Του Νίκου Κατσουρίδη
Ορθά το ΑΚΕΛ λέει ότι πρέπει να καταγγελθεί διεθνώς η Τουρκία για όσα προωθεί στην πόλη της Αμμοχώστου. Ορθά λένε όσοι λένε, περιλαμβανομένου του Ακκιντζί ότι η πόλη ανήκει στους νόμιμους κατοίκους της, δηλαδή όσους την κατοικούσαν μέχρι το 1974. Ορθά και όλα τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας ζητούν σεβασμό των σχετικών περι Αμμοχώστου αποφάσεων του Σώματος. Η καταγγελία όμως έπρεπε να είχε γίνει από καιρό. Από τότε που έγιναν οι πρώτες – πρώτες δηλώσεις περι εισόδου και κατοίκησης στην πόλη του Ευαγόρα. Γιατί δεν καταγγέλθηκε από τότε η Τουρκία; Γιατί δίστασε η Κυβέρνηση; Γιατί δεν το αποφάσισε το Εθνικό Συμβούλιο, ενώ είχε συνέλθει αρκετές φορές από τότε έως σήμερα; Αρκετοί το είχαν εισηγηθεί περιλαμβανομένου του γράφοντος. Γιατί; Πιστεύω ότι η απάντηση βρίσκεται σε μια λέξη φόβος και μόνο. Τη λέξη φόβος!! Φόβος μήπως και δεν βρίσκαμε ευήκοα ώτα στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Μήπως συνωμοτούσαν για μια ακόμα φορά οι γνωστοί γραμματείς και βοηθοί τους, οι ειδικοί απεσταλμένοι και εκπρόσωποι της διεθνούς κοινότητας, υπερ των τουρκικών συμφερόντων. Όπως άλλωστε συνηθίζουν να το κάνουν κάτω από την εμπνευσμένη καθοδήγηση των βρετανών «φίλων» μας, των γνωστών διπλοπρόσωπων αποικιοκρατικής νοοτροπίας διπλωματών – υποκριτών. Φοβήθηκαν οι ταγοί μας και όσους μόνιμα εδώ στην Κύπρο και Ελλάδα ξεπλένουν αυτούς όλους τους φαρισαίους. Φοβήθηκαν όπως μόνιμα σχεδόν φοβούνται τις απειλές και τους εκβιασμούς του καθεστώτος – πειρατή του Ερτογάν. Του ηγέτη ουσιαστικά των τρομοκρατών – τζιχαντιστών. Και θα διερωτηθεί κάποιος; Είναι κακό, είναι λάθος να φοβάται η πολιτική ηγεσία τέτοιες συμπεριφορές; Όχι βέβαια. Αλλωστε είναι τόσο συχνές και επαναλαμβανόμενες εδώ και δεκαετίες, που οφείλει να τις προσμετρά. Το ερώτημα είναι άλλο: το γεγονός ότι σχεδόν μόνιμα συμπεριφέρεται κατά αυτό τον τρόπο η πολιτική ηγεσία Κύπρου και Ελλάδας έχει αποδώσει οποιαδήποτε θετικά αποτελέσματα; Και η απάντηση φυσικά η οποία δόθηκε στην πράξη μέσα από την ίδια τη ζωή είναι αρνητική. Όχι!!
Αντίθετα η Τουρκία εκμεταλλεύεται αυτή τη στάση. Ποντάρει σ΄ αυτή τη στάση. Πότε επιτιθέμενη και πότε αποκοιμίζοντας τα υποψήφια θύματα της. Στην περίπτωση, Κύπρο και Ελλάδα. Και τελικά με αυτή τη τακτική προσέγγιση, επιτυγχάνει να προωθεί τις θέσεις της σε βάρος των γειτονικών της κρατών. Κυρίως σε βάρος της Κύπρου και κατά δεύτερο λόγο σε βάρος της Ελλάδας. Είναι φυσικά δίκαιο να λεχτεί ότι μέχρι τώρα είχε στον ένα “υπέρτατο” βαθμό ή στον άλλο “μειωμένο” την στήριξη και κάλυψη της υπερατλαντικής υπερδύναμης. Σήμερα διατηρεί και πολύ καλές (;) σχέσεις με την άλλη υπερδύναμη. Αυτό είναι κάτι πολύ σοβαρό. Το οποίο θα πρέπει να συνεκτιμείται όταν λαμβάνονται αποφάσεις. Από την άλλη όμως εάν συμπεριφερόμενοι μονίμως υποχωρητικά υπο τον φόβο ότι μια ενέργεια διεκδίκησης του δικαίου μας θα προξενήσει μεγαλύτερο κακό, τότε, απλά η Τουρκία χρειάζεται την παρέλευση του χρόνου και την σταδιακή και δυστυχώς ανεμπόδιστη προώθηση των επεκτατικών και κατακτητικών της σχεδιασμών. Αλλωστε όπως έχει πει προ πολλού και ο ποιητής “οσοι το χάλκεον χέρι βαρύ φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας ας έχωσι”. Για να προσθέσει “θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία”. Αρετή είναι ο πατριωτισμός. Είναι και η σύνεση. Όχι όμως ο φόβος και η δειλία. Τόλμη είναι η αγωνιστικότητα και όχι η μωρία. Από την άλλη όμως ούτε η παραλυσία από τον φόβο. Χρειάζεται και να τολμά ένας λαός όταν τα αδιέξοδα αποδεδειγμένα όχι μόνο δεν σπάζουν με μια τακτική συνεχούς ατολμίας και αναμονής ΄΄του από μηχανής θεού΄΄, αλλά καθίστανται και καταστροφικά. Κατά συνέπεια η Τουρκία πρέπει να καταγγελθεί παντού. Και στον ΟΗΕ και την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση και σε κάθε άλλο διεθνές βήμα. Η Τουρκία πρέπει να καταγγελθεί ξεχωριστά και στο κάθε μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας. Αυτή είναι μια στιγμή που προσφέρεται. Είναι μια στιγμή που αντιδικεί με τους πάντες. Με την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση, τις ΗΠΑ, το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τον λαό της Λιβύης, τη Συρία και το Ιράκ και γενικά τα αραβικά κράτη. Αντιδικεί και μάλιστα ένοπλα στα εδάφη της Συρίας με την Ρωσία. Να καταγγελθεί παντού και σε όλα τα επίπεδα. Διεθνών κρατικών οργανισμών και ενώσεων κρατών, ξεχωριστά κράτη, κ.ο.κ, σε όλα τα επίπεδα. Κοινοβούλια, διεθνείς συνδικαλιστικούς και επιχειρηματικούς και εκκλησιαστικούς οργανισμούς, οργανώσεις πολιτών, ΜΜΕ και γενικά σε όποιο βήμα προσφέρεται. Την ίδια ώρα, Ελλάδα και Κύπρος να καταστήσουν σαφές ότι: (α) δεν πρόκειται να περάσουν τις «κόκκινες» γραμμές ασφάλειας (β) να λάβουν προληπτικά μέτρα αποτροπής και υπάρχουν αρκετά, από την οριοθέτηση ΑΟΖ έως την αμυντική θωράκιση, (γ) να καταστεί σαφές στην ίδια την Τουρκία και τη διεθνή κοινότητα, ότι αν θέλει η Τουρκία και όσοι την στηρίζουν, να αποτελέσει αυτή η χώρα, μέρος των ενεργειακών σχεδιασμών στην Ανατολική Μεσόγειο, είναι ευπρόσδεκτη αλλά στα πλαίσια της διεθνούς νομιμότητας και μόνο. Και αυτό να το αποδείξει σεβόμενη τη διεθνή νομιμότητα σε όλα τα θέματα. Εναντι της Κύπρου, της Ελλάδας και άλλων χωρών και έναντι του τουρκικού λαού, περιλαμβανομένων και των Κούρδων. Ας της πουν επιτέλους οι ισχυροί του πλανήτη, ιδού η Μεσόγειος, ιδού και το άλμα που θα σε καταστήσει εταίρο, του μεσογειακού ενεργειακού πλούτου. Ο σεβασμός στη νομιμότητα.
