Το κρίσιμο ζήτημα του ολιγοπωλίου μετά το κλείσιμο του Κεντρικού Σφαγείου Κοφίνου (ΚΣΚ), αναδεικνύει η ΣΗΔΗΚΕΚ ΠΕΟ με αφορμή το πρόσφατο περιστατικό με τα 93 κρούσματα Covid-19 στο συγκεκριμένο ιδιωτικό σφαγείο, κάνοντας λόγο για μεγάλα ιδιωτικά οικονομικά συμφέροντα και παρεμβάσεις.

Όπως αναφέρει η ανακοίνωση της ΣΗΔΗΚΕΚ, το ΚΣΚ θα μπορούσε να στηριχθεί και να είναι βιώσιμο προσφέροντας ποιοτικές υπηρεσίας προς τη κοινωνία με ποιοτικές θέσεις εργασίας και θα υποχρέωνε και τους ανταγωνιστές του στον ιδιωτικό τομέα να πράξουν το ίδιο.

«Φαίνεται όμως ότι άλλο είναι που ήθελαν οι κυβερνώντες. Με την εκλογή της η κυβέρνηση Αναστασιάδη το 2013  σκόπιμα αρνήθηκε την οποιαδήποτε οικονομική βοήθεια και οδήγησε τα πράγματα στο να κλείσει οριστικά το ΚΣΚ κάτω από το βάρος των οικονομικών υποχρεώσεων που αφέθηκε να δημιουργεί. Η δε περιουσία του ΚΣΚ, ακίνητα και υπερσύγχρονα μηχανήματα αφέθηκαν προκλητικά στο έλεος του χρόνου και του κάθε επιτήδειου με αποτέλεσμα τελικώς να καταστραφούν και να λεηλατηθούν», αναφέρει η ΣΗΔΗΚΕΚ.

Παράλληλα, η Συντεχνία αναφέρει πως το κλείσιμο του σφαγείου είχε έντονα χαρακτηριστικά εξυπηρέτησης μεγάλων ιδιωτικών οικονομικών συμφερόντων σε βάρος των συμφερόντων του δημοσίου και ευρύτερα της κοινωνίας και των εργαζομένων.

Σημειώνει πως εκεί που είχαμε εργαζόμενους με συλλογικές συμβάσεις και ρυθμισμένους όρους απασχόλησης, πλέον έχουμε στοιβαγμένους στα κοντέινερ με μισθούς πείνας και το χειρότερο όπως αποδείχθηκε παράνομους και αδήλωτους.

Προσθέτει πως η τιμή των προσφερόμενων υπηρεσιών στο τομέα των σφαγείων δεν μειώθηκε για τους πολίτες, ενώ αυτό που φαίνεται ότι έχει μειωθεί είναι το πολύ ψηλό επίπεδο υγειονομικών προτύπων που υπήρχε στο ΚΣΚ.

Αναφέρει ότι τα πρόσφατα γεγονότα με τα πολλά περιστατικά covid 19 και τις συνθήκες εργασίας που επικρατούσαν στο συγκεκριμένο ιδιωτικό σφαγείο, είναι ότι ο ελεύθερος και άκρατος ανταγωνισμός από μόνος του δεν μπορεί να ρυθμίσει τα ζητήματα ώστε να λειτουργούν προς όφελος της κοινωνίας και των εργαζομένων.

«Όσοι λοιπόν επιχειρηματολογούν με τόση σιγουριά υπέρ της αναγκαιότητας να φύγουν αν είναι δυνατό όλοι οι νευραλγικοί τομείς από τον έλεγχο του δημοσίου, ας θυμούνται ποιοι κερδίζουν και ποιοι χάνουν τελικά τόσο στη περίπτωση των σφαγείων, όσο και στην περίπτωση του λιμανιού της Λεμεσού που είναι ακόμα πιο ξεκάθαρη και ας το έχουν υπόψιν τους όταν επιχειρηματολογούν για την ανάγκη παραχώρησης στα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα του τομέα των τηλεπικοινωνιών, της ενέργειας, του νερού, των σιτηρών κ.α», καταλήγει.