αδυνατεί να δει ή να καταλάβει την κατάστασή του μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο που θα του άνοιγε την πόρτα προς τη διάσταση της αλληλεγγύης με την Αφρο-αμερικανική κοινότητα καθώς και με άλλους και, όπως το βλέπω εγώ, είναι ακριβώς η “λευκότητά” του αυτό που τον τυφλώνει μπροστά σε τούτη τη δυνατότητα. Αντ’ αυτού, ακολουθώντας τις ψευδαισθήσεις της θετής του μητέρας, ψευδαισθήσεις που έγιναν και δικές του, προσπαθεί σκληρά προκειμένου να γίνει και πάλι αποδεκτός από την επιτυχημένη λευκή κοινότητα. Η “συμμαχία” πέραν των κοινωνικών τάξεων που συνδέει τους λευκούς στο μύθο της φυλετικής ανωτερότητας των λευκών είναι ακόμη αρκετά ισχυρή στο υποσυνείδητο του Άρθουρ Φλεκ ώστε να τον οδηγήσει στον Τ’όμας Γουέην (τον πατέρα του Μπάτμαν, στο γνωστό κόμικ αλλά και στις ομώνυμες ταινίες…)  αναζητώντας την ‘αναγνώριση’ του “φυσικού του δικαιώματος” να ανήκει στην πετυχημένη λευκή κοινότητα του Γουέην, ένας τρόπος επικαιροποίησης της “συμμαχίας” της λευκής φυλετικής ανωτερότητας, ακριβώς όπως τόσοι πολλοί φτωχοποιημένοι και περιθωριοποιημένοι λευκοί ψήφισαν τον Ντόναλντ Τραμπ. Προκειμένου να ενισχυθεί η εικόνα της ενότητας αυτής της κοινότητας λευκών, ο διάλογος με τον Τόμας Γουέην διεξάγεται μέσα σε ένα θέατρο γεμάτο με λευκούς που γιορτάζουν την επιτυχία της κοινωνικής τους τάξης. Ο Τόμας Γουέην δεν αναγνωρίζει την “πατρότητά” του – εδώ ο συμβολισμός είναι ξεκάθαρος – απέναντι στον Άρθουρ Φλέκ και, ακόμη χειρότερα, αρνείται βίαια κάθε επαφή μαζί του, αποκαλύπτοντας έτσι το ψέμα της λευκής “συμμαχίας”, το μύθο της φυλετικής ανωτερότητας ως δεσμού μεταξύ λευκών πέραν κοινωνικών τάξεων. Η γροθιά του Τόμας Γουέην δείχνει ότι μια τέτοια συμμαχία δεν υπήρξε ποτέ.

Υπάρχει ωστόσο μια χειρονομία αλληλεγγύης στην ταινία και η οποία πραγματικά ανήκει στη “λευκή συμμαχία”: γνωρίζοντας ότι ο Άρθουρ Φλεκ υπέστη επίθεση στο δρόμο, ένας από τους συναδέλφους του του δίνει ένα μαχαίρι προκειμένου να υπερασπίσει τον εαυτό του – και αυτή είναι η κατ’ εξοχήν χειρονομία αλληλεγγύης της “λευκής συμμαχίας”. Ο νεο-φασίστας Μπολσονάρο στην προεκλογική του εκστρατεία για την προεδρία της Βραζιλίας έκανε ακριβώς το ίδιο, απλώς σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα: υπεσχέθη να θέσει όπλα στη διάθεση του καθενός με πολύ πιο εύκολους τρόπους, ειδικά των οπαδών του οι οποίοι και αντάμειψαν δεόντως αυτήν την “αλληλεγγύη” βοηθώντάς τον να εκλεγεί.

Η στιγμή κατά την οποία ο μύθος της “λευκής συμμαχίας” πραγματικά καταρρέει στην ταινία, είναι η σκηνή του καβγά στον υπόγειο σιδηρόδρομο. Τρεις καλοντυμένοι και φαινομενικά επιτυχημένοι λευκοί νεαροί παρενοχλούν σεξουαλικά μια γυναίκα – θεωρώντας πως έχουν κάθε δικαίωμα να κάνουν κάτι τέτοιο, που είναι η “κανονική” συμπεριφορά του λευκού ετεροφυλόφιλου αρσενικού, στις ΗΠΑ όπως και στη Βραζιλία. Ο Άρθουρ Φλεκ, με το νευρικό του γέλιο, εμποδίζει τους τρεις νεαρούς οι οποίοι και στρέφονται εναντίον του. Ο Άρθουρ Φλεκ εννοείται ότι είναι φτωχός, ένας κλόουν, που ανήκει σε μια πολύ κατώτερη τάξη από αυτή των τριών νεαρών γιάπηδων οι οποίοι και αρχίζουν να του επιτίθενται άγρια – προδίδοντας τη “λευκή συμμαχία” όπως ο Τόμας Γουέην – αλλά ο Άρθουρ Φλεκ διαθέτει ένα όπλο και, για πρώτη φορά, απελευθερώνει την επί χρόνια συσσωρευμένη δυσαρέσκειά του και την καταπιεσμένη του οργή – και σκοτώνει τους τρεις νεαρούς που του επιτέθηκαν. Για τον Άρθουρ Φλεκ, η στιγμή αυτή είναι απελευθερωτική και απ’ εδώ και εμπρός αισθάνεται πιο δυνατός αλλά και “τρελλαίνεται”, ο συμβολισμός χρησιμοποιείται, πιστεύω, προκειμένου να καταδείξει το συναισθηματικό αντίτιμο που καταβάλλει ο Άρθουρ Φλεκ επειδή πρόδωσε το ρόλο του στη λευκή “συμμαχία”. Η καταπιεστική του βία στρεφόταν εναντίον των λευκών, όχι εναντίον των Λατινοαμερικανών (Latinos), των μαύρων ή των εγχώριων μεταναστών – τους “κανονικούς” στόχους της λευκής ρατσιστικής βίας. Η “λευκή” φιλελεύθερη δημόσια συνείδηση, που εκπροσωπείται στην ταινία από τον τύπο που υποδύεται ο Ρόμπερτ ντε Νίρο, ο Μάρρεϊ Φράνκλιν, ένα είδωλο του οποίου επίσης ο Άρθουρ Φλεκ αναζητεί την αναγνώριση, καταδικάζει τη δολοφονία των τριών “υποσχόμενων νεαρών”, επειδή σ’ αυτήν την περίπτωση η αλληλεγγύη της λευκής “συμμαχίας” όντως υπάρχει – ως ΤΑΞΙΚΗ αλληλεγγύη – οι τρεις νεαροί ήταν “επιτυχημένοι”, μέλη προφανώς της κυρίαρχης τάξης. Τρεις λευκοί φτωχοί όπως ο Άρθουρ Φλεκ δολοφονημένοι στο μετρό δεν θα επέσυραν βεβαίως την προσοχή κανενός ΜΜΕ, ήταν η κοινωνική τάξη των τριών δολοφονημένων αυτή που ξύπνησε, από τη μια, τη συμπάθεια των διάφορων Μάρρεϊ Φράνκλιν, και, από την άλλη, τη λαϊκή εξέγερση που είναι και το φόντο της ταινίας. Ο Άρθουρ Φλεκ δηλώνει επανειλημμένως ότι δεν έχει επίγνωση της πολιτικής ούτε και πολιτικούς στόχους. Οι Άρθουρ Φλεκ της πραγματικής ζωής σπάνια ψηφίζουν, αλλά όταν το κάνουν τότε ψηφίζουν Ντόναλντ Τραμπ ή Ζαΐρ Μπολσονάρο. Η εξέγερση των Άρθουρ Φλεκ περιορίζεται απλά στο να διασπείρει τη βία, “να εκδικείται”, να δημιουργεί το χάος, δεν έχει πολιτικό περιεχόμενο, δεν επιδιώκει την αλλαγή του συστήματος, οι Άρθουρ Φλεκ δεν έχουν ούτε την παραμικρή ιδέα τού πώς δουλεύει πραγματικά το σύστημα, νιώθουν μονάχα ενοχλημένοι και αδικημένοι από κάτι εναντίον του οποίου μόνο βίαια μπορούν να αντιδράσουν. Ο Άρθουρ Φλεκ είναι ο δυνητικός φασίστας, και αυτό που τους ενώνει, στις ΗΠΑ ή στη Βραζιλία, είναι η μυστηριακή αύρα της λευκής φυλετικής ανωτερότητας, η αίσθηση ότι ανήκουν στην κυρίαρχη τάξη, ένα είδος “φυσικού δικαιώματος” να είναι προνομιούχοι, να έχουν γόητρο και δύναμη. Για το καπιταλιστικό σύστημα, οι Άρθουρ Φλεκ έχουν τεράστια σημασία, όχι μόνο επειδή εκλέγουν τους Ντόναλντ Τραμπ και τους Ζαΐρ Μπολσονάρο, επιτρέποντας στη διεθνή ολιγαρχία του κεφαλαίου να συνεχίζει, μέσω αυτών, να κυριαρχεί στον κόσμο. Αλλά επιπλέον, οι Άρθουρ Φλεκ έχουν το βασικό ρόλο να απο-πολιτικοποιούν την κοινωνία, να παρεμποδίζουν τη λαϊκή σκέψη από του να εστιάζει στα πραγματικά ζητήματα. Και είναι μέσω της βίας, του εκφοβισμού, της επίθεσης εναντίον των θεσμών, του πολιτισμού, και όλων όσων απειλούν τη “λευκή” τους ταυτότητα που οι Άρθουρ Φλεκ πληρούν αυτό το ρόλο. Οι  Τόμας Γουέην χαμογελούν, το 1% επιχαίρει γι’ αυτή την ηλιθιότητα που τόσο εύκολα χειραγωγείται προς όφελός του. Και ο Τόμας Γουέην δεν είναι μόνο ένας τύπος της Γκόθαμ Σίτυ (της γνωστής πόλης του Μπάτμαν), υπάρχουν πολλοί Τόμας Γουέην παντού στον κόσμο, τόσοι στη Βραζιλία και στην Αργεντινή όσοι και στην Ευρώπη. Όλοι τούτοι εκτρέφουν τους “Μπάτμαν” που ανυπομονούν να καταπολεμήσουν τη “διαφθορά” στο όνομα του κεφαλαίου.

Αλλά η ταινία “Τζόκερ” δείχνει επίσης, έστω και κατά τρόπο έμμεσο, τη δυνατότητα εξιλέωσης για τον Άρθουρ Φλεκ. Τί και αν ο Άρθουρ Φλεκ κατάφερε να βγεί από τη συναισθηματική του φυλακή, από τη “δηλητηριώδη” λευκότητά του – για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση του Τζέραλντ Χορν – και γύρεψε βοήθεια και καταφύγιο στη Αφρο-αμερικανική κοινότητα; Οι Αφρο-αμερικανοί έχουν μακρά ιστορία πολιτικής συνειδητοποίησης και αγώνων, αντιμετώπισαν τη βία της λευκής ανωτερότητας ευθύς εξαρχής, γνωρίζουν τί σημαίνει, γνωρίζουν την έκτασή της αλλά επίσης και τις βασικές της αδυναμίες. Πάνω απ’ όλα, οι Αφρο-αμερικανοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο αγώνας είναι πολιτικός. Ο μεγαλύτερος εφιάλτης, η μεγαλύτερη απειλή για το ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ είναι ακριβώς η αλληλέγγυα ένωση μεταξύ των Άρθουρ Φλέκ και της Αφρο-αμερικανικής κοινότητας, με τη συνεπή πολιτικοποίηση που αυτή η ένωση εξυπακούει. Το σύστημα, η διεθνής χρηματιστική ολιγαρχία, μπορεί κάλλιστα να συνυπάρχει με τη χαοτική βία, με σύντομες εκρήξεις καταστροφής και κοινωνικών συγκρούσεων – στην πραγματικότητα, αυτή η βία είναι χρήσιμη για το σύστημα και για την ολιγαρχία, επειδή, μεταξύ άλλων λόγων, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πρόσχημα για περισσότερη καταπίεση και βία από τη μεριά των αντιδραστικών δυνάμεων. Αλλά αυτό που το σύστημα δεν μπορεί να υποστηρίξει είναι η εξέγερση που ΕΧΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ – όπως βλέπουμε στη Χιλή, στην Αργεντινή η στον Ισημερινό.

Ο Τζόκερ απεικονίζει το τέλος της λευκής φυλετικής ανωτερότητας επειδή ακόμη και οι Άρθουρ Φλεκ ήδη καταλαβαίνουν ότι η “λευκότητα”, αυτή η “συμμαχία αλληλεγγύης” μεταξύ “λευκών”, η οποία τους έχει εκθρέψει τόσο καιρό μέχρι που έγινε το θεμέλιο της ίδιας της ύπαρξής τους, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ψέμα που έφτιαξε το 1% – κυρίως λευκοί – προκειμένου να εκμεταλλεύονται όσο το δυνατό καλύτερα όλους τους άλλους.

Εν τω μεταξύ δε, στη Λατινική Αμερική στην Αργεντινή, στον Ισημερινό, στη Χιλή, στη Βολιβία και στη Βενεζουέλα, η πολιτική συνειδητοποίηση του λαού έχει προ πολλού ξεπεράσει το μύθο περί λευκής ανωτερότητας και υπακοής στους καταπιεστές και περί υποτέλειας στο διεθνές κεφάλαιο. Υπάρχει μια πολλαπλή ανθρωπότητα, πλούσια και υπερήφανη για τα πολλά χρώματά της, τις φυλές και τους τρόπους ύπαρξης και η οποία παίρνει τον πολιτικό έλεγχο του δικού της πεπρωμένου. Είναι αυτή η ανθρωπότητα που, με πολλή διαύγεια, αποφασιστικότητα και χαρά νικά το φασισμό και τους μύθους που τον στηρίζουν.

*Ο FRANKLIN FREDERICK είναι Αμερικανός πολιτικός αναλυτής και βασικός αρθρογράφος του ιστολογίου COUNTERCURRENTS.   – Απόδοση από τα αγγλικά Α. Νεοφυτίδης