Το επεισόδιο της δηλητηρίασης του Ναβάλνι παίρνει μια νέα στροφή με τη γερμανική στρατιωτική αντικατασκοπία να υποστηρίζει ότι βρέθηκαν ίχνη του Novichok σε ένα μπουκάλι νερό από το οποίο φέρεται να έπινε ο Ρώσος αντιφρονών.

Την περασμένη εβδομάδα, η γερμανική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι στρατιωτικό εργαστήριο της Bundeswehr είχε εντοπίσει το Novichok στα σωματικά υγρά του Σεργκέι Σκριπάλ. Αυτό οδήγησε αμέσως σε κατηγορίες ότι το Κρεμλίνο ήταν υπεύθυνο για την απόπειρα δολοφονίας του Ναβάλνι χρησιμοποιώντας το δηλητήριο νεύρων της σοβιετικής εποχής.

Το πρόβλημα για τη γερμανική άποψη ήταν ότι σύντομα αντιμετώπισε αντιφάσεις από τους Ρώσους τοξικολόγους που αντιμετώπισαν για πρώτη φορά τον Ναβάλνι όταν προφανώς αρρώστησε σε πτήση από τη Σιβηρία προς τη Μόσχα στις 20 Αυγούστου. Οι Ρώσοι υποστηρίζουν πως γιατροί επιβεβαίωσαν ότι δεν βρήκαν ίχνη δηλητηρίου. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το κώμα του Ναβάλνι προκλήθηκε από μια υπάρχουσα ιατρική κατάσταση, πιθανώς διαβήτη.

Επιπλέον, οι γιατροί στο νοσοκομείο του Ομσκ όπου μεταφέρθηκε ο Ναβάλνι στις 20 Αυγούστου, δήλωσαν ότι έχουν πρωτότυπα δείγματα των σωματικών υγρών του.

Εάν πράγματι οι Ρώσοι έχουν βιολογικά δείγματα του Ναβάλνι που δεν δείχνουν παρουσία τοξινών, τότε η γερμανική εκδοχή καταρρέει ως κατασκευή.

Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει μόνο ότι η ισχυριζόμενη ανίχνευση του Novichok από τους Γερμανούς ήταν το αποτέλεσμα της σκόπιμης μόλυνσης των σωματικών υγρών του, ενώ βρισκόταν σε θεραπεία στο νοσοκομείο του Βερολίνου όπου μεταφέρθηκε αεροπορικώς στις 22 Αυγούστου από τη Ρωσία.

Σύμφωνα με το Der Spiegel οι συγγενείς της οικογένειας του Ναβάλνι κράτησαν το φερόμενο μπουκάλι αφού αρρώστησε κατά την πτήση από την πόλη Τομσκ της Σιβηρίας. Υποτίθεται ότι δεν παρέδωσαν το μπουκάλι στους Ρώσους τοξικολόγους στο Ομσκ, αλλά μάλλον παρέδωσαν το μπουκάλι στους Γερμανούς όταν ο Ναβάλνι έφτασε στο Βερολίνο δύο ημέρες αργότερα.

Οι Γερμανοί μπορούν τώρα να ισχυριστούν ότι διαθέτουν στοιχεία που δεν ήταν διαθέσιμα στους Ρώσους.
Αλλά κάτι τέτοιο δημιουργεί περισσότερα ερωτήματα που εξακολουθούν να κάνουν τη γερμανική αφήγηση αβάσιμη.